Al-Namrood – Wala'at

In de westerse wereld moet je wat over hebben voor je muziek. Veel oefenen, lange dagen on tour en vaak slecht verdienen. Dat is echter niets vergeleken met wat bands in landen als Saoedi-Arabië ervoor over moeten hebben. Zij riskeren strenge straffen voor het spelen van hun muziek. Ze spelen op geheime locaties, smokkelen hun instrumenten naar Amerika om ze te laten repareren. Dus alle respect ook voor Mephisto, Ostron en Umbaba, samen Al-Namrood die uit dat land komen en al 12 jaar aan de weg timmeren en met dit album hun achtste plaat introduceren.
Deze band maakt black metal die qua productie klinkt als ouderwetse, first wave of black metal. Dat wil zeggen ontzettend lo-fi. Echter, de meer symfonische elementen en de gedragen zang zijn zeker niet zo old skool. Hoewel we zeker met black metal te maken hebben zijn de esoterische, Arabische invloeden dik genoeg om duidelijk te maken dat dit niet in een Noorse kelder is opgenomen. Aangezien de teksten in hun moedertong zijn heb ik geen idee waar de teksten over gaan, hoewel de sound suggereert dat het over occulte zaken gaat.  De vocals zijn duidelijk Midden-Oosters. Het vibrato in de stem van vocalist Mephisto doet bijna denken aan Serj Tankian (System Of A Down). Wat dat betreft is er wel in de verte wat terug te horen van de nummers van SOAD die duidelijker waren in het laten horen van hun Armeense invloeden.
Het gebruik van traditionele instrumenten als oud, ney, qanun en darbuka in combinatie met de bekende distortion gitaren zorgt voor een avontuurlijke sound. Het tempo ligt vrij hoog en het klinkt wat chaotisch in het oor omdat men bijna tracht teveel in de nummers te stoppen.
Een sound die wellicht wat verveelde geraakte fans van black metal zeker zal bekoren. Stel Darkthrone kwam uit Saoedi-Arabië, dan was dit het resultaat.