Nu wist ik al na het vorige album The Greatest Show On Earth en het solo-album van gitarist Bjørn Riis dat Airbag wat in zijn mars had, maar op Disconnected overtreffen ze zich vele malen. De stijl valt het beste te omschrijven als progressieve rock en je moet het dan zoeken in de hoek van Riverside en Saybia. Evenals het vorige album heeft dit album ook een centraal thema: de vervreemding van het individu in zijn eigen maatschappij, terwijl diezelfde maatschappij wel allerlei verwachtingen neerlegt bij het individu. Verwachtingen waaraan niet meer voldaan kan worden. Een zwaar thema dat echter verpakt zich in prachtige, melancholische, krachtige, sferische muzikale landschappen. Landschappen waarin ieder bandlid een uiterst belangrijke rol speelt en waarin de kracht niet alleen zit in het spelen van noten en akkoorden, maar zeker ook in de kunst van het achterwege laten hiervan.
Met Bjørn Riis in de band ontkom je er niet aan dat de nummers regelmatig zwaar leunen op het gitaargeluid zoals in Killer. Daar tegenover staan de schijnbaar eenvoudige melodieën die bijvoorbeeld in Slave naar voren komen. Het leidt tot ultiem luisterplezier. Het gitaarspel van Bjørn past op ieder moment formidabel in het plaatje en Airbag weet een precair evenwicht toe te passen in de intensiteit van de onderdelen van het nummer. Het stemgeluid van Asle Tostrup die medeverantwoordelijk is voor de productie en de ontwerper is van het artwork is onveranderd mooi. Asle straalt emotie uit in zijn stem. Soms breekbaar, maar altijd passend in het plaatje. In het nummer Sleepwalker neigt het geluid naar een ander favoriet van mij, het Deense Saybia, terwijl woorden tekort schieten om de afsluiter Returned te omschrijven.
Titelnummer Disconnected is met ruim dertien minuten de langste compositie op het album. Wat meteen opvalt in het totale geluid is het drumwerk van Henrik Fossum. Hij bedient zichzelf in dit nummer van een heerlijk hypnotiserend tribal drumritme. Het is niet zozeer dat het opvallend naar voren is geproduceerd, maar het is dé stuwende factor terwijl de hi-hat zeker in het begin de constante factor is in het totale geluid. Wederom een heerlijke compositie waarvan het erg jammer is na dertien minuten dat het al weer afgelopen is.
Een idee dat ik iedere keer heb wanneer het album eindigt. Ik blijf het album daarom maar draaien en iedere keer weer word ik getroffen door de schoonheid ervan. Een juweel, maar dan wel een perfecte.