Traditiegetrouw wordt er in Kortrijk weer het Alcatraz festival georganiseerd. Dit jaar valt er wat te vieren, want het is de 15e editie van dit festival. Met zoals altijd weer een gevarieerde line up, gaan we een heel weekend genieten van Metal en Hardrock.
Iron Mask (Prison)
Vandaag wordt het hoofdpodium geopend door een flitsende portie onvervalste Heavy Metal. Dit alles gebracht door het Belgische Iron Mask, van gitarist Dushan Petrossi. De snelle Heavy Metal wordt bijgestaan door de hoge zang van Mike. De composities zitten goed in elkaar. Zeker wanneer ze bijgestaan worden door backing keys, komt het goed tot zijn recht. Geen wonder dat deze muziek al het nodige volk op de been heeft gebracht. Iron Mask vindt zeker niet opnieuw het wiel uit, maar om je dag mee te beginnen gaat deze zoetsappige muziek er best wel in. Ze zijn dan ook op geen fout te betrappen, waardoor het de volledige settijd een boeiend spektakel blijft. Het swingende Forever In The Dark, blijkt de perfecte afsluiter om nog één laatste keer te shinen. Deze Belgen laten zien hoe je Heavy Metal maakt. Een fijn begin van de dag, onder het genot van het opkomende zonnetje.
Maceration (Swamp)
In de Swamp gaan we verder met waar we gisteren gebleven waren; Death Metal bandjes luisteren. Ditmaal Maceration uit Denemarken. De heren kwamen in 2021 weer terug bij elkaar en een jaar later lag It Never Ends…, alweer in de schappen. De muziek is Death Metal volgens Zweeds recept. Geen wonder dat we de zagende gitaren horen, die deze stijl zo kenmerkend maakt. Terwijl iedereen nog de slaap uit de ogen wrijft, is deze muziek sterker dan koffie. Het is een welkome oppepper zo vroeg op de dag. De zang van Jan klinkt heerlijk bruut, maar valt behoorlijk in het niet door alle extreme riffs. Hierdoor wordt het vooral een brei aan geluid in plaats van muziek. Wat ze doen, doen ze goed. Echter kan het mij te weinig bekoren door gebrek aan diversiteit. Voor de doorgewinterde Death Metal fan zal dit een vermakelijk optreden zijn geweest. Ik doe het af met een tevreden knikje.
Yoth Iria (Helldorado)
As The Flame Withers van Yoth Iria was een van de betere releases van 2021. Twee jaar na dato kan het dan ook eindelijk live gespeeld worden. De toegankelijke Black Metal gaat er, op dit vroege uur, in als zoete koek. De atmosferische soundscapes nemen ons mee naar een door Yoth Iria gecreëerd universum. Een goed voorbeeld hiervan zijn de intro en riffs in het selftitled nummer, Yoth Iria. Dat dit gewoon heerlijke muziek is, heeft de rest van het publiek al gauw in de gaten. Gesproken woord en akoestische gitaar zorgen in Hermetic Code, voor een fijne afwisseling. Deze Grieken staan hier een verdienstelijke set te spelen. Dit is het soort muziek dat ik en veel anderen graag horen. Een van de hoogtepunten op dit festival. Als je het mij vraagt is het tijd voor een nieuwe plaat.
Brand Of Sacrifice (Swamp)
Beginnen met de Pokemon Theme Song? Je moet het maar verzinnen. De Canadezen van Brand Of Sacrifice doen het, om vervolgens in extremiteiten door te pakken met Dawn. De kracht van Kyle wordt duidelijk bij Demon King. Moeiteloos wisselt hij hoge krijsen en smerige gutterals af. Gooi daar een portie elektronica bij en harde breakdowns en je hebt de samenvatting van deze band. Lifeblood is live nog intenser dan op plaat en Brand Of Sacrifice is hier met slechts één doel; koppen snellen in de Swamp. Dit jaar kwam Between Death And Dreams uit en het met breakdowns doorspekte Exodus doet het live geniaal. Tot grote verbazing is Eclipse al hun afsluiter en daarmee eindigen ze een kwartier te vroeg. Behoorlijk zonde, want als er iets naar meer smaakte was het dit optreden wel.
Gaerea (Helldorado)
Gisteren was er amper tot geen Black Metal te vinden. Gelukkig maken ze dat vandaag goed en kunnen we na Yoth Iria genieten van het Portugese Gaerea. De gemaskerde mannen lieten met Limbo en Mirage horen dat er zwart bloed door hun aderen stroomt. Live is dat niet anders. Zwartgeblakerde metal, maar niet allemaal van de hak op de tak. De vele rustige stukken worden zorgvuldig afgewisseld met pure Black Metal. Guilherme is fantastisch bij stem en weet behoorlijk krachtig voor de dag te komen. Dat zijn vocalen geweldig in de mix staan, helpt daar uiteraard aan bij. De statische houdingen van de bandleden leent zich perfect voor dit stukje muzikale kunst, want zo mag dit optreden wel genoemd worden. Hoe gemakkelijk dat Gaerea van hun intro’s over gaat naar blastbeats en pure agressie, is een echte live-ervaring. Afsluiters Mirage en Laude zijn een van de beste Black Metal tracks van de afgelopen jaren en weten live iedereen aan het klappen te krijgen. In het Black Metal landschap kennen ze Gaerea al, nu is het slechts een kwestie van tijd voor de gehele metalcommunity kennis weet te maken met deze muziek.
Midnight (Helldorado)
De middag doormidden breken lukt met Midnight als geen ander. Voor wie ze eerder heeft gezien, weet wat ie kan verwachten. Een hyperactieve set met vooral heel veel vuige Black ‘n Roll en Speed Metal. Dat weten ze zelf ook, vandaar dat we zowel Fucking Speed And Darkness, als Black Rock ‘n Roll voorgeschoteld krijgen. Ook de lekkere nieuwe plaat wordt met Szex Witchery, vertegenwoordigd vandaag. De Speedy riffs en solo’s vullen de rauwe vocalen van Athenar heel goed aan. Dat het een geweldige artiest was, wisten de fans al. De rest weet dat na vandaag ook. De titeltrack van hun Magnum Opus Satanic Royalty, brengt grote chaos met zich mee. Niet vreemd, want wat een heerlijke (live)track is dat. De humoristische frontman, grapt wat in het rond, maar dankbaar is hij ten zeerste. Midnight is eigenlijk een band voor in een zaaltje, maar bewijst dat ze de grotere stages ook aankunnen.
King 810 (Swamp)
Getuige het ouija bord op de backdrop, valt er niet af te lezen wie er zal gaan spelen. Gelukkig kunnen we op de timetable zien dat het de heren van King 810 zijn. Het Nu-Metalcore trio is een vreemde eend in de bijt, maar kan mij ten zeerste bekoren. De gesproken intro van 5 (!) minuten is veel te lang en ook de opkomst is wat apart. Maar na deze bijzondere start, krijgen we waarvoor we gekomen zijn. Al vroeg krijgen we Alpha And Omega, maar op ieder onderdeel mist King hier kracht. Vocaal onverstaanbaar en ook instrumentaal ondermaats. Gaandeweg wordt dit stukken beter en zien we de maniakale uitspattingen van David in volle glorie. De gestoorde hoge spoken words zijn overtuigend. Verder hebben zijn vocalen nog niet genoeg kracht om de gitaren en drums te overstemmen. Het eerste nummer dat echt impact heeft, is Heavy Lies The Crown. De dreunende track wordt extreem laag gespeeld en eindelijk laat David zien dat hij een fijne strot in huis heeft. Vanaf hier wordt het beter, met als absoluut hoogtepunt een perfecte uitvoering van Vendettas. Gelukkig zorgt de schaarse fanbase voor de nodige sfeer. De prijs voor actiefste frontman gaat in ieder geval naar deze heer achter de microfoon. Springend, liggend en hurkend zingt hij zijn teksten en stilstaan staat niet in het woordenboek. Geen wonder dat de voorste rijen volledig mee gaan in zijn energie. Het zal niemand verbazen dat Killem All de afsluiter is. Ondanks een slechte start weet King 810 zich geweldig te revancheren.
Shadow Of Intent (Swamp)
Begonnen als online muziekproject, maar gelukkig is het uitgemond tot een heuse band. Daardoor kunnen we dit Symphonische Deathcore geweld van Shadow Of Intent ook live aanschouwen. De bekendheid kregen ze vooral met het uit 2019 stammende Melancholy. Als we dan de set starten met Gravesinger en mijn persoonlijke favoriet Barren And Breathless Macrocosm, weet ik al genoeg. Brulboei Ben Duerr heeft een uiterst veelzijdige stem en kan zowel laag als hoog uitstekend uit de voeten. De riffs worden bijgestaan door theatrale Symphonie. Dit is echt een band waarbij de regel geldt: bij zijn is blij zijn. Het is dan ook geen wonder dat ze iedere dag meer fans voor zich winnen. Gezien de drukte zal dat vandaag niet anders zijn geweest.
Sepultura (Prison)
Er valt altijd veel te zeggen over Sepultura. De een vindt het een coverband, terwijl de ander nog altijd met volle teugen geniet van de nieuwe muziek. Feit is dat het vooraan zelden zo druk was als nu. Niet gek, want het is bruut, hard en vooral heel lekker. Zoals wel vaker kiest Sepultura een setlist met een combinatie van nieuw werk en hun 3 succesvolle albums (Arise, Chaos A.D en Roots). Territory en Propaganda zijn geniale classics, maar wat mij betreft kunnen Isolation en vooral Guardians Of Earth zich absoluut meten aan het oude werk. Wat mij opvalt is het aantal jonkies vooraan, toch prachtig om te zien dat de jeugd (waaronder ikzelf) dit nog altijd zeer kan waarderen. Derrick zingt de longen uit zijn lijf en is niet te stoppen. Het gemis van een tweede gitaar is wel hoorbaar bij bijvoorbeeld Dead Embryonic Cells, maar het is absoluut niet storend. Zeker omdat Andreas een geweldige gitarist is. Het gros blijkt toch wel echt te komen voor oud werk, want tijdens Refuse/Resist ontploft het letterlijk. Non-stop chaos en we hebben er een dagtaak aan om alle crowdsurfers veilig over de barrière te krijgen. Hetzelfde is van kracht bij de cult tracks, Arise en Ratamahatta. Ondanks dat de afsluiter ten alle tijden Roots Bloody Roots is, blijft dit nummer zo’n genot. Ik besluit dan ook om nog maar een keer te crowdsurfen. Bizar hoe deze band een Dynamo niet weet uit te verkopen en dan toch nu zoveel volk amuseert. Sepultura overheerst ook na bijna 40 jaar nog altijd.
Decapitated (Swamp)
Dat uit Polen goede muziek komt, is al decennia lang bekend. Decapitated is geen uitzondering op die regel. De Technische Death Metal veteranen hebben door de jaren hun stijl verlegt naar een Groovende variant. Dit is goed hoorbaar bij songs als Cancer Culture en Earth Scar. Dat dit er live wel in gaat, is te zien aan de hoeveelheid mensen die is op komen draven in de Swamp. Het is meer dan gezellig druk en overal knikken wel hoofden mee op de muziek. Dat Rasta een ferme strot heeft, mag benoemd worden, maar de techniek waarmee Waclaw gitaar speelt is ook het compliment wel waard. Met Spheres Of Madness gaan we terug in de tijd en dat is misschien wel het beste nummer ooit van deze Polen. Er valt niks aan te merken en kritiek zou onterecht zijn. Objectief gezien het beste wat vandaag het podium heeft beklommen.
Alestorm (Prison)
Het is niet alleen maar herrie vandaag, want later op de avond hoort het gewoon een feestje te zijn. Er zijn weinig bands die dat beter kunnen dan de Schotten van Alestorm. Om eerlijk te zijn vind ik de laatste 2 platen behoorlijk inspiratieloos. Live zijn de oude tracks altijd genieten geblazen. Eens kijken of dat ook voor de nieuwe platen geldt. Alestorm start met een aantal bekende nummers. Zo krijgen we Keelhauled, No Grave But The Sea, The Sunkin’ Norwegian en Alestorm. Van die nieuwe plaat krijgen we Under Blackened Banners en dan besluit ik naar voren te crowdsurfen. Alestorm is namelijk niet een band die je voor de kwaliteit luistert, maar om een feestje te bouwen. Vanaf een afstand komt dat minder goed over, vandaar dat ik mij tussen alle bierdrinkers wurm. Dat de band veel fans heeft, blijkt niet alleen vooraan bij het feestvierende publiek, maar ook aan het aantal shirtjes op de festivalweide. Om mij heen kent iedereen de teksten en hoewel ik de band vroeger regelmatig luisterde voel ik mij een leek. Het aantal crowdsurfers is niet bij te benen en de security draait daardoor ook overuren. Meeblèren op Mexico, een wall of death tijdens Captain Morgan’s Revenge en de glazen heffen tijdens Drink. Alestorm laat de opgedroogde hei schudden. De perfecte band op het perfecte moment. Al met al blijf ik de nieuwe nummers minder goed vinden. Toch moet je zulke optredens als geheel zien en daarin excelleren de Schotten als geen ander.
Obituary (Swamp)
We hoeven natuurlijk niemand uit te leggen dat de Death Metal grootheden van Obituary populair zijn, want de tent puilt behoorlijk uit. Er wordt aangevangen met Redneck Stomp en eigenlijk is de toon gelijk gezet. De eerste single van hun laatste wapenfeit heet The Wrong Time en wat een lekkere drumroll bevat dit nummer. Waar ik John op plaat vaak een schel geluid vind hebben, is het hier vanavond een volle, krachtige grunt. De traagheid in My Will To Live, werkt uitstekend om de nekspieren te versoepelen. Wat daar mede aan bijdraagt is die geweldige solo. Obituary en Chopped In Half gaan hand in hand en samen met het moddervette Dying Of Everything, worden deze excellent uitgevoerd. Een korte drumsolo van Donald klapt er ook wel lekker in. Na afsluiter Slowly We Rot, ben ik volledig uitgeput van het headbangen. Obituary breekt vakkundig de Swamp af. Ze weten mij zo te bekoren dat ik toch even de shirtjes bij de merch ga bezichtigen. De prijs voor beste geluidsman van vandaag gaat naar die van Obituary. Waar het eerder vaak qua geluid mis ging dit weekend, is hier alles perfect.
KK’s Priest (Prison)
Als er iets verbaasde was het de bekendmaking van KK’s Priest als headliner. Met slechts 1 album op hun naam heeft deze band niet de status daarvoor. De individuele leden hebben die status wel, want het is een nieuw project van onder andere twee ex-Judas Priest leden. K.K Downing op gitaar en Tim ‘Ripper’ Owens achter de microfoon. Maar vooruit ze staan hier om af te sluiten. Wat opvalt zijn de vele Judas Priest covers en dat terwijl ze dus ook een eigen album uit hebben gebracht. Onder andere The Ripper, Night Crawler, Burn In Hell en Breaking The Law worden als covers uitgevoerd. Ergens begrijp ik het wel, want beide leden hebben hun strepen bij die band verdiend. Echter voelt het voor mij als teren op oud succes. Het publiek vindt het kennelijk prima. Zowel de covers als eigen nummers worden meer dan prima gespeeld. Ik had graag wat meer van hun eigen werk gehoord, want dat klonk niet verkeerd. Het blijft een bijzondere keuze als headliner, waar vast en zeker de meningen over verdeeld zijn.
Heaven Shall Burn (Swamp)
Hoewel ik het vreselijk vind dat op dit tijdstip ook Amorphis in de Helldorado tent gaat aantreden, kies ik ervoor om toch weer de oversteek naar de Swamp te maken. Daar staan de Duitsers van Heaven Shall Burn en laat dat net één van mijn favoriete bands zijn. Endzeit is zoals altijd de perfecte opener. De krachtige track heeft een herkenbare lyrics en daardoor krijgen Marcus en consorten iedereen aan het zingen. Vrolijke gezichten ontbreken niet op het podium. Het is de eerste keer op Alcatraz en dat moment gaat gevierd worden. Hoewel ze al lang geen plaat hebben gemaakt, werken die (relatief) nieuwe tracks uitstekend. Zo schreeuwt iedereen mee op Übermacht en rennen we rondjes op Behind A Wall Of Silence. De standaard cover van Edge Of Sanity (Black Tears) is naar mijn bescheiden mening nog beter dan het orgineel. Heaven Shall Burn neemt genoeg pyro mee om de tent in vuur en vlam te zetten. Het geeft wel extra dynamiek aan de show. De setlist kent ook een aantal verrassingen. Zo voel ik mij een gezegd man, wanneer Godiva voorbij komt en gaan we met Numbing The Pain, terug naar de begindagen. De band praat graag en geeft een korte shoutout naar de vrienden van Obituary. Beter afsluiten dan dit, is een lastige opgave. Voor mij de echte headliner van vandaag.
Er waren minder geluidsproblemen, waarvoor dank. Het gebrek aan Black Metal werd vandaag ruimschoots gecompenseerd. Helaas veel overlap waardoor door het niet mogelijk was om alles te zien, maar met zo’n sterke line up is er voor ieder wat wils. Wie uiteindelijk de onbetwiste headliner was, is voor iedereen verschillend. Zo hoor ik velen Amorphis benoemen en roep ik zelf Heaven Shall Burn.
Foto: Kick Verhaegen