Op de tweede dag staan er drie dingen centraal: ten eerste is het hoofdpodium omgetoverd in een hardrock en heavy metal paleis met bands als Europe, en Vengeance, ten tweede biedt de Swamp ruimte voor drie legendarische black metal bands en ten derde is de Helldorado omgetoverd tot punk walhalla. De weergoden zijn goed gestemd en in de ochtend is het al bijna dertig graden, zonder dat buienradar een druppel regen aankondigt. Dat wordt lekker vertoeven op de festivalweide.
Vengeance (Prison)
Alcatraz begint iedere dag op tijd. Dus na een fijne opfrissing en een snelle hap haast ik me naar de mainstage, waar mijn landgenoten van Vengeance aantreden. De legendarische formatie viert dit jaar haar veertigste verjaardag en het feest begint al vroeg. Vorig jaar trapten we de zaterdag af met Iron Mask, een band die in een soortgelijk genre opereert en voor een vermakelijke opener zorgde. Dit jaar is het niet anders met Vengeance.
Hun hardrock is niet overdreven snel of technisch, maar het luistert bijzonder prettig weg. Hoewel frontman Leon goed bij stem is, weet vooral het gitaarspel van de Waalwijkers te imponeren. De zoete hardrock klinkt beter dan het eerste biertje van de dag en hoewel dat geen prestatie op zich is, presteert Vengeance naar behoren. Zeker gezien de leeftijd van de heren is dit een indrukwekkende prestatie.
Secondhand Saints (La Morgue)
De eerste moeilijke keuze van de dag ligt tussen de Belgische bands Secondhand Saints en Temptations For The Weak. Aangezien ik laatstgenoemde onlangs al op Jera On Air heb gezien, kies ik nu voor de elektronische metalcore van het relatief nieuwe ensemble Secondhand Saints. Vorig jaar kwam het debuut Chemistry uit en die werd prima ontvangen binnen de scene.
Aanvankelijk lijkt het even of ik per ongeluk bij een Scooter-concert ben beland, maar zodra de gitaren hun intrede doen, blijkt het toch echt metal te zijn. De disco-elementen doen denken aan de vroegere Asking Alexandria, terwijl het instrumentale werk vaak ultramodern is en in lijn ligt met de hedendaagse trends binnen het genre. Het vocale duo wisselt elkaar perfect af en benut vooral het podium optimaal. Hoewel ze herhaaldelijk proberen een moshpit te ontketenen, blijft die nog uit en krijgen we eerst een wall of death en een circlepit te zien.
Het zestal straalt en lijkt er vandaag echt zin in te hebben. Het hoogtepunt van dit optreden heeft deze keer echter niets met de muziek te maken, maar met de crowdsurfende roeiboot die door de hele tent gaat. De band laat zich duidelijk inspireren door de metalcore rond ’08, maar dat doet geen afbreuk aan de energie die ze tentoonstellen. Ik ben blij met mijn keuze en heb weer een Belgische ontdekking aan mijn repertoire toegevoegd.
Ankor (Helldorado)
Het verschil tussen het vroegere werk en het huidige Ankor is aanzienlijk. Waar de band ooit begon als een power metal groep, is het met de toetreding van frontvrouw Jessie getransformeerd tot een moderne en alternatieve mix van metalstijlen. De upbeat riffs en drums zorgen voor een hoge mate van participatie, waarbij het opgekomen publiek vrolijk meebeweegt op de aanstekelijke muziek. Zowel instrumentaal als vocaal worden we getrakteerd op Spaanse passages, wat Ankor moeilijk in één hokje te plaatsen maakt, maar modern metal lijkt de lading het beste te dekken.
Hoe langer ik toe sta te kijken, hoe meer associaties het met Amaranthe oproept en dat bedoel ik positief. Ook vet hoe de Catalanen, ondanks de korte settijd, de ruimte voor een drumsolo vinden. Misschien zou Spanje dit eens naar het Eurovisiesongfestival moeten sturen, want bands zoals deze doen het tegenwoordig meer dan prima. Er valt weinig aan toe te voegen, het is simpelweg goede muziek. Gezien de grote opkomst in de moshpit, zijn veel mensen het daar klaarblijkelijk mee eens. Ankor is een band om in de gaten te houden, ook al bestaan ze meer dan twintig jaar.
Bodysnatcher (Swamp)
Een band die ik al jaar en dag live wil zien is het beatdown outfit Bodysnatcher. Bij aanvang wordt het voorste deel van de zaal direct vrijgelaten voor two-stepping, moshen en andere capriolen. Ik had het niet gehoopt, maar natuurlijk wel verwacht. Het hoort er natuurlijk bij en het is altijd vermakelijk om te zien wie de hoogste karatetrap of de beste radslag kan uitvoeren. Naast dit schouwspel levert het ook een flinke stofwolk op.
Enfin, terug naar de muziek. Die is namelijk kiezelhard, ramt als een beest en is bovenal compromisloos. Laaggestemde gitaren en een diepe grom vormen de basis van deze muziek. Tijdens de downtempo breakdowns trekken deze Amerikanen smerige blikken op gezichten tevoorschijn. Of er nu Dead Rabbit of King Of The Rats wordt gespeeld, zowel de band als het publiek genieten met volle teugen en het aantal crowdsurfers is ontelbaar. Ik kan het niet weerstaan om zelf ook mee te doen. Naast dat de basdrums elke vezel in je lijf doet trillen, toont drummer Chris zich ook nog eens een uitstekende backing vocalist met rauwe, bijna gore uithalen. Bodysnatcher levert een puik optreden af en verpulvert de Swamp.
Finntroll (Prison)
Hoewel deze Finse folk van Finntroll uiterst vrolijk is, zie ik ze liever in de tent. Desalniettemin ben ik blij dat ze er staan en haast ik me na Bodysnatcher gauw naar het hoofdpodium, waar ik nog een half uur mee kan pikken. De Finnen, die overigens in het Zweeds zingen, worden met open armen ontvangen. De handen gaan voortdurend de lucht in, zowel zwaaiend als klappend. Nummers als Ormfolk en Under Bergets Rot zijn zo aanstekelijk dat het lastig is om stil te blijven staan.
Finntroll heeft medelijden met ons, want tijdens Skogsdotter moet er volgens hen verplicht een moshpit komen. Daar wordt gretig gehoor aan gegeven. Toch schuilt er achter de folky boventoon een scala aan stevige riffs, waardoor dit ensemble meer is dan slechts een feestband. Zanger Vreth maakt grappen en is duidelijk blij met het grote aantal aanwezigen. Helaas laat de wind het geluid van links naar rechts bewegen, waardoor niet alles in de mix goed doorkomt, maar dat doet het feest voor de neutrale toeschouwer geen kwaad. Deze band doet precies waarvoor ze geboekt is: gezelligheid creëren. De weggesmolten corpsepaint laat wel zien waarom dit optreden beter in een tent had kunnen plaatsvinden in plaats van onder de brandende zon.
Pro-Pain (Helldorado)
Het is altijd fijn om één van de vaandeldragers van de New York Hardcore (NYHC) live te zien. Vorig jaar kwam Pro-Pain op de mainstage van Graspop niet helemaal tot zijn recht, maar Alcatraz heeft het beter aangepakt door de band in het punkhol Helldorado te programmeren. De formatie rondom oprichter Gary oogt onvermoeibaar en brengt van begin tot eind een explosie van energie.
In tegenstelling tot veel andere hardcorebands kiest Pro-Pain niet voor simpliciteit, maar toont ze een veelheid aan solo’s en groovy ritmes. Een goed voorbeeld hiervan is de strakke introriff en het afwisselende drumwerk op Un-American, zonder twijfel een van de betere nummers van dit optreden. Opvolger Neocon en Voice Of Rebellion mogen zich zonder pardon aan dat rijtje toevoegen. Ze zijn op geen foutje te betrappen en wat ik hoor is eigenlijk ieder optreden wel goed, maar vandaag nog een tikkeltje beter. Ik ken eigenlijk alleen hun laatste plaat, daar gaat na dit weekend verandering in komen.
Spiritbox (Prison)
In de basis heeft Spiritbox alles wat ik zoek in een band, maar bij onze drie eerdere ontmoetingen wisten ze me niet te overtuigen. Volprezen debuutalbum Eternal Blue wist mij ook niet te raken en de hype rondom Spiritbox leek af te nemen. Totdat vorig jaar The Fear Of Fear insloeg als een bom, en mede dankzij de geniale gastbijdrage van Courtney op de laatste plaat van SeeYouSpaceCowboy was er voor mij voldoende reden om eerder te vertrekken bij Fleshgod Apocalypse en Spiritbox een nieuwe kans te geven. Wanneer er begonnen wordt met Cellar Door en Jaded van die nieuwe EP ben ik meteen helemaal in mijn nopjes.
De wisselwerking tussen schreeuwen en schone zang is vandaag beter dan de vorige keren en de sound is goed afgesteld, waardoor de djenty riffs volledig tot hun recht komen. De relatief nieuw toegetreden bassist/zanger Josh Gilbert gaat verder waar hij bij As I Lay Dying geëindigd is, namelijk met het toevoegen van intense clean vocals aan de mix, wat op onder andere The Void goed geëtaleerd wordt. Na elk nummer is er een geruime pauze, maar dat geeft de security de kans om ons met supersoakers te hydrateren, terwijl bezoekers de bandnaam scanderen. Natuurlijk moeten Courtney en consorten ook werk spelen van hun enige album en de twee hits Circle With Me & Holy Roller volgen elkaar op als afsluiters.
Bizkit Park (Helldorado)
De keuze tussen een eerbetoon aan één van de grootste zangers in het heavy metalgenre, Ronnie James Dio, of een viering van de nu-metal, blijkt een moeilijke. Na veel overpeinzingen kies ik uiteindelijk voor het laatste. Het is mij niet geheel duidelijk waarom een coverband op zo’n prominente tijd van de dag is ingedeeld, maar de aanwezigheid van Bizkit Park is zeker niet onverdiend. Deze Belgische band heeft immers al vaker bewezen de tent op Alcatraz op zijn grondvesten te laten schudden.
De nummers behoeven geen verdere informatie, want deze Belgen spelen louter klassiekers. My Generation, Got The Life, Faint, Down With The Sickness, Psychosocial, Boom, Last Resort en Toxicity zijn slechts een greep uit de samengestelde setlist. Met gepaste afstand is dit de grootste publieksparticipatie van het festival, want zowel vooraan als achteraan en zowel links als rechts is een moshpit of een crowdsurfer terug te vinden. Ik ben wel verwonderd over de vocale kopieën, zo hoor ik net echt Serj Tankian of Fred Durst. Het is eigenlijk bizar wat de viering van een genre teweeg kan brengen. Niet alleen wordt het genre gevierd, maar ook het tienjarige bestaan van de formatie. Ondanks mijn persoonlijke afkeer van coverbands, kan ik Bizkit Park niet anders dan een welverdiende “get out of jail card” geven.
1000Mods (La Morgue)
Om wat stoom af te blazen, bied ik mezelf een portie stoner metal aan en de Grieken van 1000Mods zijn uitermate geschikt voor deze taak. Deze band is allesbehalve een onbekende naam binnen het genre en vooral hun debuutalbum Super Van Vacation heeft aanzienlijk bijgedragen aan hun reputatie. Het verbaast me dan ook dat ze genoegen moeten nemen met de kleinste tent. Na het doorgronden van wat achtergrondinformatie kom ik achter de betekenis van de bandnaam en die vind ik geestig. Duizend in het Grieks is ‘chillia’ ofwel chilliamods, wat dan weer lijkt op de geboortestad van deze band: Chiliomodi.
Vocalist Dani mag dan misschien niet de meest gevarieerde stem hebben, zijn zang is aangenaam en vormt een perfecte aanvulling op de trage, zware stoner riffs. De repeterende riffs brengen de luisteraar in een bijna tranceachtige staat, terwijl de vlotte solo’s een andere dimensie toevoegen. Geheel in lijn der verwachting word ik bedwelmd door rook van het groene soort, maar wanneer de muziek zo lekker klinkt als deze wil ik dat best doorstaan.
De voortdurend wisselende ritmes zorgen voor een dynamische ervaring en vooral de tweede helft van de set bereikt een indrukwekkende climax. De gelaagdheid in het gitaar- en drumwerk, waarbij beide instrumenten hun eigen koers varen maar toch samenkomen, draagt bij aan de algehele luisterervaring. De psychedelische gitaarsound is kenmerkend, maar het drumwerk van Lab is bijzonder creatief en een genot om naar te kijken en luisteren. Het optreden eindigt met de titeltrack van hun debuutalbum, waarmee 1000Mods zich vandaag als de ontdekking van de dag profileert.
Watain (Swamp)
Mijn eerste ontmoeting met black metal vond zes jaar geleden plaats tijdens een optreden van Watain en sindsdien ben ik volledig overtuigd van hun kracht. De Zweden zijn een geliefde gast op festivals en staan bekend om hun visueel indrukwekkende shows. Vandaag hebben ze wederom een uitgebreide productie meegenomen, waarbij het podium in lichterlaaie staat. Frontman Erik doet daar nog een schepje bovenop door een brandende fakkel in het publiek te slingeren.
De rechtlijnige riffs worden vergezeld door een zekere dissonantie, wat bijdraagt aan de kenmerkende, gekrenkte sound. Voor liefhebbers van black metal is dit optreden een ware ceremonie. Het geluidstechnische meesterwerk zorgt ervoor dat zowel de zang als de drums standhouden temidden van de chaotische geluidsgolven. Hoewel melodie een zeldzaamheid is bij deze band, worden we af en toe getrakteerd op melodische riffs die door de chaos heen breken. Het ritueel wordt compleet met de cultklassieker Malfeitor van het magnum opus Lawless Darkness. Te herkennen aan zijn instrumentatie en het gesproken woord van de frontman. Het optreden eindigt met kerkklanken en laat ons terugkeren naar de realiteit met een gevoel van leegte. Watain geeft een hoogmis in zwart gehakt en toont zich heer en meester.
Satyricon (Swamp)
De mede-pioniers van de black metal hebben tegenwoordig hun corpsepaint achter zich gelaten en de stijl is verschoven naar een black ‘n roll variant, maar dat maakt Satyricon geen mindere band, in tegendeel zelfs. Aangezien de formatie rondom Satyr en Frost tegenwoordig slechts sporadisch optreedt, zorg ik ervoor dat ik een goed plekje uitzoek voor hun optreden.
Satyricon moet verplicht nummers van hun laatste plaat spelen en doet dat door te beginnen met To Your Brethen In The Dark. Een rustig begin, waarbij snelheid nog uitblijft. De snelheid komt pas later in het optreden, met Forhekset van het invloedrijke Nemesis Divina, dat de kracht biedt die we verwachten. De setlist is goed doordacht en logisch opgebouwd, waarbij hits verspreid worden over de gehele show. Now Diabolical en Black Crow On A Tombstone passeren al vroeg en worden luidkeels meegezongen, terwijl Fuel For Hatred en Mother Earth voor later zijn gereserveerd. Ondanks de grote opkomst bij Satyricon is er geen sprake van geweld, slechts hevig headbangend publiek.
In tegenstelling tot Watain, ontbreekt het visuele spektakel hier en moet de band het vooral hebben van hun muzikale kwaliteit. Met Anthrax-bassist Frank Bello en verder een zeer bekwame begeleidingsband, zit dat aspect wel goed. De langgerekte nummers zitten boordevol tempowisselingen, strak gitaarspel en vette baslijnen. Zo wordt er immers een vakkundig strakke set ten tonele gevoerd. Afsluiter is het commerciële K.I.N.G en iedere liefhebber van het genre heeft dit nummer wel eens gehoord. De juiste afsluiter van dit optreden en de dag. Laat die nieuwe plaat maar komen!
Foto’s: Istvan Bruggen