Airbag mag gerust gerekend worden tot de top binnen het progressieve genre. Opgericht begin deze eeuw duurde het tot 2008 tot de band een deal wist te tekenen met Karisma Records wat resulteerde in het uitbrengen van het debuutalbum Identity.
Drummer Henrik Bergan Fossum versterkte de gelederen van Airbag in 2011 met het uitbrengen van het tweede album All Rights Removed met daarop Homesick wat in de loop der jaren uitgegroeid is tot een ware fanfavoriet.
Met The Greatest Show On Earth en Disconnect (dat volgens de review op onze site perfect werd genoemd) liet Airbag een meer donkere kant zien en horen, waarin de (interne) strijd van de mens in de maatschappij centraal stond. Voor het vijfde album A Day At The Beach uit 2020 greep de band terug naar de sfeer van de jaren tachtig en nu na vier jaar is het tijd voor The Century Of The Self. Een nieuw album met daarop vijf nieuwe composities met tekstueel, zoals altijd, een verwijzing naar de hedendaagse maatschappij. Een reflectie op een wereld die doordrenkt is van angst en veroordeling.
Airbag weet dat ook op dit album te omlijsten met een muzikale reis waarin ze de luisteraar weten te boeien.
||In opener Dysphoria is dat met een sterke basis waarin de gitaarmelodie centraal staat. Een explosie van spanning en emotie met een minimum aan muziek. Drum en gitaar vormen dan hier een optelsom met de uitkomst drie. Asle Tostrup weet met zijn heldere zanglijn en slechts een paar zinnen de emotie verder door te trekken. Geregeld krijg je als luisteraar een ontlading voor je kiezen, maar Airbag weet alles zo in een golvende beweging door te trekken dat er altijd weer terug wordt gegaan naar de stabiele basis. Na ruim zes minuten verandert de melodie enigszins en is het baswerk van gast Kristian Hultgren zeer belangrijk. Het muzikale landschap wordt verder gevormd door een sterk instrumentaal stuk waarin de hypnoprog zich openbaart. Wanneer de gitaarsolo inzet is het fors genieten waarbij uiteindelijk dit kaarsje langzaam uitgaat.
Bassist Kristian, die mede verantwoordelijk is voor het schrijven van de muziek bij Dysphoria, drukt zijn stempel ook lichtjes op de afsluiter Tear It Down. Het kwartier vliegt om bij de beleving van het luisteren naar Tear It Down. Het zijn slechts wat woorden en een kaal drumgeluid dat je meevoert naar werelden waarin je weg mag dromen. Pas na vier minuten krijgt het een krachtige impuls in een refrein dat steeds gevolgd wordt door een sterk staaltje prog. Zoals we van Björn Riis gewend zijn, weet hij in Tear It Down met zijn spel precies de juiste snaar/snaren te raken. De bijdrage van Kristian wordt halverwege duidelijk. Bas en gitaar spelen een mooi spel terwijl drummer Henrik als een onvermoeibare menselijke metronoom het tempo blijft bepalen. De spanning stijgt en het contrast met het minimum aan spel kan niet groter zijn. De stilte is onderdeel van het geheel en fascineert. Airbag heeft geen woorden nodig om je te ontroeren wanneer de compositie weer langzaam wordt opgebouwd naar een intense afsluiting van de compositie en het album.
Tussen begin en eind zit meer moois. Tyrants And Kings kan beschouwd worden als een luchtig stuk muziek dat zeer toegankelijk is. Bas en drum bepalen de basis en het gitaarwerk zorgt voor de accenten. In zijn zang vertelt Asle hier het verhaal. In de strakke setting lijkt Henrik de regie en de hoofdrol te hebben.
In de single Erase weet hij me met zijn drumritme ook stevig te boeien. Er zijn momenten dat ik van Erase eigenlijk alleen het drumwerk heb gehoord. Het megadrumritme is betoverend en zeker samen met de basondersteuning. Als geen ander weet het drietal een compositie op te bouwen. Het gitaarspel is subtiel aanwezig, maar blijft op de achtergrond. In alles is dit wel de meest krachtige compositie op The Century Of The Self. Vanuit slechts de bas wordt er vanaf de basis opgebouwd tot een sterk contrasterend tussenstuk je weer bij de les houdt. Dat contrast intrigeert en is de perfecte opstap naar de muzikale ontlading in de laatste minuten.
In het midden van het album kun je Awakening nog vinden. Naast alle schoonheid, toegankelijke prog en indrukwekkende muziek, zet Airbag het complete album in evenwicht met het prachtige Awakening. Gitaar en zang is genoeg om de melancholie te vergroten. Het geheel heeft een wat verdrietig karakter maar met een sprank hoop. Mooi bij muziek in het algemeen en bij Awakening in het bijzonder is het vermogen van muziek om je weer te linken naar mijn langetermijnmuziekgeheugen. Zo gaan mijn gedachten naar The Call met Everywhere I Go en het geluid van Saybia. Muziek is emotie en muziek verbindt. Awakening doet dit met mijn gedachten en maakt The Century Of The Self perfect in evenwicht. Alles is ingetogen neergezet en daardoor misschien extra beladen.
Iedere keer ben ik benieuwd wat een nieuw album van Airbag mij gaat brengen en vooral wat het met me gaat doen. In het verleden ben ik erg van de muziek van Airbag gaan houden. In eerste instantie is er dan de scepsis, maar het zesde album is ook weer een parel die zichzelf laat zien na meerdere luisterbeurten. Airbag maakt muziek voor de ziel en laat neuronen resoneren op je juiste plaats op het juiste moment.