Dit weekend zijn we in het mooie Kortrijk, in het westen van Belgie voor het dit jaar nog grootser opgezette Alcatraz. Het festival belooft erg goed te worden, mooi weer, 30.000 liter bier en een verwacht bezoekersaantal van bijna 12.000 mensen. Parkeergelegenheid te over en dit jaar vervoer naar het festival per shuttlebus, wat ons in een paar minuten bij het festival terrein brengt. Het terrein van de campus is dit jaar niet beschikbaar. Men wilde desnoods uitwijken naar Gent, maar daar steekt de burgemeester (schijnbaar nogal een metal liefhebber) een stokje voor en regelt het zo dat het festival toch in Kortrijk kan blijven.
De aankleding van de ingang is prima, de voorzieningen voor het afhandelen van tickets en andere zaken is prima geregeld en binnen een mum van tijd zijn we op het festival terrein. Het terrein is erg goed voorzien van alle faciliteiten. Er zijn langs twee kanten zowel food als drinks, maar ook voor merchandise en aanverwante zaken is ruim plek voorzien. De vip area is al helemaal een genot, deck chairs, een overdekte bar en een verhoogd terras waarvandaan je het podium uitstekend ziet, zijn ook aangelegd. De muntenkassa’s zijn wat krap bemeten, hier staat al vanaf het moment dat de deuren open zijn een rij, die waarschijnlijk niet kleiner zal worden.
Het terrein is langzaam aan het vullen. Op verschillende plaatsen worden zelfs picknick dekens neergelegd, waardoor het een lekker relaxte sfeer heeft. De eerste band van de dag is Wolf, die het al aanwezige publiek al lekker opzwepen door wat leuke zang interactie en lekkere recht toe recht aan metal a la Judas Priest, Accept en Iron Maiden. Lekker wakker worden zo onder het genot van een aantal lekkere gitaarsolo’s.
De volgende band op de lineup vandaag is Armored Saint. Hier zijn we wel erg benieuwd naar, zeker omdat er sinds een paar weken een nieuw album uit is: Win Hands Down. Gelijk vanaf de eerste noot is dit raak. De band klinkt als een klok, mede door de goede en vaak twee stemmige zang. Daarnaast is het gitaarwerk uitermate lekker en houdt de band nauwelijks pauze, waardoor het tempo er lekker in blijft. Wat me verbaast is dat dit niet later op de lineup staat. Naar mate de set vordert blijft het tempo er lekker in, evenals het enorm lekkere gitaarwerk wat de set kenmerkt. Bij onder andere het nummer Can You Deliver staat er een jong mannetje als gitaristje op het podium, die ook wat van de zang overneemt. Het klinkt niet echt fantastisch, maar het ziet er uitermate leuk uit.
De band Death Angel komt op met de intro van het nieuwe album en gaat gelijk aan de slag om het publiek te pleasen. Dit lijkt even nog niet helemaal te lukken, maar na er even aan te werken lijkt het toch best goed te gaan. Er ontstaat al een kleine pit en ook de eerste crowdsurfers worden gesignaleerd. De set is afwisselend, maar voornamelijk vrij oud werk wat enorm lekker klinkt. De opener Left for Dead is al heerlijk, en ook The Dream Calls for Blood wordt uiteraard niet vergeten. Zodra de band begint met de nummers van Ultraviolence gaat het tempo nog wat verder omhoog, maar het publiek blijft, op een hele kleine circle pit na redelijk stilstaan. Heerlijke set, maar veel te kort.
De volgende band is Moonspell. De altijd verrassende en altijd zichzelfd vernieuwende band uit Portugal is iedere keer weer anders om live te mogen aanschouwen. De nieuwe nummers hebben hier en daar een wat oosters tintje, wat de sfeer lekker mystiek maakt. Een moment later kun je het bijna vergelijken met iets als Nile en het volgende moment is de metal weer recht toe recht aan. Een van de klassiekers die langs komt is Opium, van het album Irreligious, net als even later het nummer Awaken. De band verveelt werkelijk geen seconde, zoals we van ze gewend zijn en blijft lekker response vragen van het publiek. Het gaat verder met klassiekers als Alma Mater en als afsluiter mag Full Moon Madness niet ontbreken. De band neemt onder een welverdiend applaus uitgebreid afscheid van het publiek en ook deze set is naar mijn gevoel fantastisch, maar veel te kort.
Dan staat Queensrÿche op het podium. De zanger kondigt iets aan van het Rage for Order album, de oude rotten laten van alles horen uit ver vervlogen tijden, maar wat het nu nog altijd uitstekend doet. De stem van Todd is als vanouds, de uithalen zijn lekker zuiver en ook het vaak tweestemmig gitaarspel is om je vingers bij af te likken. De festival weide raakt intussen steeds verder gevuld en het weer zit ons enorm mee. Het is heerlijk weer en overal staan, zitten en liggen de festival gangers over het terrein verspreid. Terwijl we een rondje maken over het terrein genieten we nog van Queen of the Reich en Take Hold of the Flame, wat het laatste nummer is van de set.
Vlak daarna is het tijd voor Michael Schencker’s Temple of Rock. Deze oud gediende heeft voor menigeen de status levende legende en is samen met zijn companions een “special guest” bij Alcatraz. De set begint muzikaal, met een boel gitaar virtuozen die laten horen wat ze kunnen. De band moet het vooral hebben van het goede gitaarwerk en laat dit in de nummers ook duidelijk naar voren komen. Michael Voss’ stem geluid is wel lekker, maar niet zo goed als dat van Todd la Torre van Queensrÿche. Nummers als de UFO klassieker Lights out in London en Vigilante Man komen voorbij en de band krijgt het publiek vanzelf op de hand. Het publiek zingt dan ook lekker mee met Rock You Like A Hurricane, een oud nummer van de Scorpions. Na veel “S”ankjewel vind de band het welletjes en gaat op zoek naar de uitgang.
Als volgende op de lijst staat de band Overkill. De snoeiharde intro beloof veel goeds. De bas staat lekker afgesteld, deze dreunt goed. De band vlamt er gelijk in met Armorist, van het laatste album White Devil Armory. Daarna gaat het gelijk terug naar 1983 met Hammerhead als de volgende song op de lijst. Bij een kort intermezzo blijkt dat Bobby zelfs een nederlands zinnetje ingestudeerd heeft: “Hoe gaat het met jullie?”, wat er best goed uit komt. De band gaat net zo hard door met nummers als Electric Rattlesnake, In Union we Stand en Rotten to the Core. Bobby vertelt dat hij zich door ons weer 50 voelt, kun je nagaan hoe oud hij eigenlijk al is. Er is overigens niets van te merken, de band ragt samen met Bobby net zo hard verder,
Bobby vertelt even later dat hij zich nogal oldscool voelt en kondigt End of the Line van het album Under the Influence aan, uit de tijd dat Bobby nog geen haar op z’n ballen had, zoals hij dat zelf zo goed omschrijft. Intussen worden ook de pyro’s op de torens van Alcatraz gebruikt, wat de ambiance nog meer ten goede komt. Welcome to the Gutter van het zelfde oude album is het volgende nummer, wat al even lekker klinkt. Thrash metal doet het goed bij het publiek, wat vooraan helemaal uit z’n dak gaat. Als Bobby probeert het publiek mee te laten zingen is het in eerste instantie een k*tzooi, zoals hij zo mooi zegt, maar als het publiek even later massaal reageert met een welgemeend f*ck you, is de set compleet. Na een enorm lange outtro en een final f*ck you van Bobby, houdt de band het dan toch echt voor gezien.
Next up: W.A.S.P. Deze band heeft al erg lang deze afkorting als naam, maar niemand weet zeker waar het voor staat. In een interview is er wel eens geantwoord: “We Ain’t Sure, Pal…” Maar in feite weet niemand er het fijne van. Met het welbekende luchtalarm en geluid van de aankomende helicopter komt de band het podium op. On Your Knees is de eerst van de set die vooruit gaat als een sneltrein. Lekkere meezingers als Wild Child komen langs, de wat trager aandoende set heeft toch zat aandacht. De solo’s zijn langgerekt en uitgebreid en in de ondergaande zon geniet het publiek van de heerlijke rock and roll. Het is tijd voor wat publieks participatie. De zanger vraagt om een logische scheiding van het publiek tussen links en rechts. Als hij roept: “I wanna…”, moet het publiek Be Somebody afmaken. Dit wordt door rechts best wel goed uitgevoerd, maar links valt wat tegen. Het nummer is de eerste single van het debuut album van W.A.S.P. geweest en stamt al uit 1984. Na een hele korte pauze klinkt er iets bekends: Het kettingzaag geluid wat ineens over de speakers te horen is kan natuurlijk maar een ding betekenen: Chainsaw Charlie! De set loopt ver op z’n eind, maar voordat ze gaan willen Blacky en de zijne ons Blind in Texas nog meegeven. Na een lekkere gitaar outtro gooit de drummer z’n stokjes nog het publiek in en heel snel is de band van het podium af. Zin in Belgisch bier zeker?
Voordat Trivium het podium op komt, wordt er voor dat het opbouwen begint een zwart doek opgehangen. Hierdoor is niet te zien wat er zich op het podium afspeelt en dit belooft dus een verrassing te worden! Als het doek eenmaal valt is er te zien dat er een prachtige achtergrond en aankleding van de set is gebouwd. De op skulls met horns aandoende vormen aan de zijkant hebben oogkassen die af en toe prachtig in kleur oplichten, er is duidelijk veel aandacht besteed aan de aankleding van de set. De eerste nummers dreunen intussen van het podium af. De zangstem van de zanger is erg krachtig, de grunts komen ook erg goed over. Het publiek is razend enthousiast en als de zanger vraagt “hoe gaat het”, is het antwoord vanuit het publiek wel duidelijk. Men vermaakt zich prima! De set gaat verder met Becoming the Dragon, waarbij de set ineens volledig groen en geel belicht is. De lichtman verdient voor deze show wel een compliment, want de afwerking ervan is erg goed.
De erg goede in elkaar zittende set gaat verder met Built to Fall en Throes of Perdition. Dit tweede nummer wordt echter afgebroken door de zanger, er is iemand onderuit gegaan in het publiek. Er is iemand iets te hard aan ‘t feesten geweest wellicht, want Matt is serieus bezorgd en vraagt het publiek een gat te maken zodat de security er gemakkelijk bij kan. Als uiteindelijk blijkt dat er voldoende aandacht voor is, gaat de band verder met het tweede couplet. Complimenten voor de beste man, dit soort aandacht voor het publiek is iets waar menig band wat van kan leren. De volgende song wordt aan iedereen op Alcatraz opgedragen en is hun Anthem (We Are the Fire). Even verderop in de set wordt hij opnieuw onderbroken, aangezien de zanger ineens hoort dat ze nog maar vijf minuten hebben om de set af te maken. Na dit even geverifieerd te hebben begint de intro van de laatste song, maar deze stopt net zo snel weer als ze horen toch extra tijd te hebben gekregen. Matt legt uit dat ze wel vaker dit soort “weird sh*t” hebben, zoals hij dat zelf zo mooi noemt en besluit dan als echte laatste nummer Waves te laten horen. Al met al een lekker strak concert, maar wel wat rommelig door de onderbrekingen.
Nightwish laat even op zich wachten. Het tijdschema is intussen ietsje verschoven. Alles lijkt klaar te staan: mooie backdrop, podium aankleding en publiek zijn er allemaal klaar voor. Van de band is echter nog geen spoor te bekennen en het blijft stil, op het geklets van het publiek na. Na de intro begint Shudder Before the Beautiful. Het afstellen van de zang duurt heel even en Floor is nog even niet zo goed te horen, maar uiteindelijk komt dat goed. Ook worden gelijk de co2 kanonnen en de pyro’s in gebruik genomen. Er volgt gelijk nog een nummer van het prachtige nieuwe album, namelijk Yours is an Empty Hope, waar Marco, die best wel mager is geworden, zijn zangkunsten ook mag laten horen. Amaranth is nummer drie van de set. Vlak hiervoor verwelkomt Floor ons, maar ze houdt het wel in het Engels, ondanks dat ze weet dat men hier Nederlands spreekt zijn er ook genoeg mensen van over de grens.
Dan is het na de aankondiging van Marco tijd voor een nummer uit “the olden days”: She is my sin wat Floor en de band fantastisch neerzetten. De kwaliteit van de performance is ongekend, alle nummers die we voorgeschoteld krijgen zijn staaltjes van perfectie. My Walden, Elan en Weak Fantasy, allen van het laatste album worden tot in de puntjes gespeeld en gezongen en ook Troy mag zijn kunsten vertonen op zijn gamma aan instrumenten. De band heeft in de set ook wat ouder werk, we worden ontzettend verwend met een geweldige uitvoering van Stargazers. Hierna volgt het even prachtige Sleeping Sun, wat eindigt in een duet tussen Troy en Tuomas.
Er wordt door hen een mooie muzikale overgang gemaakt naar het langste nummer van Endless Forms Most Beautiful, namelijk The Greatest Show on Earth. Het nummer is een spektakel op zich, met kippenvel op de arm en verbazing in de ogen, horen en zien we hoe het nummer tot in de uiterste perfectie wordt neer gezet.
De toegift, die al heel snel start bestaat uit Ghost Love Score en als perfecte afsluiter van de dag een toepasselijk getiteld nummer: Last Ride of the Day. Als letterlijke klap op de vuurpijl wordt er tegen het einde van het nummer een flinke hoeveelheid vuurwerk afgestoken tot hoog boven het podium, wat samen met de pyro’s op het podium en het vuur uit de torens van de door het festival mooi aangeklede set een heel gaaf spektakel vormen. De band neemt al buigend het wel verdiende applaus in ontvangst, terwijl het festival terrein heel zachtjes aan begint leeg te lopen. Een fantastische afsluiter van een fantastische eerste dag op Alcatraz. Dan te bedenken dat er morgen nog zo’n dagje aan komt…
