Alazka – Phoenix

Toen ik in 2015 de EP Values & Virtues van een review voorzag, kwam ik daarin tot de conclusie dat deze jonge honden dat het geluid van Burning Down Alaska smeekte ik om clean vocals als contrasterend element toe te voegen aan de composities. Wat blijkt? Burning Down Alaska die voortaan onder de naam Alazka opereert, heeft Kassim Auale aangetrokken als vocalist om zijn clean vocals toe te voegen aan het de strot van Tobias Rische. Een voorteken of een gedegen analyse toen? Ik laat het me graag aanwaaien dat het het laatste betreft.
Phoenix heeft inderdaad net dat beetje extra dat ik op de EP miste. Daarnaast klinkt de band volwassener en meer uitgebalanceerd. Tekstueel ligt er een centraal thema in de composities. Een thema waarin uiteen gezet wordt dat er ups en downs zijn en dat de tegenvallers (downs) onderdeel uitmaken van ons leven. De phoenix staat voor de band als een prachtige vogel die vanuit deze diepten, vanuit de tragedie herrijst in vol ornaat. Daarnaast wijst de titel van het album misschien ook wel naar het afscheid van de naam Burning Down Alaska en het introduceren van de ‘nieuwe’ band Alazka.
Het melancholische gitaargeluid van Marvin Bruckwilder en Dario Sanchez bepalen over het algemeen een groot gedeelte van het karakter en de melodie van de composities. Daarbij worden ze ondersteund, beter gezegd aangevuld door het sterke drum en basgeluid en de wat gekwelde zangstem van Tobias. Elementen die op de EP al naar voren kwamen. De meeslepende, bijna melodramatische zangstijl van Kassim is een geweldige aanwinst in het geluid. Ik zie overeenkomsten met de kenmerkende zangstijl van Tom S. Englund van Evergrey. Dat komt in Blossom mooi naar voren. Een compositie vol spanning dat uitstekend is opgebouwd en vooral heel passievol wordt neergezet. Die passie komen we verder tegen na Echoes in de compositie Ghost. Ook hier geeft de gitaarmelodie extra smaak aan het geheel. Het is zelfs een beetje funky, ademt de sfeer van de vorige eeuw, maar het is vooral aansprekend en weeft het geheel mooi aan elkaar. Halverwege het album nog zo’n moment. Na het instrumentale korte Ash vervolgt Alazka het album natuurlijk met Phoenix. Gevoelsmatig een sterke troef. Melancholie, schoonheid (in gitaarmelodie en clean vocals) worden gestuwd naar brute zang en zorgen voor een mooie opgebouwde compositie waarin het stuwende karakter van de ritmesectie verder vorm krijgt.
Krachtiger komt Alazka naar voren in Hearts Of Gold dat vanuit een luchtige basis zichzelf opbouwt vanuit de grunts en stevig drumwerk. Ook single Empty Throne is sterk. De compositie bevat een emotionele lading waarin sterke contrasten zorgen voor die prettige beleving. Ook afsluiter Fading Flame is gevuld met een wisseling in accenten in gitaar en drum.
De meest bijzondere wending komt voor in Legacy waarin Alazka naar het einde toe werkt naar een gospel. Daarmee is Phoenix meer dan een gewoon vervolgalbum geworden. Qua opbouw klinken ze sterk, de variatie is groot en het sfeerbeeld in de composities voelt goed aan. Alazka heeft zichzelf op Phoenix een soort van vernieuwd en naar een hoger niveau getilt.
Had ik nog zo mijn bedenkingen bij de EP Values & Virtues. Deze zijn met het beluisteren van Phoenix verdwenen als sneeuw in de zomerse zon van Alaska.