Op de slotdag in Kortrijk staan er een aantal pioniers geprogrammeerd, waaronder Terrorizer, Mayhem en Gene Simmons, maar wordt er ook plek geboden aan bands uit eigen land. Voor deze laatste dag is de Helldorado omgebouwd van punkhol naar een sludgy stoner park. Daarnaast staat er met Architects een moderne headliner op het hoofdpodium, benieuwd hoe dat gaat uitpakken. Alle lof voor het diverse programma van dit weekend.
After All (Prison)
Wie denkt dat de hitte van gisteren het hoogtepunt was, komt vandaag bedrogen uit. Gewapend met zonnebrand, voldoende hydratatie en een flinke dosis optimisme, begeef ik me opnieuw vroeg naar het hoofdpodium. Hier krijgt After All de kans om een thuiswedstrijd te spelen. De old-school thrash metal galmt ver over het festivalterrein, want het volume staat op een oorverdovende elf.
De razendsnelle gitaarpartijen doen de vermoeidheid van de vroege festivalgangers direct vergeten en geven iedereen een broodnodige energieboost. Hoewel de hoge uithalen van zanger Mike niet helemaal mijn smaak zijn, moet ik toegeven dat ze technisch perfect uitgevoerd zijn. De echte kracht van After All ligt echter in het gitaarspel van oprichters Dries en Christophe.
Vooral het nieuwe Restless Is The Night springt eruit met zijn meeslepende leadpartij. Het aan een overleden vriend opgedragen Elegy Of The Lost brengt de meest indrukwekkende ritmesectie van het optreden en verdient een bescheiden applaus. De Belgen laten de tijd voorbijvliegen met hun krachtige en melodische thrash en ik kan niet anders dan concluderen dat After All meer toeschouwers verdient op dit vroege uur.
Millhaven (Swamp)
The Curse Of Millhaven is niet meer, maar het simpelweg Millhaven genoemde gezelschap doet qua muziek geen concessies. De naam mag veranderd zijn, maar de muziek op Dualism blijft trouw aan het oude werk. Wat ons hier wordt voorgeschoteld, is een stevige portie death metal met een vleugje melodie en een snufje core. Een diverse mix met een verfrissend voorkomen.
Maze, de eerste single voor de laatste release, blijkt een ware beuker te zijn met constante blastbeats en onophoudelijke grunts. Alsof de hitte nog niet genoeg is, voegt Millhaven er ook nog een vuurshow aan toe. Een visueel aantrekkelijke toevoeging, hoewel de extra warmte overbodig lijkt. De breakdowns in de deathcore-platen zorgen voor veel beweging in het publiek, terwijl de technische vaardigheden van de band de toeschouwers geboeid houden. Vooral drummer Bart steelt de show met zijn virtuoze drumwerk, waarbij zijn voetenwerk bijzonder indrukwekkend is.
Cobra The Impaler (Helldorado)
België heeft een bloeiende metalscene en Alcatraz maakt daar dankbaar gebruik van. Vandaag ben ik verheugd om de Gentse heren van Cobra The Impaler weer live te zien, ditmaal met een vervolg op het briljante Colossal Gods. Karma Collision doet niet onder voor het debuut en toont zelfs een nog grotere diversiteit. De band smelt complexe structuren naadloos samen met de pure kracht van metalcore. De rauwe cleans en hoge krijsen voegen zich perfect bij de interessante composities.
De marcherende ritmes op bijvoorbeeld titelnummer Colossal Gods zijn voer om op los te gaan. Daarbij gaat dus ook de eerste crowdsurfer de lucht in vandaag. Met een evenwichtige mix van beide albums laten de heren zien wat ze in huis hebben: een unieke versie van progressieve metalcore die nooit in herhaling valt. België barst van het talent en dat wordt in de Helldorado bevestigd. Dit is er één om in de gaten te houden en ik raad ook eenieder aan om beide platen aan een luisterbeurt te onderwerpen.
Left To Die (Swamp)
Na de odes van gisteren, staat er vandaag ook nog een ode aan Chuck’s Death op het programma, met de nadruk op hun vroege werk. Vooral het album Leprosy staat centraal, sterker nog, we krijgen een integrale uitvoering te horen. De band rondom oud-leden Terry Butler en Rick Rozz, is meer dan zomaar een coverband en brengt klassiekers als Pull The Plug, Left To Die en Leprosy succesvol ten gehore. De nobele taak om Chuck’s microfoonpositie in te nemen valt aan Matt Harvey en hoewel hij geen Schuldiner is, zijn de bulderende vocalen zeker verdienstelijk. Het is een eervolle tribute aan de grootmeester van de death metal.
Conan (Helldorado)
Als liefhebber van obscure subgenres kan ik een band die zichzelf ‘caveman battle doom’ noemt niet weerstaan. Ondanks mijn gebruikelijke voorkeuren, besluit ik mijn rustmoment over te slaan en begeef ik me naar de tent om Conan te zien. De verwachtingen worden volledig ingelost, want deze band doet het subgenre eer aan. De muziek is rauw en compromisloos.
De band lijkt niet te geven om strakke precisie en neemt het niet zo nauw met perfect ingespelde instrumentaties. Conan ramt er gewoon op los en hoewel de eentonigheid op de loer ligt, maakt dat dit optreden weinig uit. We komen voor een set rauwe, onversneden muziek en dit is rauwer dan de lokale sushi of de salmonella op de gemiddelde kippenborst.
De vervormde riffs en smerige schreeuwen denderen door de tent en het verbaasd me dat er geen knotsen als drumstokken worden gebruikt. Het is moeilijk te zeggen hoeveel nummers er nu precies gespeeld worden, maar als iemand zou beweren dat dit één groot geïmproviseerd nummer is, zou ik het zo geloven. Conan is lomp, bruut, en vooral ontzettend vies – perfect voor dag drie van dit festival.
Jinjer (Prison)
Er zijn maar weinig bands uit Oekraïne die naam hebben gemaakt in Europa en Jinjer is zonder twijfel de bekendste. Het viertal flirt met djent en metalcore en brengt veel groovy riffs. Frontvrouw Tatiana weet het publiek goed te bespelen, maar door het gebrek aan variatie in zowel haar harsh als clean zang, mist het geheel aan diversiteit. Bovendien wordt haar schone zang vaak overstemd door het gitaargeweld.
De composities zijn knap in elkaar gezet en vooral Eugene benut de volle potentie van zijn instrument met volle basslijnen. Toch blijft de band hetzelfde trucje herhalen, waardoor het op den duur gaat vervelen. De reacties uit het publiek zijn dan ook veelal gematigd. De bescheiden successen Perennial en Vortex dragen het optreden, echter niet genoeg om mij te overtuigen. Jinjer is duidelijk toe aan vernieuwing als ze mij opnieuw willen overtuigen om te komen kijken. Gelukkig zijn er genoeg fans die wel enthousiast zijn.
Aborted (Swamp)
Het is opnieuw tijd voor een band van eigen bodem, ditmaal het grootste exportproduct van België: Aborted. De brutal death metal band heeft wereldwijd naam gemaakt en met elf albums op zak, waarvan Vault Of Horrors de laatste is, laten ze al dertig jaar hun smerigheid horen. Frontman Sven De Caluwé is de enige constante factor in de band, maar ongeacht wie hem omringt, de kwaliteit is altijd gegarandeerd. Ook live is Aborted een succes en vandaag is geen uitzondering.
Onder leiding van een theatrale intro komt de band het podium op en duurt het slecht twintig seconden voor de eerste moshpit een feit is. De gitaren klinken live nog intenser dan op plaat en brengen het wildste in de festivalgangers naar boven. Aborted is een must-see voor liefhebbers van rechttoe-rechtaan hak- en zaagwerk, maar ook voor diegenen die een goede melodische solo waarderen. Het dit jaar verschenen album wordt vandaag volop gespeeld, maar er is ook ruimte voor oudere nummers, zoals Retrogore.
De hilarische frontman heeft het publiek al snel zover om jumping jacks te doen. Onzinnig, maar het levert een hilarisch tafereel op. Uiteindelijk neemt de pit het over en tijdens The Brotherhood Of Sleep wordt er eindelijk volop gecrowdsurft. Bij The Origin Of Disease krijgen we zelfs de grootste wall of death van het weekend te zien. Instrumentaal is het allemaal dik in orde en Sven heeft een enorm bereik, waarmee hij elk vocaal kunstje uit kan voeren. Aborted verandert de Swamp in een ware oorlogszone en wat is dit optreden waanzinnig vet. Sven vertelde me in januari dat hij uitkeek naar dit optreden en zowel hij als het publiek stellen niet teleur.
Terrorizer (Swamp)
Eerder vandaag trakteerde Left To Die ons al op een integrale set en aan het begin van de avond doet Terrorizer dat nog even dunnetjes over. World Downfall is ook minstens zo legendarisch en invloedrijk als Leprosy. Om te vieren dat deze plaat zijn 35e verjaardag viert, speelt de band het album integraal deze avond. De zestien nummers volgen elkaar in een moordend tempo op, zonder ruimte voor ademhaling.
De krakende grindcore van dit gezelschap is puur bedoeld om los te gaan. De band heeft legende David Vincent in de gelederen en waar de meeste hem kennen als zanger van Morbid Angel of Vltimas, neemt hij vandaag slechts de zware baspartijen voor zijn rekening en niet de plek achter de microfoon. Die taak is weggelegd voor Brian Werner. Hij zet de raggende gitaren zorgvuldig kracht bij. Storm Of Stress, Fear Of Napalm en Corporation Pull-In zijn slechts enkele van de hoogtepunten van zowel het album als dit live-optreden. Naast het werk van World Downfall is er nog voldoende tijd om ander werk te spelen, zoals het relatief lange Crematorium. In een uur tijd persen ze meer dan twintig nummers uit hun vingers, de één nog vetter dan de ander. Dit is een optreden om nooit te vergeten en zonder twijfel een van mijn favorieten van het weekend.
Korpiklaani (Prison)
Met het dalen van de zon zakt eindelijk ook de temperatuur, wat een welkome verlichting brengt na een dag vol intensieve muzikale optredens. De koelere avondlucht is precies wat nodig is om het festivalterrein om te toveren tot een dansvloer. De band Korpiklaani staat erom bekend elk publiek in beweging te krijgen met hun unieke mengeling van zware metal en traditionele Finse polka
Vanaf de eerste noten is het duidelijk dat het publiek toe is aan een feest. De menigte voor het podium is indrukwekkend en het enthousiasme is voelbaar. Zelfs tot achterin, waar ik een plekje heb moeten zoeken, omdat de set van Terrorizer overlapte. Ondanks de afstand is het geluid uitstekend afgesteld. De instrumenten – variërend van zware gitaren tot de karakteristieke fluit en accordeon – zijn duidelijk van elkaar te onderscheiden. Helaas laat de zang van frontman Jonne echter te wensen over. Zijn stem klinkt niet alleen zacht, maar ook onscherp en soms ronduit vals.
Toch doet dit weinig af aan de energie van het optreden. De band wisselt moeiteloos tussen nummers in het Fins en Engelstalige stukken, waarbij de laatste een bijzonder levendige reactie van het publiek oproepen. Het pas verschenen Rankarumpu vind ik hun beste album in recente jaren, dus dat bijvoorbeeld Aita en Kalmisto in de setlist zijn opgenomen doet mij deugd.
Het meezingen met de Finse nummers blijkt een uitdaging voor velen, maar de Engelstalige hits zoals Vodka en A Man With A Plan zorgen voor een nog groter feest, waarbij het publiek uitbundig meedoet. De muziek is niet heel technisch onderbouwd, maar zorgt voor een aanstekelijke energie en een overvloed aan dansende festivalgangers. De Finnen houden zich aan hun belofte en creëren een sfeer die uitmondt in een spontane polonaise.
Dark Tranquility (Swamp)
Het blijft toch altijd tof om bands te zien die de blauwdruk voor een genre hebben uitgevonden. Later vanavond is Mayhem zo’n band, maar eerst Dark Tranquility, de mede uitvinders van het Gothenburg genre. Hoewel de band zich door de jaren heen heeft ontwikkeld en nu een meer melancholische invulling van hun oorspronkelijke stijl biedt, heeft deze evolutie mijn bewondering voor hen alleen maar vergroot. Hun recente albums prijken niet voor niets trots in mijn persoonlijke collectie.
Vanaf het eerste moment is de chemie tussen de band en het publiek voelbaar, wat mede te danken is aan de charismatische en altijd goedgehumeurde frontman Mikael Stanne. Met een nieuwe plaat in aantocht, die volgende week wordt uitgebracht, krijgen we vanavond de drie singles – The Last Imagination, Unforgivable, en Not Nothing – te horen en die worden met groot enthousiasme gebracht en ontvangen. De band straalt een aanstekelijke energie uit die laat zien hoe graag ze het nieuwe materiaal live willen spelen.
Naast deze vooruitblik op hun nieuwe werk, trakteert Dark Tranquillity ons op enkele zeldzaamheden uit hun repertoire en de titletrack Atoma. Deze titelsong wordt vol overgave meegezongen, waarbij ik mezelf zonder schaamte voeg bij het koor van stemmen. De interactie tussen de band en het publiek is zo intens dat Dark Tranquillity meerdere malen niet direct door kan gaan naar het volgende nummer, omdat het applaus en gejuich geen einde lijken te kennen. Dit is een band die duidelijk geniet van elk moment op het podium en hun dankbaarheid uit. Niet voor niets dat Kortrijk opnieuw aangedaan zal worden tijdens de aankomende headlinertour.
Dark Tranquillity speelt met een precisie en passie die getuigen van hun jarenlange ervaring. Wanneer het laatste nummer Misery’s Crown klinkt, besef ik dat het uur voorbij is gevlogen. Deze band, die ik de afgelopen jaren meerdere malen heb mogen aanschouwen, blijft me verbazen met hun consistentie en het vermogen om keer op keer te presteren. Het is een optreden dat bewijst waarom Dark Tranquillity nog steeds aan de top van hun genre staat.
Mayhem (Swamp)
Mayhem, wellicht de meest legendarische band binnen de extreme metal, staat vanavond op het podium om hun veertigjarig bestaan te vieren. Deze Noorse pioniers van de black metal hebben met hun baanbrekende geluid een genre gedefinieerd en getransformeerd. Hoewel de band in de loop der jaren vele stormen heeft doorstaan, blijft hun invloed op de metalwereld onbetwist. Dit jaar markeert hun veertigjarige jubileum, een mijlpaal die voornamelijk werd gevierd met twee uitgebreide shows in Oslo. Ik voel me gezegend dat ik een van die optredens heb mogen bijwonen, maar vandaag presenteert Mayhem een beknopte versie van deze productie, speciaal aangepast voor een select aantal festivals.
Vandaag dus geen Messiah en Mannheim op het podium. Hoewel het volledige spektakel van Oslo hier ontbreekt, hebben ze nog steeds een indrukwekkende visuele show meegenomen. Een groot LED-scherm toont beelden uit hun rijke geschiedenis, wat een extra dimensie toevoegt aan het optreden en bijdraagt aan een narratieve ervaring. Dit vertraagt soms de overgang tussen nummers, maar zorgt tegelijkertijd voor een goed doordacht concept dat het optreden in drie delen opsplitst.
Het eerste deel van de show is een samenvatting van hun werk na 1997, waarin Mayhem laat zien dat hun geluid niet altijd trve is geweest. Grand Declaration Of War wordt uitgevoerd met een avant-gardistische flair, waarbij nummers zoals Crystallized Pain In Deconstruction de grenzen van het genre opzoeken met experimentele riffs en variërend drumwerk. Ancient Skin is ook een hoogtepunt, maar de oude school fans worden pas in de laatste twee delen op hun wenken bediend.
Het tweede deel is een eerbetoon aan hun iconische album De Mysteriis Dom Sathanas, dat de black metal scène definitief vormgaf. Wanneer de eerste noten van Freezing Moon klinken, barst de tent uit zijn voegen. Het publiek reageert furieus, en klassiekers zoals Funeral Fog en het titelnummer zorgen voor een overweldigende energie. Helaas blijft Life Eternal deze avond uit.
Het derde en laatste deel van de show staat volledig in het teken van Deathcrush, de EP die Mayhem’s trve kvlt status bezegelde. Met de klanken van Sylvester Anfang op intro de achtergrond, worden de laatste beelden getoond. Dit wordt opgevolgd door een furieuze uitvoering van Deathcrush zelf. Mayhem is ondertussen ruim over tijd, maar de Noren geven geen krimp en spelen toch nog Chainsaw Gutsfuck en Pure Fucking Armageddon
Ondanks dat Necrobutcher het enige originele lid is, blijft Mayhem een kracht om rekening mee te houden. Zelfs na veertig jaar weet deze band nog steeds een intense en onvergetelijke show neer te zetten. Mayhem bewijst dat, hoewel ze misschien niet beste band in het genre zijn, is hun invloed op de black metal onmetelijk. Zonder Mayhem zou de black metal niet bestaan zoals we die vandaag kennen en dat is een nalatenschap die zij na al die jaren nog steeds met trots uitdragen.
De zestiende editie is een feit en er mag wederom terug gekeken worden op een succesvol festival. Alcatraz profileert zich steeds meer als een vooraanstaand festival, waarbij sfeer de kernfactor is. De mooie aankleding, geweldige indeling en relatieve betaalbaarheid werken daar allen aan mee. Het randprogramma wordt ieder jaar groter, zo kun je op de camping terecht voor een air-guitar battle, bijlwerpen of zelfs metalyoga, terwijl je in de El Presidio kan genieten van hilarische DJ’s en een speciaalbiertje. Bedankt aan de organisatie, bands, vrijwilligers en natuurlijk alle bezoekers. Bands als Machine Head, Dimmu Borgir, Emperor, Fit For A King en Suffocation prijken nu al op het affiche voor 2025! Op naar een nieuw jaar Alcatraz.
Foto: Istvan Bruggen