Enkele mensen in mijn omgeving, die toch aardig verstand van zaken hebben, hadden me deze band als aanrader voor het festival benoemd. Afgelopen jaar heb ik echter jammer genoeg Ribs & Blues in Raalte moeten missen, en dus geen AJ Plug live kunnen bewonderen. Nu ligt er dan de nieuwe Cd ter beluistering in de stereo.
Een optreden bij VI heb ik eens bij toeval voorbij zien komen, wat me positief verraste. Tja, dat segment van de muziek heeft “De Snor” wel kijk op. Geheel terecht dat hij zijn chauffeur een stukje spotlight gegund heeft. Naast de echt goede stem van Alexandra, viel me toen ook al op dat de begeleidingsband van deze dame ook van uitzonderlijke klasse is (mag ook wel eens gezegd worden).
Enkele sneak-peaks hadden me reeds een beetje voorbereid dat dit geen echt blues album zou worden, terwijl ik me daar juist best op verheugd had.
De steriele witte hoes is geen goed teken, al is de robuuste Chesterfield dat misschien wel weer. Opener Part Of Me doet me toch positief verrassen met een Fleetwood Mac sfeertje; beetje poppy wel, maar met lekker tempo en een bite. De navolgende ballade Hold Me is wel heel erg radiovriendelijk en ietwat lijzig-country, maar de gitaarpartij is heel erg fijn. Ook het slepende Now You’re Gone heeft een hoog Radio10 gehalte, maar zit goed in elkaar, met alweer een heel lekkere knijpende (veel te korte) solo. De lagere inzet van de stem in de ballade Underneath Your Skin is een geslaagde afwisseling en doet die Fleetwood Mac associatie weer opduiken. Your Love en Here To Stay zijn best oké, maar kunnen niet echt potten breken. Met Mistaken en Restless Need hebben we twee smaakvolle eighties knuffelrock nummers, die er best ingaan. Stem en piano zijn voornamelijk bepalend in de afsluitende ballade Crazy; een kundig en pakkend stukje werk, dat wel zo’n goede laatste indruk-gevoel laat na-sudderen.
Misschien is AJ Plug wel een beetje op hetzelfde pad beland als zo’n andere band die ik volg; het Zweedse Blues Pills. Jarenlang de blues(rock) vol vuur ten gehore gebracht, en dan uiteindelijk toch meer de poppy kant op. Ook kan je wat muzikale route betreft een vergelijk maken met de eerder genoemde Fleetwood Mac. Tot voor een paar jaar kon ik trouwens alleen de oude elpees met Peter Green opzetten, terwijl in de kast ook al lange tijd DE hit-elpee Rumours stond te verstoffen. Van wie ik deze ooit gekregen heb, weet ik echt niet meer, maar de laatste jaren heb ik incidenteel ook deze plaat bij gelegenheden wel weer eens opgezet; de muziek zit gewoon goed in elkaar.
Dat is precies zo in het geval van deze plaat. Een bluesy gevoel wat bevlogen muzikanten in een stuk muziek kunnen leggen, zowel qua instrumentarium als vocaal, is gelukkig nog duidelijk aanwezig en kan ook echt iets van muzikale ziel toevoegen aan deze nogal erg poppy nummers. Underneath My Skin is duidelijk een plaat waarbij ik iets anders gehoopt had, maar waarvan je toch alleen maar kan concluderen dat het gewoon goed in elkaar zit qua liedjes en de uitvoering echt door enorme vakmensen gedaan is.