Ik heb al wat supergroepen voorbij mogen zien komen. In de vorige eeuw was daar bijvoorbeeld het zeer succesvolle Asia en enige jaren geleden Chickenfoot. Mike Portnoy (ex-Dream Theatre) heeft na Avenged Sevenfold en Flying Colors de krachten gebundeld met zanger Russell Allen (Symphony X) en (meester)gitarist Mike Orlando in Adrenaline Mob. De band is ondertussen, na het vertrek van Rich Ward en Paul DiLeo, versterkt met bassist John Moyer (Disturbed). Vorig jaar werden we al verrast met de EP met daarop vier nummers die ook op de debuutcd te vinden zijn behalve de geslaagde cover van The Mob Rules. Deze vier nummers zijn zeker kenmerkend voor de hele cd. Met het openingsnummer Undaunted zit ik meteen op het puntje van mijn stoel. Ook hier is, populair gezegd, de optelsom 1+1+1 zeker niet gelijk aan 3. Undaunted is van ongekende kwaliteit. De productie is zwaar en krachtig en alles lijkt te kloppen. Drum, bas, gitaar en zang smelten samen en stuwen elkaar tot ongekende hoogte. Psychosane zet meteen door op de ingeslagen weg. Russell Allen toont mij in deze nummers alweer dat het een zanger is die overweldigt en Mike Portnoy houdt het tempo en ritme er stevig in. Mike Orlando ondertussen weeft zijn gitaarriffs er raggend doorheen. In Indifferent komt het geluid wat dichter bij Dream Theatre en Symphony X. Niet minder melodie, maar net wat meer afwijkend qua ritme dan de eerste twee nummers. Al zeer onder de indruk van het resultaat kent de cd echter zeker nog wat uptempogeweld. Met Hit The Wall en Down To The Floor (er zit een overeenkomstig thema in deze titels) zetten de heren zeker een opgevoerde bulldozer in om de concurrentie te laten merken hoe je krachtige, energieke en opzwepende metal kan maken. Met aan het eind van Hit The Wall toch een soort Black Sabbath groove. Er zijn zeker ook rustmomenten. All On The Line en het zeer fraaie Angel Sky maken zeker het verschil. Ook Come Undone (de cover van Duran Duran) met als gast Lzzy Hale van Halestorm biedt variatie binnen de kaders van de band. Fraai uitgevoerde cover waarin de stemmen van Russell en Lzzy elkaar goed complementeren. De cd sluit af met Freight Train. Het tempo van dit nummer ligt in het verlengde van een stoomlocomotief die in een onstuitbaar tempo het spoor volgt tot het einde. Van begin tot eind pompt deze band de Adrenaline door mijn lijf. Ik verheug me dan ook ontzettend op het optreden dat ze op Graspop gaan geven. Het moet namelijk gek lopen als deze cd niet in mijn top drie van 2012 zal eindigen.