Age Of Aquarius – Dawn Of The Age Of Aquarius

Rock Company is een Nederlands platenlabel dat werd opgericht in 1987 en kent als primair doel om muziek op alle mogelijke manieren te promoten. Dat doet het label onder meer door het uitbrengen van muziek, het schrijven over muziek en het via internet uitzenden van muziek. Daarbij spitst men zich toe tot progressieve rock en aanverwante genres.
Een van de bands – of beter nog duo – op dit label is Age Of Aquarius. Het gezelschap bestaat uit de Nederlander Peter Cox, die op dit album alle instrumenten voor rekening neemt en de Britse zangeres Zoe Ehinger, verantwoordelijk voor alle teksten. Multi-instrumentalist en zanger Peter Cox is een voor mij onbekende naam in het metier. Toch drukt de man al geruime tijd zijn stempel op het genre blijkens zijn bemoeienis met onder de andere de groepen Chinawhite, Forest Field en Earthshine.
Dawn Of The Age Of Aquarius gaat over grote veranderingen en de vernietiging van het oude, die uiteindelijk het nieuwe zullen doen ontstaan. Uranus, God van de hemel en de hemelen, is de heerser van Aquarius. Vernietiging en verandering zijn de belangrijkste onderdelen van dit teken, dat vervolgens nieuw denken, creativiteit wekt en mensen weer tot leven brengt. Redelijk pittige kost waar je voor moet openstaan.
Muzikaal valt het album een stuk makkelijker te verteren. De tien over het algemeen melancholische liedjes, waarvan er drie instrumentaal zijn, luisteren prettig en eenvoudig weg. De songstructuren zijn over het algemeen eenvoudig, waarbij het sterke gitaarspel van Peter Cox de overhand heeft. De zang van Zoe Ehinger vind ik niet altijd op waarde te schatten. Haar zang komt naar mijn mening het beste tot zijn recht in meer donker getinte nummers zoals The Water Bearer, Uranian Utopia en het prachtige Mercury Rising. Soms heeft ze de neiging teveel hooi op de vork te nemen. Wat ten koste gaat van de zuiverheid, zoals op het meer uptempo Darling Jupiter. Het album kent een sterk slotakkoord met Saturnian Chaos. Naast de drie instrumentale nummers wat mij betreft het beste nummer. Het gitaarspel is steviger en puntiger, het ritme is strakker en de aan Grace Jones denkende zang van Zoe Ehinger is gewoon ijzersterk.