Albert’s Bastards, vernoemd naar de buitenhuwelijkse kinderen van de vorige Belgische koning overigens, brengt op zijn titelloze debuut-EP bluesy hardrock of noem het anders harde bluesrock. Met de stem van Steve Gillespie, een ingeweken Canadees, die mooi aansluit op het timbre van Bon Scott en Brian Johnson, is de vergelijking met AC/DC dan ook snel gemaakt. Toch stopt de vergelijking tussen deze Belgische bastaarden en die Australische band ook wel daar, want de Belgen verkiezen een eigen geluid. Dat ligt in de lijn van de klassieke hardrock, maar dan toch aan een hoog tempo. Een beetje in de lijn van The Dirty Denims uit Eindhoven, maar dan nog net iets harder.
In de vijf songs op vind je heel wat muzikale en tekstmatige thema’s terug die je wel vaker terughoort in dit genre, met de vrouw als verleidster voorop, zoals in Southern Voodoo en Devil’s Disguise. Ook bij wat er gebeurt als de klok 69 slaat (Clock Struck 69), moet er waarschijnlijk geen tekening gemaakt worden. Op Never Too Old geeft Gillespie, misschien inderdaad al niet meer van de jongsten, een inkijk in zijn jeugd, toen hem voorgehouden werd dat hij het nooit zou maken als rockster en hoe hem dat alleen maar nog meer motiveerde om ervoor te gaan.
Albert’s Bastards is een up-tempo versie van AC/DC, Motörhead of Rose Tattoo. Ook liefhebbers van Danko Jones, de Franse band Highway of The Darkness zullen hier aan hun trekken komen.
https://www.facebook.com/albertsbastards/?fref=ts