Na enkele coverbands in de Swamp tent is het op vrijdag tijd voor de eerste volledige festivaldag. De organisatie heeft weer goed hun best gedaan op de aankleding van het terrein en de befaamde attributen, zoals auto’s en gevangenismuren zijn weer aanwezig. Tevens lopen er verschillende personages in outfits rond om nog meer karakter mee te geven. Met bands als Saxon, Madball, Cro-Mags en Paradise Lost wordt er gedacht aan de oude metalhead, terwijl headliner Amon Amarth, Whitechapel, Orden Ogan en Mental Cruelty vooral worden ingezet om het jongere publiek te vermaken. Ongeacht smaak staat er voor jong en oud genoeg (inter)nationaal geweld op het programma.
Dyscordia (Prison)
Op deze vrijdagochtend begint de dag met een lichte regenbui, maar nadat ik mijn noedels en soep heb genuttigd, is het eindelijk tijd om richting het festivalterrein te gaan. Al dan wel niet met een omweg, aangezien ik mijn bandje nog bij de ingang moet ophalen. Na al deze verplichtingen is het dan eindelijk aan het progressieve gezelschap Dyscordia om het festival te openen. De groep speelt vandaag een thuiswedstrijd.
Wat direct opvalt, zijn de indrukwekkende hoge uithalen van frontman Piet, die de menigte weet te boeien. Toch zijn het vooral de langgerekte instrumentale passages die de meeste indruk maken. Het gitaarduo heeft indrukwekkende solo’s in petto, wat bijdraagt aan een meeslepende luisterervaring, perfect om rustig bij te komen van de pre-party van gisteren. De wind die af en toe het geluid lijkt weg te blazen, doet niets af aan dit fijne optreden.
Dudsekop (Swamp)
Het gitzwarte metaal van Dudsekop dient als een prima opener voor de grote tent. De vervanger van After The Burial past niet in hetzelfde straatje, maar het Ieperse ensemble brengt wel net zoveel energie met zich mee. De tremolo-riffs vliegen het publiek om de oren en venijn is het sleutelwoord van deze set. Met een combinatie van krijsen en gesproken woord, spuwt Tijs de teksten in Iepers dialect naar het publiek en doet dit met verve. Het geluid is duidelijk geïnspireerd door de Noorse black metal, met een kenmerkende snelheid die de vroege metalheads in de tent wakker schudt. Hoewel Dudsekop niet per se innovatief is, weten ze een stevige, zware maaltijd van muziek te serveren die verrassend goed smaakt zo vroeg op de dag. Hun nieuwe album verdient absoluut een luisterbeurt.
Fatal Move (Helldorado)
Alcatraz staat bekend om hun chauvinisme en het boeken van vele bands uit eigen land. Zo begeef ik me al naar de derde Belgische band van vandaag, genaamd Fatal Move. Deze hardcore band leerde ik vorig jaar kennen op Graspop, waar ze een sterke indruk maakten. Vandaag trekken ze me voor het eerst naar de Helldorado-stage.
De no-nonsense hardcore zorgt ervoor dat de aanwezigen hun voeten van de vloer krijgen, geholpen door bulderende vocalen en krachtige breakdowns. Dat is ook wel nodig na zo’n nachtje op de camping. Hardcore staat misschien niet bekend om zijn variëteit, maar Fatal Move weet het publiek toch de hele set lang te boeien. Met Fugazi is deze Belgische band nog lang niet uitgeblust. Meer van deze bandjes in de Helldorado graag!
Mental Cruelty (Swamp)
Vanaf dat A Hill To Die Upon het levenslicht zag, wil ik deze band al graag live zien. Het heeft lang mogen duren, maar nu drie jaar later krijg ik eindelijk de kans. Ik zoek een plekje naast de geluidsman, zodat ik goed geluid heb voor het symfonische deathcore geweld. Lukas heeft als nieuwe frontman zijn stempel gedrukt op het recent uitgebrachte Zwielicht, maar weet ook de oude nummers van een uitstekende vertolking te voorzien.
Tussen de blastbeats en riffs door weet hij kracht bij te zetten met een scala aan gutterals, squeels en smerige uithalen. Deze Duitsers schuwen niet om af en toe een zwartgeblakerd randje toe te voegen aan hun geluid, wat vooral te horen is in nummers als Ultima Hypocrita en Nordlys. Met het akoestische Zwielicht bewijst de band dat ze zich niet aan één enkel genre binden en dat ze zelfs inspiratie halen uit strijdliederen. Het afsluitende Symphony Of A Dying Star maakt dit tot een memorabel optreden, waarmee mijn festivalweekend op een sterke noot begint.
Funeral Dress (Helldorado)
De zon breekt door en brengt een vrolijke sfeer met zich mee. Geen betere band om die stemming voort te zetten dan de Belgische pogo-punkers van Funeral Dress. De goed geklede band mag voor een volle zaal aantreden en ze maken er zoals altijd een feestje van. Geen wonder dat dit de derde post-covid doortocht is op Alcatraz.
Hoewel het geluid vandaag niet helemaal meezit, met af en toe wegvallende instrumenten, lijkt dat het enthousiast klappende publiek niet te deren. De met ska vermengde punk past op ieder festival en tijdens de Land Down Under cover wordt het één groot feest der herkenning. Ondanks de speelse aard van hun muziek, bevatten de nummers serieus goede solo’s. Van alle doortochten is dit zeker niet de beste, maar vermakelijk ten zeerste. Zodra de strandballen de lucht in gaan, kan iedereen dat beamen. Volgend jaar weer op herhaling, want Funeral Dress begint langzamerhand de huisband van Kortrijk te worden.
Fen (La Morgue)
Dat niet alle muziek vrolijk hoeft te zijn, bewijst Fen in La Morgue. De band wisselt atmosferische shoegaze zorgvuldig af met black metal en neemt het publiek mee op een droomreis vol gelaagde klanken. Het constante wisselen van pedalen is duidelijk hoorbaar en de intrigerende bastonen raken de diepste krochten van de ziel. Melodieën zijn er in overvloed, terwijl de zang zich richt op de melancholische, depressieve kant van het spectrum.
Deze unieke combinatie lijkt de belangstelling van het publiek in deze kleine zaal te wekken. Helaas valt de zang regelmatig weg in de mix, vooral tijdens de duistere passages. Bovendien wordt tijdens de rustige tussenstukken pijnlijk duidelijk hoe communicatief het publiek is, wat de sfeer tenietdoet. Ondanks deze obstakels blijft het optreden interessant, mede door de afwisseling tussen traditionele black metal-krijsen en schone zang, die vaak beter uit de verf komt. Hoewel het vorig jaar verschenen Monuments to Absence een prettig studioalbum was, komt Fen onder de omstandigheden in deze kleine, zweterige zaal niet helemaal tot zijn recht. Deze Britse band zou beter passen in een intieme venue, waar het publiek komt voor de muziek in plaats van voor vertier.
Septicflesh (Swamp)
Veel extreme bands uit Griekenland weten niet door te breken, maar één van de pioniers van de Hellenic metalscene is Septicflesh. Met hun eigen geluid van symfonische arrangementen en death metal, spelen ze al jaren lang menig festivalweide plat. Terwijl de eerste klanken de tent vullen, stroomt het publiek binnen, totdat de Swamp van voor tot achter vol staat. Niet vreemd, want Septicflesh staat strak te spelen en Spiros is geweldig bij stem. Natuurlijk is het ook een sterke zet om met publiekslieveling Portrait Of A Headless Man te openen, want zo is de toon direct gezet en het publiek opgewarmd (voor zo ver de brandende zon dat nog niet had gedaan).
Modern Primitive haalde mijn jaarlijst en ik merk dat Neuromancer van dat album mij weer helemaal enthousiast maakt. De moddervette riffs, technische subtiliteiten en krachtige grunts samengesmolten met symfonische elementen zijn van wereldklasse. Ik blijk niet de enige, want de vuisten gaan massaal de lucht in en het publiek zingt luidkeels mee. Naast nummers van het laatste album, geven deze Grieken ons vooral een setlist vol klassiekers. Zo passeren The Vampire Of Nazareth, Martyr en Communion de revue, maar bereikt het optreden met Anubis en Dark Art nieuwe hoogtes. Beide nummers bevatten zulke sterke riffs en de smerige cleane zang is een uniek element in de muziek van Septicflesh. De diversiteit, onderscheidende composities en pakkende melodieën zorgen ervoor dat de toebedeelde zestig minuten voorbij vliegen. Hier staat een ervaren krijgsmacht aan het roer, die zich door niets of niemand laat stoppen.
Whitechapel (Swamp)
De band waar ik vandaag het meest naar uitkijk is het Amerikaanse deathcore outfit Whitechapel. Helaas staan de mannen in de file vanuit Brutal Assault en dat roept slechte herinneringen op aan Cattle Decapitation. Die overkwam hetzelfde twee jaar geleden en de heren speelden geen seconde. Gelukkig kan Whitechapel nog een verkorte set geven, althans dat is ons beloofd. In werkelijkheid betekent dit dat we een uur lang kijken naar de opbouw van het podium, in de hoop dat er nog iets komt. Wanneer de originele speeltijd om 21:30 afloopt, begin ik het somber in te zien, maar Whitechapel houdt zich aan hun belofte en treedt toch nog aan.
De Amerikanen geven aan om zo lang mogelijk te spelen, totdat ze van het podium worden gestuurd. Tijd leert dat dit twintig minuten speeltijd betreft en er slechts vier nummers ten gehore worden gebracht. Whitechapel doet hun best om zowel oud als nieuw werk te spelen en vooral Forgiveness Is Weakness komt goed uit de verf. Met afsluiter This Is Exile worden de fans van het eerste uur ook nog bedankt voor hun komst. Ondanks de korte duur zijn er meer crowdsurfers en moshpits dan bij elke andere band in de Swamp. Zo zonde dat mijn favoriete band van vandaag het met dit optreden moet doen. Ze verdienen meer dan dit. Desalniettemin hebben we ons even lekker kunnen laten gaan.
Paradise Lost (Swamp)
Door de uitgelopen set van Whitechapel mis ik niet alleen mijn diner, maar ook de kans om Saxon te zien. Een gemiste kans, want Hell, Fire And Damnation mocht op een positieve review rekenen van mij. Ik leg me er snel bij neer, want ik behoud mijn positie in de voorste regionen. Gelukkig staan de Britten ook hoog op mijn lijstje en wordt ons geduld wederom op de proef gesteld, dankzij een uitgelopen soundcheck. Na regen komt zonneschijn en worden we getrakteerd op de prachtige klanken van Enchantment. De donkere doomdeath van Paradise Lost slaat goed aan op dit late uur. Velen headbangen neerslachtig mee op de duistere nuances.
Met Pity The Sadness gaan we terug naar Shades Of God en hebben we de eerste rauwe vocalen van vanavond te pakken. De melancholische nummers, vaak bijgestaan door keyboard, raken het hardst en dat is bij One Second niet anders. Hoewel ik het nieuwe werk prefereer, valt de invloed van Draconian Times en Icon niet te ontkennen. Nummers als Hallowed Land en The Last Time weten niet voor niets te overtuigen. Het kippenvel bekruipt me bij de introriff en de vocale begeleiding van Faith Divides Us, Death Unites Us. Zo wonderschoon en doeltreffend en met No Hope In Sight als opvolger houdt dat nog even aan, want dit is mijn absolute favoriet van dit gezelschap.
Het zijn vaak de oudere nummers die op veel bijval kunnen rekenen, toch is het de Smalltown Boy cover van Bronski Beat die het meeste tegengeluid veroorzaakt. Eerlijkheidshalve is dit ook een steengoede uitvoering van een al fantastisch orgineel. De enige track van hun laatste wapenfeit Obsidian (welke ondertussen ook alweer vier jaar oud is) is Ghosts en tevens afsluiter. Hoewel ik liever Darker Thoughts had gehoord, mag ik zeker niet klagen. Wat een sterk optreden was dit.
Cradle Of Filth (Swamp)
Door het overlappende tijdschema van tegenwoordig is het soms lastig kiezen en dat betekent dat ik maar een klein stukje van Amon Amarth kan zien om Cradle Of Filth goed te kunnen ervaren. De band is live nogal wisselvallig, vaak afhankelijk van frontman Dani. Gelukkig hebben hij en zijn medebandleden vandaag een goede dag, want naast een goed geluid is Dani uitstekend bij stem. De engelenzang van Zoe is vooral in het eerste deel naar behoren.
Met een scala aan platen op zak heeft dit Britse heerschap genoeg muziek om een gevarieerde setlist samen te stellen. Dit wordt dan ook gedaan en we gaan zelfs terug naar het debuutalbum met The Principle Of Evil Made Flesh. Met She Is A Fire krijgen we ook het nieuwste nummer naar ons toegeworpen. Halverwege de set wordt ons een momentje van rust gegund, terwijl de commerciële hit Nymphetamine Fix door de speakers blaast. Ook al heb ik dit nummer tientallen keren gehoord, ik blijf iedere keer weer meezingen.
Cradle Of Filth onderscheidt zich niet alleen door Dani’s indrukwekkende bereik, maar ook door het gemak waarmee ze een onheilspellende sfeer kunnen neerzetten. Neem bijvoorbeeld de synthesizer intro van Born In A Burial Gown. In een oogwenk voel je je ondergedompeld in een nachtmerrie. Voor mij is dit een perfecte afsluiting van de eerste festivaldag, dat bekroond wordt met de anthems Her Ghost In The Fog en het alles verwoestende From The Cradle To Enslave. Cradle Of Filth weet overtuigend voor de dag te komen en of dat in black metal stijl of gothic stijl is, lijkt geen verschil te maken vandaag. Hoewel ze iets eerder stoppen dan gepland, doet dat niets af aan de kwaliteit van het optreden. Kwaliteit gaat hier boven kwantiteit en eerlijk gezegd verlang ik ook naar de warmte van mijn tent.
Foto’s: Istvan Bruggen