De term van kunst naar kitsch is misschien nog nooit zo van toepassing geweest als op opener Gods & Gold. Heftige krijsende zang wordt net zo makkelijk afgewisseld met een gladde, melodieuze stem. Die laatste zangstem past zo in menig ‘boyband’. Dat Richard Z. Kruspe van Rammstein meedoet op dat nummer maakt waarschijnlijk een hoop duidelijk. Wickedness gebruikt die mix van industrial rock en dance ook. Het dansbare No Boys Allowed mixt dance met een aan EBM gelijkende beat. Het zijn de beste momenten van Aesthetic Perfection. Supernatural laat al een andere kant van Into The Black horen. Een aalgladde kant. Hoewel die bij dit nummer slechts doorschijnt door het meezingende koortje en de makkelijk in het gehoor liggende keyboard. Het klinkt niet slecht, maar is wel minder spannend. Hetzelfde geldt voor de ballads Echoes en We Wake Up (waarvan dat synth deuntje wel direct in je hoofd blijft hangen). Ondanks dat er gitaren terugkeren op If I Die blijft het allemaal glad en in de marge. Het is niet slecht, maar de dynamiek van de eerste nummers blijft achterwege. Daar doet een leuk electro nummer als YOLO niks aan af. Natuurlijk eindigt de plaat met een ballad, Mourning Doves. Niet slecht, zeker omdat de zanger dit, in tegenstelling bij eerdere ballads, veel beter aan kan. Into The Black is een aardig album, maar meer felheid en dynamiek zoals in het begin had deze plaat goed gedaan.
Aesthetic Perfection