Je zou bijna denken dat je dan ook te maken krijgt met een vorm van space-rock, maar dat is nagenoeg niet het geval hoewel het keyboardgeluid van Germán Vergara en Juan Pablo Gaete soms die richting op gaat. Het progressieve stempel drukt meer op de 80 minuten dat het album duurt.
The Poet Part I – Dusk start als een soort soundtrack/filmuziek. Het nummer staat bol van de muzikaliteit, maar klinkt tegelijkertijd ook heel vertrouwd. Heerlijk hoe het basgeluid van Daniel Baird-Kerr de ruimte krijgt in het geheel en prominent aanwezig blijft door het hele nummer heen. Dit is prog met een hoofletter P. Muzikaal word je geregeld van de ene naar de andere kant geslingerd. Over de hele linie moet ik, mede door het stemgeluid, denken aan het uitstekende album van Sound Of Contact, hoewel Spock’s Beard ook genoemd mag en kan worden.
In The Poet Part I – New World word je terug gegooid naar de basis waarin een enkele muzieknoot en het fragiele stemgeluid van Sebastián Vergara een bijzondere sfeer creëren. Zangtechnisch heeft het iets weg van Joe Jackson, maar ook muzikaal zijn er, mede door het pianogebruik, overeenkomsten te vinden. Via een mooie opbouw komt het geluid via een nagenoeg chaotische climax terug bij de basis. Dat Joe Jackson gevoel ligt trouwens ook voor de hand bij CH-7.
De nieuwe jaartelling kan beginnen met Year Zero. Het stemgeluid lijkt helder, bija ‘doorschijnend’ terwijl Caribische invloeden de muziek een andere wending geven. De titel van het album krijgt vorm in Year Zero.
De tweede cd van het album lijkt enerzijds wat rustiger van aard. Voor mijzelf niet het mooiste gedeelte van het complete album. Vooral ten aanzien van de zang word ik af en toe goed verrast door Aisles. In het mooie serene Terra gaat het richting operastijl, maar in Pale Blue Dot en Falling is het vooral in de hogere regionen niet heel prettig om naar te luisteren, terwijl het in de afsluiter In The Probe wel weer goed tot zijn recht komt in de langzame lijzige zangmelodie. Still Alive past heel mooi in de sfeer van de tweede cd. Een mooi nummer met een prachtig atmosferisch karakter. Club Hawaii zorgt voor de nodige turbulentie met een aan chaos-gerelateerd muziekstuk. Dat is wel even wennen, moet ik zeggen, maar past wel helemaal binnen het karakter van het album, dat bij tijd en wijle doet denken aan de geniale ‘gekte’ van een band als Incura.
Hawaii is mijn kennismaking met het Chileense Aisles en over de hele linie ben ik dik tevreden over Hawaii. Voor mij ligt het progressieve zwaartepunt op de eerste cd maar dat neemt niet weg dat de schoonheid van cd 2 daarvoor onder doet. Hawaii is waarschijnlijk voor mij de start van een vriendschap die aan het begin staat.
Voor de liefhebbers staat de band trouwens op zaterdag 22 oktober op Progrock Kampen, zondag 23 oktober in de Boerderij in Zoetermeer, op donderdag 27 oktober in Extase in Tilburg en voor onze zuiderburen is het mogelijk om de band te aanschouwen op vrijdag 21 oktboer in Lommel bij Son Cubanos..