Bij de release van het live-album Live From Estudio Del Sur van het Chileense Aisles werd er reeds gespeculeerd over een nieuw album, maar dat heeft dus ongeveer vier jaar geduurd voordat Beyond Drama begin april uitkwam. Dat is in principe geen probleem gezien de omstandigheden van toen en wachten op een nieuw album is gestoeld op een fikse portie geduld. Maar dan is het ook fijn dat het viertal negen nieuwe composities op een schijfje neerzetten. Het vorige studioalbum Hawaii mocht zich verheugen op veel positieve aandacht en werd veel genomineerd als beste progalbum. Dat zou met Beyond Drama ook wel eens kunnen gebeuren.
Zanger Sebastián Vergara heeft inmiddels de band verlaten en zijn plaats is ingenomen door Israel Gil. Je kon hem al tegenkomen toen Smile Of Tears opnieuw werd opgenomen, maar zeker in de drie singles Fast, Megalomania en Thanks To Kafka die in 2021 reeds zijn uitgebracht en het onlangs uitgebrachte Time (A Conversation With My Therapist). De laatste single is een mooi moment om de zangkwaliteiten van Israel te benoemen. In een ingetogen lounge-achtige setting staat zijn stemgeluid centraal. Maar de Chileense proggeest laat zich niet bedwingen met prachtige gevoelige muzieknoten. Door de emolading beweegt het progkarakter zich een weg om geregeld naar de oppervlakte te komen om een pittig accent toe te voegen aan deze compositie barstensvol met passie. Zeker wanneer er plotseling een muzikale wending komt en het geheel van wat jazzy-elementen wordt voorzien.
Naast dit gevoelige pareltje zet Aisles stevig in op Disobedience. De start is lekker heavy en in het vervolg laat Israel horen dat hij een groot bereik heeft in zijn stemgebruik. Vanuit zijn basisgeluid neigt hij geregeld naar het theatrale stemgeluid dat ook zou passen bij Incura of Hail The Sun. Zang en muziek creëren zo een heerlijke symbiose. Opvallend is het drumwerk. Het is indrukwekkend op het gebied van de ritmes die ingezet worden. Het moge duidelijk zijn Felipe Candia een fan is van snelle ritmes die net het marsritme niet raken. In Fast lijkt dat vanzelfsprekend en geeft het de progressieve vibe een extra kick. Een vibe die aanstekelijk en toegankelijk wordt gepresenteerd. Weinig poespas, maar gewoon lekker proggen. In Thanks To Kafka is de drum echter meer ingetogen en zeker meer onregelmatig. De sfeer is innemend en in alles heerst er een goede sfeer. De aanloop naar het refrein gaat geleidelijk en eindigt steevast in een aantrekkelijk stuk muziek. En dan is er na drie minuten zo’n heerlijk tussenstuk dat je weer doet beseffen hoe gelukkig je mag zijn om dit album te reviewen.
Als progliefhebber word je ook nog eens op je wenken bedient met het elf minuten durende The Plague. Het intro is lang en met elf minuten op de teller weet je vaak al dat je geregeld verrast gaat worden door de veelzijdigheid in één compositie. Dat is zeker in The Plague het geval. Van de eigenlijke rustige basismelodie veranderen het karakter en het ritme na ruim vier minuten om via een funkystuk terug naar de basis terug te keren. Weer zet drummer Felipe zaken op scherp en daagt vooral toetsenist Juan Pablo Gaete uit tot subliem spel. Tot Israel het stokje overneemt met een langgerekte zangmelodie die naar een meer uptempostuk leidt en warempel zelfs een heus metalkarakter krijgt.
Surrender is dan een moment om bij te komen met rustig pianomuziek. Van daaruit wordt de compositie uiterst precair en uitgebalanceerd opgebouwd tot een gevoelig stuk muziek dat bloedmooi genoemd mag worden. Coupletten van melancholische aard worden op de juiste momenten afgewisseld met aanzwellende stukken muziek. Needsun volgt Surrender op, maar de idee van deze compositie is mij geheel onduidelijk. Is het een soort fade-out stuk, een echo van Surrender of de opmaat naar de afsluiter Game Over. Een compositie waarin het ritme een belangrijk factor is en het progkarakter onwisbaar aanwezig is. Geheel instrumentaal is er genoeg ruimte voor de afzonderlijke muzikanten van dit Chileense gezelschap en funky-achtige stukken bas worden afgewisseld met fraai gitaarspel van Germán Vergara en Rodrio Sepúlveda of het keyboardstuk van Juan.
Bassist Daniel Alejandro Concha liet al eerder in Megalomania van zich horen. Een opvallende compositie omdat het intro me zo sterk doet denken aan ZZ Top. Een invloed die je niet zo snel verwacht. Felipe had nog genoeg ghostnotes over die op de achtergrond mee resoneren bij de zang van Israel. Megalomania is al wat ouder, maar past helemaal in het plaatje van Beyond Drama. Een album waarop ik heb zitten wachten en die in alles laten horen waar Aisles voor staat. Er hoeven niet veel progbands uit Zuid-Amerika te komen. Met Aisles ben ik al dik tevreden.