Black metal in The Hall of Fame! Een perfecte, kleine en obscure zaal voor dit soort muziek, georganiseerd in samenwerking met 013. Dat feit heeft er ook voor gezorgd dat er bij sommige bezoekers wat verwarring was over de locatie. Echter, de zaal is toch behoorlijk vol geraakt, dus blijkbaar heeft iedereen de juiste venue weten te vinden. De start is een minuutje of twintig later, naar verluidt omdat de hoofdact onderweg slaags was geraakt met een stelletje onverlaten die de band belaagden toen ze hun busje uit het zand wilden krijgen. Maar zelfs een tik op het hoofd kan black metal niet stoppen. Zoals de bassist van de hoofdact me na de show vertelde: “Only rock ‘n’ roll will kill me.” That’s the (dark) spirit!
Kan een eenmansproject de juiste mensen om zich heen verzamelen om een overtuigend live optreden neer te zetten? In hoeverre komen die bandleden over als echt één geheel in plaats van wat huurlingen? Altijd spannend bij een act als Afsky! Deen Ole Pedersen Luk bracht onder die naam, Deens voor ‘’Walging’’, zijn eerste EP uit in 2015 en nam alle vocalen en instrumenten voor zijn rekening. Vanavond zorgt hij alleen voor gitaarpartijen en zang, het is tenslotte geen letterlijke duizendpoot. Het moet gezegd worden, de gitarist, bassist en drummer die hij bij zich heeft stellen niet teleur. Vooral de bassist heeft een extra toegevoegde waarde door met opgeheven vuist het publiek wat aan te sporen. Aan bindteksten doet de band niet, dat is ook niet erg black metal natuurlijk. De nadruk ligt op de muziek. Een overweldigende muur van geluid, waarbij de riffs venijniger klinken dan op de plaat en een Ole die elk nummer met ver opengesperde mond schreeuwt, vullen de zaal. Over gevulde zaal gesproken, het is duidelijk dat Afsky meer is dan zomaar een openingsact. Waar bij veel concerten de zaal pas volstroomt bij de hoofdact, is het nu gewoon volle bak vanaf het begin. Overigens is de waarschuwing voor stroboscoop licht die in de lobby hangt geen overbodige luxe. Het onaflatende, felleknipperlicht is niet goed voor menigeens gezondheid.
Opvallend genoeg lijkt de zaal net wat leger bij hoofdact Uada (‘’behekst’’ in het Latijn). Sowieso heeft er een kleine wissel plaatsgevonden in wie er vooraan in de zaal staan. Op zich niet gek, de melodieuze black metal van deze heren uit Portland is toch weer van een ander kaliber dan de heftige sonische aanval van Afsky. Met gezichten onzichtbaar vanwege de kappen van hun hoodies en enkel tegenlicht legt deze band ook weer de nadruk op de muziek, niet het showelement. Ze worden daarbij wel ondersteund door een aantal banners met atmosferische afbeeldingen. De zang staat helaas wat laag in de mix. Hierdoor verliezen de nummers wat aan kracht. Ook iets in het gitaargeluid zit me dwars en tevens de wat te harde snaredrum. Later hoor ik van Uada dat er inderdaad wat problemen waren met de phaser, een soort elektronisch effectpedaal dat het geluid van een elektrische gitaar verandert door een vegend, verschuivend geluid te creëren.
Ondanks die issues van technische aard staan de nummers gewoon wel als een huis. Dus ook met een minder strak geluid is het nog steeds genieten geblazen van de lichtelijk met heavy metal geïnjecteerde black metal. Het atmosferische wordt voldoende ondersteund door het melodische, dat maakt het meer is dan een enkele zee aan desolate en agressieve klanken maar een waarin de nummers prima te onderscheiden zijn. Als de band, natuurlijk zonder toegift want black metal, de instrumenten weer opruimt blijven we daarom tevreden achter.
Foto’s: Martina Rusalka en Paul Verhagen