Agusa speelt authentieke zeventiger jaren progressieve rock. Het ruime aandeel van orgel en het vervormde gitaargeluid geven de muziek regelmatig een psychedelische inslag. Daarmee schurkt de band aan tegen groepen als Hypnos69 en Astra. Het ruim aanwezige spel op dwarsfluit kan ook bij de fans van Focus en Camel een blos op de wangen doen kleuren. Daarnaast geeft dat de muziek regelmatig een folky twist.
De Zweden houden niet van korte nummers. Voor minder dan tien minuten per nummer lijkt men het bed niet uit te komen. Tegelijk hanteert de band de zeventiger jaren speelduur van destijds de LP. En die lag zelden of nooit boven de 40 minuten. Op dit schijfje maakt Agusa daarop een uitzondering. We tellen vijf nummers, variërend van vijf tot iets meer dan tien minuten. Het tilt de cd tot een totale speelduur van maar liefst 43 minuten.
Dit album is net als al zijn voorgangers fijne kost voor de liefhebber van nostalgie. Met hoofdletters geschreven. Vernieuwing komt in het woordenboek van de band niet voor. En dat kan in tijden waar alles steeds maar sneller lijkt te gaan juist een rustpunt zijn. In gedachte zie ik de vijftigers, zestigers en zeventigers van deze tijd al rennen of klikken. Op (de digitale) weg naar hun platenleverancier. Maar ik daag hierbij vooral de jongere generaties uit tot een bezoek aan het muzikale museum, afdeling Agusa.