Traditiegetrouw wordt er in Kortrijk weer het Alcatraz festival georganiseerd. Dit jaar valt er wat te vieren, want het is de 15e editie van dit festival. Met zoals altijd weer een gevarieerde line up, gaan we een heel weekend genieten van Metal en Hardrock.
Annisokay (Prison)
Vandaag krijgt dit Metalcore kwartet de kans om deze festivaldag te openen. Het is niet heel druk deze ochtend, maar dat lijkt voor Annisokay niet zoveel uit te maken. Roeien met de riemen die je hebt noemen ze dat. Ze staan een uiterst strakke set te spelen. Ondanks de groovy bas is het geen nieuwe sound. Dat geeft niet, want de herkenbare structuren van deze muziek doen het prima. Zeker wanneer de clean vocalen halverwege de set het benodigde niveau behalen. Met Human krijgen we een flinke dosis breakdowns en een hele vroege wall of death. Zelfs om 11:40 zijn er genoeg mensen die daar maar al te graag aan mee willen werken. Het absolute hoogtepunt komt wanneer ze een perfecte versie van Calamity spelen. Een nummer dat pas één keer eerder werd gespeeld. Tijdens het laatste nummer besluit Rudi zelf ook maar even te crowdsurfen zonder dat hij de microfoon verliest. Annisokay geeft een goed optreden en laat zien waarom ze hier staan.
Aeveris (La Morgue)
Ik laat de kans niet onbenut om kwalitatieve Belgen te beluisteren. Zo staat de Metalcore van Aeveris in een volle Morgue. Oldskool Metalcore met dikke riffs die zijn geïnspireerd op de Gothenburg Metal, maar dit keer wel gecombineerd met clean zang. Een dikke muur van geluid, wordt perfect overstemd door de krachtige grunt van Louis. Ook clean kan hij zeer sterk uit de voeten. Aeveris verovert deze middag gegarandeerd nieuwe harten en laat deze in de tussentijd ook sneller kloppen.
Archspire (Swamp)
Er zijn weinig bands die zo snel spelen als Archspire. Om te kijken of dat live net zo extreem klinkt, is dit wel een must see. De Technical Death Metal formatie heeft met Spencer Prewett ener der beste drummers uit het genre. Ongeëvenaarde en onmenselijke snelheden worden door hem bereikt en dat zonder rem. Tussen de nummers door zet frontman Oliver de rest van de band te kakken door grappen over ze te maken. Deze extreme muziek brengt ook extreme drukte met zich mee. Iedereen lijkt een glimp te willen opvangen van wat hier gebeurd. Archspire weet de gehele tent mee te krijgen, maar als je zo fenomenaal speelt is dat niet heel vreemd. Stuk voor stuk zijn dit ware vakmannen die bijna te goed spelen voor deze wereld. Of het nu de solo’s van Dean zijn of het baswerk van Jared, Archspire is beyond amazing. Naar traditie wordt er ook twister gespeeld. Toch wel een leuke toevoeging aan de show. Of het nu Remote Tumour Seeker, Golden Mouth Of Ruin, Involuntary Döppelganger of Drone Corpse Aviator is, alles wordt uitstekend uitgevoerd. Archspire maakt de hype waar en mag zich kronen tot strakste liveband van Alcatraz. Het spektakel werd door velen bijgewoond en dat valt te begrijpen.
Psychonaut (Helldorado)
De Belgen van Psychonaut behoren tot het allerbeste wat dit land te bieden heeft. Deze Post-Metal is dan ook een ervaring die ik iedereen aan kan raden. Met Violate Consensus Reality vergaarde ze een hoop bekendheid, vandaar dat ze tegenwoordig met enige regelmaat festivals en venues kapot spelen. Vandaag is dat in de Helldorado niet anders. De 9-minuten durende titletrack van dat album is het grootste spektakelstuk wat zij ooit geschreven hebben. Dat Stefanie Mannaerts (Brutus) en Colin H Van Eeckhout (Amenra) de gastvocalen verzorgen in dit nummer, helpt daar uiteraard aan mee. Dit trio schrijft zulke complexe songs met slechts een enkele gitaar. Zo heeft All I Saw As A Huge Monkey een geweldig hypnotiserende riff. Hoewel louter instrumentaal, weet dit nummer de volledige 7 minuten iedereen in zijn macht te grijpen. Deze Belgen bewijzen waarom de tent zowel aan de zijkanten als aan de achterzijde volledig uitpuilt van de mensen. Afsluiten doen ze met het geniale The Fall Of Consciousness. De hele tent klapt voldaan mee op die intro. België kent een bruisende scene en Psychonaut staat aan de top daarvan.
Bleed From Within (Prison)
Meer Metalcore met Bleed From Within. Met Fracture en Shrine bracht deze band twee hele sterke platen uit. Tracks als Sovereign en Levitate zorgen niet voor niks voor hardcore moshing en meezingers. De muziek heeft wel wat weg van het huidige Parkway Drive, alsmede de vocalen van Scott. Toch heeft het wel een eigen touch. Tot nu toe is dit hun grootste show van de tour, maar Scott grapt dat het nog niet de beste show is. Alcatraz heeft wel de ingrediënten om dat voor elkaar te krijgen. Zo krijgen we al snel een aantal crowdsurfers om aan de wens van Bleed From Within te voldoen. Om diezelfde reden komt er tijdens Flesh And Stone een immens grote circlepit. De afsluiter is uiteraard, The End Of All We Know. Scott wordt letterlijk op handen gedragen wanneer hij besluit zich tussen het publiek te mengen. Een spectaculaire manier om een set mee af te sluiten.
Celeste (Helldorado)
Unieke muziek krijgen we van het Franse Celeste. De band geeft ons de atmosfeer van Sludge, de breakdowns van Hardcore en de krijsen van Black Metal. Een combinatie die op het eerste gezicht raar klinkt, toch komt het werkelijk geweldig uit de verf. Met vlagen klinkt het geluid wat schel, maar de prachtige rode lichtshow maakt veel goed. Voor vandaag haalt Celeste veel nummers uit hun laatste plaat, Assassine(s). Volkomen logisch want die plaat slaat in als een bom. Royer en Johan stelen de show. Die eerste toont zich een fantastisch ritmische drummer, terwijl de andere zijn strot tot het maximale laat stralen. Een mooie live ervaring van een band die nooit teleur stelt.
Dying Fetus (Swamp)
Altijd fijn om de koningen van de Brutal Death weer eens live te zien. The wrong ones to fuck with van Dying Fetus zijn mokerhard. De band mag dan bij de Christelijke gemeenschap in Maryland niet bepaald geliefd zijn, op mening metalfestival zijn ze een graag geziene gast. Je moet maar net in de mood zijn voor de Brutal Deathgrind, maar dan is dit wel een klasbak in zijn genre. Dying Fetus heeft een hele reeks aan klassiekers, waarvan Subjected To A Beating al een heel vroeg hoogtepunt is. We worden vandaag getrakteerd op Unbridled Fury en Compulsion For Cruelty van het aankomende album. Ondertussen wordt het optreden kort stilgelegd om een gewonde fan te helpen, waarvoor hulde. Met Wrong Ones To Fuck With, verslindt Dying Fetus ons allen levend en worden onze organen door elkaar geschud. Ontoegankelijke muziek is het zeker, maar voor de fans waren dit 50 geweldige minuten aan herrie.
Blind Guardian (Prison)
Een van de bekendste namen in het Power Metal genre zijn de heren van Blind Guardian. Onder leiding van Hansi worden wij een uur lang meegenomen naar de fantasiewereld van deze Duitsers. Samen zingen we met Tolkien tijdens Lord Of The Rings, het nummer dat ingeleid wordt met die prachtige intro. Bij The Bard’s Song laat Hansi het overgrote deel van de vocalen over aan het publiek. Die zingen maar al te gretig mee en het geheel mag op veel applaus rekenen. Het is prachtig wanneer iedereen meedoet en dat is bij de afsluiters, Mirror Mirror en Valhalla niet anders. Zelfs na het einde echoën de tonen van laatstgenoemd nummer nog lang na. De Power Metal helden spelen naast een goede, vooral een vermakelijke en betoverende set.
Killswitch Engage (Prison)
Killswitch Engage stond aan de grondslag van de second wave Metalcore. Hoewel ze nog altijd razend populair zijn, is het niet meer wat het geweest is. Ze moeten daarom ook genoegen nemen met de rol als sub-headliner. Orginele zanger Jesse is ondertussen alweer 10 jaar terug op het oude nest en weet ook vandaag live te overtuigen. Ik ben al jaren fan, maar heb nooit de kans gehad om deze band live aan het werk te zien. Ik ben daarom nogal sceptisch hoe de nummers van Howard live klinken. Dat blijkt nogal onnodig, want met My Curse als opener wordt mijn vraag snel beantwoord. De band heeft er veel zin in en Jesse heeft een aantal fijne screams in zijn mars. Dat deze band een uitmuntende discografie heeft, horen we vanzelf. Alleen van het debuut wordt geen nummer gespeeld, verder komt ieder album aan bod. Dat de nieuwe nummers het afleggen tegenover de golden oldies blijkt uit de response. Tracks als This Fire en The Arms Of Sorrow worden goed ontvangen en luidkeels meegezongen. Ook de nummers van Jesse’s comeback plaat kunnen op veel bijval rekenen. Zo horen we achter elkaar In Due Time en Beyond The Flames. De Amerikanen bewaren een aantal klassiekers voor het einde. Tijdens This Is Absolution toont Adam D zich een uitstekende gitarist die goed uit de voeten kan met zijn instrument. Veel tijd voor lullen is er niet, want Killswitch Engage komt hier om te laten horen hoe goed ze zijn, en ja dat zijn ze wel degelijk. Tijdens The End Of Heartache, komt Adam D even van het podium af om zijn gitaarskills van dichtbij te laten zien. Holy Diver brengt een ode aan Dio en daarmee toont Killswitch Engage aan nog altijd relevant te zijn.
Bloodbath (Swamp)
In de avond is het tijd voor de snijdende Death Metal van Bloodbath. Iedere fan van het genre kent ze wel. Velen vinden Nick geen passende zanger voor deze band. Als ik de brulboei (die vooral bekend is als frontman van Paradise Lost) live aan het werk hoor, kan ik het alleen maar oneens zijn met die stelling. Hij staat wel degelijk zijn mannetje en produceert een forse grunt. Helaas is het optreden aan de statische kant. Bij deze muziek hoort namelijk wel wat beweging. Gelukkig heeft Bloodbath genoeg tracks om dit te compenseren. Zo worden Breeding Death, Outnumbering The Day en Carved prima overgebracht. Verder krijgen we van het succesalbum Nightmares Made Flesh, ook nog het geweldige Cancer Of The Soul. Bloodbath weet een aangenaam optreden te geven, maar excelleert zeker niet. De meest favoriete nummers worden ook bewaard voor het slotstuk. Zo krijgen we Mock The Cross en Cry My Name. De afsluiter is al jaren hetzelfde, maar werkt live altijd; Eaten it is. Een goed optreden, maar het ontbreekt aan overtuigingskracht om het memorabel te maken.
Electric Callboy (Prison)
Of Electric Callboy een terechte headliner is? Dat vroegen velen zich af. Kijk naar het veld en het antwoord wordt behoorlijk duidelijk. Er stonden dit weekend nog nooit zoveel mensen actief voor het hoofdpodium als bij deze populaire Duitsers. Proberen mee te doen aan het Eurovisiesongfestival is toch echt de gouden move geweest, want vanaf toen is het alleen maar bergopwaarts gegaan. Naast het meeste publiek, hebben ze ook de meeste pyro, het grootste feest, de grootste productie, het meeste gevloeide zweet en bovenal de hoogst gecreëerde kracht op de schaal van richter. De participatie was nog niet eerder zo hoog. Electric Callboy geeft ons slingers, vuur(werk), confetti, een geweldige lichtshow en vooral veel covers. Zo krijgen we naast Everything We Touch, een über-elektronische uitvoering van Sandstorm, Let It Go en I Want It That Way. Naast dat Tekkno bijna integraal wordt gespeeld, horen we aan ouder werk, titletrack The Scene en meezinger Best Day. Electric Callboy laat hun Duitse roots horen, wanneer ze met Hurrikan, heuse Schlager zingen, wat vervolgens uitmondt in Deathcore. Met We Got The Moves krijgen we het grootste feest van het festival. Nog na het optreden wordt er gesprongen op Vamos A La Playa. Zelfs crowdsurfen is niet uit den boze. Deze show was van ongekende omvang. Wat ik vanavond hebben mogen aanschouwen heb ik nog niet eerder meegemaakt. Als iemand zich als terechte headliner ontpopt, is het Electric Callboy wel. Hulde aan de organisatie van Alcatraz voor deze gok. Ik durf te voorspellen dat vele festivals zullen volgen en dat we Electric Callboy nog vaak terug zullen zien. Het is slechts een kwestie van tijd totdat ze ook de allergrootste festivals af zullen sluiten.
Vandaag viel er vooral veel Metalcore te bewonderen, was er wederom Death Metal in alle geuren en kleuren te horen in de Swamp en kregen we met Electric Callboy een toekomstige headliner te zien.
Ook de 15e editie van Alcatraz was weer een groot succes. Met meer dan 120 bands kon iedere metalhead aan zijn trekken komen. Volgend jaar wordt er wederom weer een editie georganiseerd. Deze kan met rode pen in de agenda gezet worden en is dan ook iets waar velen naar uit kijken. De sfeer was uitmuntend en het grote randprogramma maakt Alcatraz uniek. Alle dank aan de organisatie, de bands, de bezoekers, de cateraars en natuurlijk de vriendelijke vrijwilligers.
Foto’s Kick Verhaegen