Het vorige album liet een onuitwisbare indruk achter en kreeg overwegend lovende recensies, maar met “No Map Or Address” slaat Aestrid, eigenzinnig als ze zijn, een andere weg in. Geen langdurig opnameproces, maar een band in een studio die in acht dagen tijd een album in elkaar draait. Diezelfde eigenzinnigheid komt ook boven in de start van dit album. ‘Billy’ en ‘Okeio’ zijn namelijk rustige semi-ballads die je eerder aan het eind van een album verwacht. Een ingetogen, wat melancholische start, maar die in het geval van Aestrid erg positief uitpakt. De emotionele en goede zang van Bo Menning krijgt zo alle ruimte, maar vooral het gebruik van keyboard/ piano geeft opener ‘Billy’ een eigen sfeer. ‘Okeio’ vertegenwoordigt, net als ‘Suburban Reverb’ en afsluiter ‘No Map Or Address’, de meer psychedelische inslag van Aestrid. “No Map Or Address” heeft echter ook voldoende wave ontmoet britpop dansnummers. Potentiële hitkandidaten en dansvloervullers zijn bijvoorbeeld de aanstekelijke nummers ‘N413’, ‘Seattle Or Portland’ en ‘Long Distance Runner’. Op dat soort momenten laat Aestrid nog steeds horen meer pit te hebben dan de bekende namen in het genre. Het overwegend ingetogen karakter van dit album maakt echter duidelijk dat Aestrid volwassener is geworden, nog meer diepgang in haar muziek kwijt kan en, vooral, on-Nederlands goede muziek blijft maken.