De band speelt progressieve rock en heeft ondertussen het podium mogen delen met onder andere Marillion, Anathema en Riverside. En dat is precies waar je aan kan en mag denken wanneer je de zes nummers op de cd beluistert. De cd druipt van de melancholiek en je kunt je tijdens het beluisteren van deze nummers compleet onderdompelen in de zee van muziek. De ritmesectie bestaande uit Anders Hovdan op basgitaar en Henrik Fossum op drums duwt en stuwt de nummers naar voren terwijl Bjørn Riis (gitaar), Jørgen Grüner-Hagen (keyboards) het schilderij verder inkleuren met de stem van Asle Tostrup als penseel. Zijn stem is ijl, aanwezig en breekbaar en laat me in het nummer Silence Grows meevoeren naar de emotie die ik zeker ook ervaar bij het Deense Saybia. Bjørn Riis complementeert het geheel met prachtig gitaarspel dat qua gevoel en indruk dicht bij het spel van David Gilmour ligt. De vergelijking is heftig, maar evenals David weet Bjørn met zijn soms minimale gitaarspel precies een perfecte sfeer te creëren en spanning op te bouwen, begeleid en ondersteund door de overige leden van de band. En dat gevoel beperkt zich niet tot slechts één nummer. Ook het ruim elf minuten durende Call Me Back. In tegenstelling tot het voorgaande nummer blijft de climax beperkt, maar is de samensmelting van het keyboard- en gitaargeluid wederom subliem. Surveillance (part 2 & 3) kent qua variatie de meest afwisseling. Het kwartier snelt echter voorbij en voordat ik het weet is het nummer alweer afgelopen mij nagenietend achterlatend.
The Greatest Show In Earth gaf me bij aanvang een twijfelachtig gevoel, evenals het hoesontwerp, maar na het beluisteren en ervaren van de nummers moet ik zeggen dat het auditief The Greastest Show On Earth mag heten. Zo naar het eind van het jaar bekeken, zou het me verbazen wanneer ik deze cd van Airbag niet in één of ander jaarlijstje terug kan vinden.