Alarion – Waves Of Destruction

Wat doe je wanneer één voor één de bandleden om je heen uit de band stappen om hun eigen weg te gaan? Dan kun je bij de pakken neer gaan zitten of jezelf een schop verkopen en zo op een hoger niveau met een kleine aanpassing verder te gaan. Bij gitarist Bas Willemsen moet dat ongeveer het geval zijn geweest ten tijde van de band Alerion. Als drijvende kracht achter deze band besloot Bas dat hij beter verder kon gaan met een solo-project onder de naam Alarion. Al snel komen dan bij mij overeenkomsten met Arjen Anthony Lucassen om de hoek kijken. Wanneer ik het album voor het eerst hoor, krijgen die overeenkomsten een nog reëler beeld. Waarschijnlijk mede door het stemgeluid van Damian Wilson moet ik sterk denken aan het Star One project van Arjen, hoewel er regelmatig progressief naar het Ayreon-collectief wordt geknipoogd.
In de opener van het album Chains Of The Collective komt het geluid lekker krachtig naar voren en laat Alarion een vol geluid horen dat met de koorzang op de achtergrond en de sterke melodie een goede binnenkomer is. Na het gesproken Waves Of Destruction I Rising Tide loop het vanzelf over in part II Struggle For Survival. Eveneens weet Bas Willemsen een krachtig geluid neer te zetten en ligt het progressieve karakter, mede door de afwisseling, er lekker dik bovenop.
Ik betrap me erop dat ik denk vanuit een conceptalbum en vraag me af of het geluid consistent genoeg is. Een idee dat ik langzaam maar zeker verlies en dat is maar goed ook, want dat zou geen recht doen aan de composities op het album. Na het mooie instrumentale en ‘akoestische’ Estrangement (dat ligt doet denken aan het oude geluid van Marillion) volgt het eerste nummer met vrouwelijke zang. Wat dat betreft heeft Bas een goede zet gedaan door Irene Jansen en Tineke Roseboom te strikken voor deze taak. Terwijl het drumwerk van Jeroen Nagel als een perpetuum mobile het nummer voortstuwt, legt de zang in Turn Of Fate er langzaam een toch adembenemende sluier overheen. In de acht minuten weten daarbij de keyboards en de gitaar in een een-tweetje de spanning danig op te bouwen. Aanvankelijk leek ik wat te missen in het nummer door de lijzige zang in het nummer. Dat gemis aan snelheid bleek echter om te slaan in schoonheid. Zeker aan het eind van het album waar het nummer nogmaals langskomt in akoestische versie met een mooie rol voor het vioolgeluid van Ben Mathot en het mooie gitaarspel van Bas zelf.
In Colourblind is het weer even flink gas op de plank om in Clash With Eternity terug te keren naar het engelengezang dat mooi en sereen de gevoelige snaar weet te raken. Een nummer dat tevens bol staat van de ingehouden spanning.
De meer progressieve inslag vinden we in de lichtelijk ingewikkelde ritmes in A Life Less Ordinary. Aanvankelijk is het afwachten wat het nummer gaat doen, maar al gauw weet Bas met zijn gitaarspel de versnelling te zoeken en bouwt het nummer zich op naar een stevig karakter. Het daaropvolgende The Whistleblower bestaat ook uit twee delen. In part 1 Devastation zet Tom Gorissen de aanzet tot iets wat progressief uitmondt in het tien minuten durende tweede gedeelte Vindication. Ook hier bouwt het nummer zich langzaam op en wordt er een flinke muziekmuur opgetrokken waarin progressieve ritmes goed gedijen. De lijzige zang in het begin van het nummer heeft een ander metrum dan de instrumentale basis en ik ben er nog niet uit of ik dat nu wel mooi vind, maar daar mag de luisteraar voor zichzelf een oordeel over vellen, want Waves Of Destruction is zeker het beluisteren waard.
Het kostte me wel wat luisterbeurten om het album goed te doorgronden, maar uiteindelijk ben ik de composities op het album zeer gaan waarderen en lijken ze met iedere luisterbeurt te groeien. Bas Willemsen heeft met dit album de lat hoog gelegd voor zichzelf maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik allereerst nog vele malen naar dit album zal luisteren en ervan zal genieten en dat Bas daarnaast dit werk minstens weet te evenaren in de komende jaren, want het barst van de potentie.