Aerialis – Dear Silence

Tattoo-artiest en bassist Fabio Tats besloot in 2020 om met zijn project Aerialis een album op te nemen met de bedoeling om je ontrukken aan de realiteit en terug te gaan naar jezelf en het album Dear Silence was geboren. De teksten van de composities beschrijven de ervaringen van Fabio zelf. De lessen die hij leerde, (van) de fouten die hij maakte, zijn overwinningen en verliezen. Uiteindelijk beschrijft hij op Dear Silence wie hij nu eigenlijk is geworden. Zanger Simone Sighinolfi (Hallucinator) en gitarist Luca Cocconi (The Modern Age Slavery, Browbeat) droegen bij aan het geluid met hun technische vaardigheden en samen vormen ze een heus team.  
Mine start met een vette riff en melodie, tempo en vooral het stemgeluid van Simone Sighinolfi doet denken aan de tijd dat de grunge zijn kop opstak en me overdonderde. Het geluid van Alice In Chains is voor mij overduidelijk aanwezig en daar kan ik niet genoeg van krijgen. Het gevoel dat ik ervaar bij Mine krijgt een vervolg in Ghost halverwege het album. Heerlijk hoe de lijzige zangmelodie zichzelf mengt met de langgerekte muzikale begeleiding en de pompende ritmes. Halverwege houdt de band even stil om vanuit een sireneachtig gitaargeluid terug te gaan naar de basis en de draad weer op te pakken.
Met Dear Silence is het zware karakter nog altijd dik aanwezig, maar het verschuift wel van de grunge naar de rockkant. De compositie heeft minder impact dan Mine maar klinkt nog altijd erg goed en sluit af met wat elektronische elementen.
Digital Wall is wat  meer uptempo. In het geheel worden industriële metal en grunge goed gemixt aangeboden waarin het stemgeluid van Simone goed fluctueert en aansluit bij het gevoel dat de muziek oproept. Daar gaat de band met Electroniria stug op door. Vooral gitarist Luca Cocconi mag zich even helemaal uitleven in de compositie, die zich verder een weg baant in het Italiaanse rockbos. Ook On My Shoulders kent die mix van industrie en grunge en het blijft klinken als een klok bij Aerialis zonder dat het verveelt. De vaart blijft er goed in en er is genoeg variatie in de composities te vinden waardoor je bij de les blijft.
Met Catch The Fox word je even op het andere been gezet met een luchtig geluid dat richting de folkkant gaat qua gitaarmelodie. Rifftechnisch zit het nog altijd dik in elkaar; het karakter is echter verrassend te noemen en laat een andere kant zien van Aerialis die daarbij ook meer toegankelijk aanwezig is. En met Time To Shine sluit de band Dear Silence alweer af. Enigszins in de stijl die je ondertussen gewend mag zijn met wat bijzondere accenten. De compositie klinkt niet zozeer krachtig maar kent wel stevige stukken. Qua zang bedient de band zich van wat hiphopelementen die uitmonden in stevige screams.
Dear Silence is een waardig album geworden waarop Fabio Tats zeker trots mag zijn. De composities op het album raken de diverse rock en grunge-elementen uit de voorbije jaren maar zijn verweven met hedendaagse metalstijlen. En vooral in Mine en Ghost overtuigt Aerialis voor mij. Met een groot label achter je hebben veel bands de achter ons liggende periode wel overleefd. Voor mij is het zeker ook belangrijk dat nieuwe initiatieven die kans krijgen om te laten horen wat ze waard zijn en Aerialis wist en weet mij daar wel van te overtuigen. Misschien niet nieuw, maar wel lekker.