Als we binnenkomen bij Alcatraz op dag twee, is D.A.D. al in volle gang. De Denen zorgen er al voor dat het festival publiek, wat al in ruime getalen aanwezig is, opgewarmd wordt voor de rest van de dag. Niet dat er veel reden is om nog verder opgewarmd te worden, de temperatuur is al behoorlijk hoog en menigeen zoekt verkoeling in de schaduw. Er zijn op een paar plaatsen wat flinke tent zeilen gespannen om te zorgen dat er wat schaduw is. Het bier vloeit ook al rijkelijk zo rond de lunchtijd, dus dit belooft weer wat voor de rest van de dag.
Na eventjes geduld te hebben is het tijd voor Powerwolf. Deze Deutsche powermetal formatie belooft een aardig spektakel op het podium. Tijdens de aankondiging van de band wordt er ook verteld dat er een gitaar gewonnen kan worden, mits je je inschrijft bij de stand van Rocktribune. Het opkomen van de band duurt eventjes, maar na de intro geeft de band gelijk gas. De aparte combinatie van powermetal, met de aardige opera stem van de zanger en het kerk orgel maken dit erg interessant aan het begin van de dag. Dit gecombineerd met de corpse paint en aankleding van het podium maakt dit groepje duitse vampieren een erg leuke indruk. Dat de band populair is bij het publiek blijkt ook wel uit de response die de band krijgt, deze is, zeker zo vroeg op de dag, al erg goed. De “kerkdienst voor heavy metal” wordt afgesloten met wierook en een heleboel publieksinteractie. De band heeft dit uitermate goed door en de sfeer is intussen uitstekend. Met een welverdiend applaus tijdens de buiging neemt de band afscheid van Alcatraz.
Met Death to All brengen de overgebleven leden van Death een tribute aan hun werk. Deze grondleggers van het genre mogen hier op Alcatraz bewijzen wat ze kunnen. Na het opnieuw uitbrengen van alle albums ongeveer twee jaar geleden is men begonnen met het eerbetoon aan de band. Dat er nog genoeg fans van zijn, moge duidelijk zijn. Het eerste nummer is nog wat tam, maar bij het tweede wordt wel duidelijk wie er mede de technische death metal heeft uitgevonden. De ene tempo wissel na de andere volgt op en is werkelijk retestrak. Uiteraard wordt de show opgedragen aan Chuck Chuldinger. Dat de heren het nog niet zijn verleerd is wel duidelijk. Het gitaarwerk is dermate lekker, dit is genieten van het begin tot het eind. Als derde nummer van de ontstellend strak gespeelde set is Overactive Imagination. Wat mij onbegrijpelijk is, is het gebrek aan de bijbehorende enorme moshpit. Het Belgisch publiek is blijkbaar iets terughoudender dan de noorder en oosterburen, maar gelukkig lijdt de muziek daar totaal niet onder. Alle stukken, traag, middel, snel of knetterhard, het is allemaal even strak. Een hele lekkere is ook Crystal Mountain, die door het publiek meegeblehrd wordt: Evil takes its form!!. Even later is het ook zo lekker harde Pull the Plug te horen wat helaas ook het einde van de set blijkt te zijn. Dit had van mij nog wel een uur zo door mogen gaan, maar helaas laat de planning dit niet toe…
Als de opbouw en soundcheck van Annihilator klaar is, komt men het podium op met King of the Kill. De band speelt een lekker combinatie van melodische thrash metal met een normale zangsterm, wat het lekker, maar toch toegankelijk maakt. Het tempo komt er net lekker in met No Way Out en ineens is de band van het podium verdwenen. Even later komt de organisatie het podium op om uitleg te geven: door wat men omschrijf als technische problemen met de apparatuur van Annihilator is het onmogelijk om de show voort te zetten. Er wordt in twee talen excuses gemaakt, maar het houdt hiermee op… vreemde situatie, waarbij we ons zeer afvragen of de uitleg klopt, aangezien de signing sessie ook niet is door gegaan.
De aankondiging van Carcass laat ook vreemd lang op zich wachten. Als de band dan toch uiteindelijk wordt aangekondigd, gaan ze wel lekker van start. De band speelt een leuke mix van death en thrash en doen dit met verve. De moshpit wordt weer geopend en ook de eerste crowdsurfer wordt al weer gauw gesignaleerd. De zon, die even verdwenen was, is intussen weer terug en zet het publiek behoorlijk in de hitte. Dit heeft echter voor zover te zien geen effect want men gaat lekker los. De moshpit die bij Death redelijk ontbrak, begint hier toch wel enigszins te vormen. Erg groot is hij nog steeds niet, maar enthousiast is men wel. Naar mate de set vordert, vordert ook het niveau van de band. Zeker de laatste nummers van de set zijn keihard en technisch zeer goed. De zanger checkt even, maar van het Bier wordt hij toch echt niet knapper. Daarnaast valt hem op dat er nogal wat Sabaton shirts in het publiek staan. Het is straks oorlog zeker? Carcass zet de eigen oorlog ook voort en naar mate de set verder gaat, komt de extremere kant boven en gaat het van hard tot erger, met Reek of Putrifaction als lekker voorbeeld hiervan. De gitaarsolo’s worden ook beter en stiekum hopen we dat ze voorlopig niet stoppen. Helaas moeten ook zij zich houden aan het tijdschema. De zanger heeft nog wel de kans om ons te complimenteren met het feit dat ze altijd het lelijkste publiek krijgen. Nou bedankt!
Er wordt voor Behemoth een flink hoog drumstel het podium opgereden en de soundcheck wordt uitgebreid uitgevoerd, wat wel iets belooft. De zanger komt het podium op met twee brandende toortsen in de hand. Zodra deze uit zijn, begint de band met de set. Traag, loom en ultrazwaar blaast de Black metal van het podium. Onder donderend geraas uit het drumstel zet de band een enorm duister en donkere sfeer neer. Het publiek weet hier wel raad mee, menig “horn” gaat omhoog richting het podium. Er wordt daar waar nodig ook wat vuur toegepast, zij het beperkt tot voor op het podium. Het drumwerk is wel erg indrukwekkend, zeker de dubbele bassdrum is kneiterhard. Nergal zegent het publiek met een wierook vaatje, maar of dit dezelfde betekenis heeft als bij Powerwolf is even de vraag. Als het witte achtergrond doek met het logo daarna naar beneden valt, hangt daarachter een zwarte variant, met witte opdruk die de sfeer gelijk nog duisterder maakt dan ze al was. Wat er wel mist is vooraan in het publiek een massa zwiepend haar, ondanks het uitstekende headbang tempo in menig van de nummers. Wel vliegt er af en toe confettie door de lucht en hier en daar een glas bier. De heren op het podium drinken echter iets anders en veel roder wat ze demonstratief weer uit de mond laten lopen voor een lekker bloederige look. Chant for Eschaton 2000 volgt dan met de lome loodzware intro, gevolgt door een enorme bak metal, waarbij de heren inclusief de drummer een onbehoorlijk headbang salvo laten zien. Het moordende tempo zou menig nek doen breken, maar niet deze heren, die zijn duidelijk wel wat gewend. Bij dit laatste nummer worden de pyro’s ook nog even lekker aangezwengeld en voor we het weten is het al afgelopen. Onverwachts komt er toch nog een toegift en kan het publiek nog een keer de haren volledig losgooien. Ook worden de omgekeerde kruizen voorop het podium in brand gestoken, wat intussen wel past bij de sfeer die door de band duidelijk is neer gezet. Met Oh Father O Satan O Sun eindigt de set uiteindelijk, waarbij de band zich tijdens het nummer tooit in zwart gehoornde maskers, wat goed past bij het toch wel demonische character van het album. Met een indrukwekkende set laat de band het publiek achter, wat hoopt op nog een toegift die niet zal komen.
Als volgende staan de oud gedienden van Accept op het podium. Hier staat bij elkaar ook weer een behoorlijke hoeveelheid podium ervaring on stage. De zanger klinkt bij tijd en wijlen iets als de zanger van AC/DC, maar z’n screams gaan veel hoger. Met Stampede zetten ze de toon voor de set, de band zet een hele stevige rock and roll neer, waarbij de overtuigende solo’s niet geschuwd worden. Op het podium lijkt een grote muur van speakers te staan, met in het midden de mooi vorm gegeven drumset. De speakers echter zijn voor zover we kunnen zien helemaal nep, versterkt door het feit dat deze met iets te veel gemak het podium op gereden werden… De band gaat verder met het al even stevige Stalingrad waarbij bijna alle bandleden vocaal ook hun toevoeging doen. Op het podium gebeurt echter niet bijster veel bijzonders, behalve dat men lekker staat te gitaren. Er worden allerlei herkenbare deuntjes in de nummers verwerkt en ook is de response vanuit het publiek uitstekend, men heeft er nog steeds erg veel zin in vandaag. De zon is intussen ruimschoots achter de wolken verdwenen en laat zich hoogstwaarschijnlijk niet meer zien. Dit mag de pret niet drukken, de temperatuur is goed en het bier vloeit heel erg rijkelijk, er ligt hier en daar al wat mensen in het gras, lekker met de ogen dicht van de muziek te genieten. Terwijl de laatste tonen van Give em the Axe wegsterven, halen wij ook nog maar een biertje, die 30.000 liter moet toch een keer op. We genieten ondertussen verder van nummers als Balls to the Wall en al gauw zwaait de band af, net als daarna een opvallend aantal mensen uit het publiek…
De volgende op de line-up is Venom. De driemans formatie heeft een roemrucht verleden, maar is natuurlijk allang niet meer in originele bezetting. Het enige lid van toen is zanger/bassist Cronos, maar deze heeft met Rage op gitaar en Dante op de drums een lekkere band bij elkaar gekregen. De band begint met nieuwe nummers van de laatste cd, getiteld From the Very Depths, te weten Rise, meteen al gevolgd door het al net zo lekkere Die Hard. Na het derde nummer vertelt de zanger dat ze op de vlucht hierheen wel veertien uur vertraging hebben gehad, dus dan is vijf minuten van tevoren aan komen is dan toch lang niet slecht. De band vervolgt met nog een song van het nieuwe album, getiteld Long Haired Punks. Ook hier is duidelijk te zien: de drummer van de band is een ontzettend beest achter de drums. Met ontblootte harige bast drumt hij alsof zijn leven ervan af hangt. Als de set vervolgt na een hele korte pauze, gaat men over op wat trager werk, waarbij in Buried Alive de lekkere gitaar solo’s niet mogen ontbreken. Ook is er aan pyro’s geen gebrek, zowel op de set als ook vanaf de torens van Alcatraz. De band heeft het duidelijk naar z’n zin en past zelfs de tekst van Welcome to Hell aan, zo nu en dan wordt dit Welcome to Alcatraz!! Welcome to Hell f*cking Alcatraz!!! Terug naar het snelle werk, ook weer van het laatste album, met Pedal to the Metal. Gas geven doet de band zeker! De jankende solo in het nummer is wordt goed neer gezet en ook de drummer is weer veranderd in een het beest wat we al eerder zagen. Na Countess Bathory is het de beurt aan Dante op de drums om heel even nog harder los te gaan dan hij al deed, maar al gauw gaat de set weer verder. Klassiekers als Black Metal worden uiteraard niet vergeten, het publiek schreeuwt uiteraard terug als de zanger schreeuwt: “Lay down your soul” – “to the gods rock ‘n’ roll”!! Hiermee lijkt de set ten einde, maar gelukkig komen ze gauw weer terug voor wat meer. We worden getrakteerd op niets minder dan In league with Satan, waar de band wordt bijgestaan door Nergal! Na deze bedankt te hebben volgt in hoog tempo nog Witching Hour, maar dan is het toch echt gedaan met de pret.
Zodra The Final Countdown van Europe te horen is weten we het: Sabaton is in aantocht! Zoals altijd wordt het hele nummer gedraaid als intro en blijft het podium nog donker. Zoals ook wel eerder meegemaakt begint de band met het nummer Ghost Division, onder genot van al lekker wat vuurwerk op het podium. Bij Carolus Rex worden de hoeveelheid vuur op het podium nog een stuk groter, wat me doet afvragen of het publiek vooraan het podium onderhand niet compleet geroosterd is. Bij wat conversatie tussen Joakim en het publiek geeft hij toe een klein shotje whisky te hebben gedronken. Hij is wat zenuwachtig om het niet verprutsen hier, want de shows tot nu toe in België zijn altijd fantastisch geweest. Ze gaan verder met No Bullits Fly, het luistert lekker weg. Het publiek wordt een beetje getriggerd door de gitarist, deze laat het publiek het deuntje van Swedish Pagans zingen. Het publiek houdt goed vol en als de drummer dan ook nog voorzichtig in zet, wordt het nummer dan toch echt gespeeld, alhoewel Joakim in eerste instantie wat tegen stribbelt, om de gitarist voor lul te zetten. Hij kan echter niet meer weigeren… Als de song klaar is, begint het publiek opnieuw, wat Joakim wel doet lachen. Wolfpack van Primo Victoria is de volgende, waar weer een erg lekkere solo in zit. Het podium is kenmerkend voor de tour ingericht, met een enorme tank in het midden met de grote loop naar voren, met daar weer bovenop het drumstel.Na het nummer begint de gitarist weer opnieuw met het Swedish Pagans deuntje, maar meneer Brodén stuurt hem daarom op een timeout, net als vroeger op school. Hij gaat maar bier drinken, ze zijn toch in België, ze hebben hier fantastisch bier. Joakim doet de gitaar maar om z’n hals, hij beweert namelijk een goede gitarist te zijn en beweert ook nog eens gevraagd te zijn door niemand minder dan Michael Jackson om als gitarist te komen. Hij wordt behoorlijk overtroeft door zijn bandgenoot op gitaar, maar het is onderhand wel welletjes met de twee. Misschien is het beter dat ze beiden even een timeout pakken, aangezien ze beiden als waardeloos bestempeld worden. De rest van de band heeft een beter idee, het is tijd voor een nummer over de Belgische historie: Resist and Bite! De stomende tank en het vuur op het podium maken de show compleet, het geheel is goed doordacht. Het vervolg van de set bestaan uit een aantal favorieten, waaronder Panzerkampf en The Art of War. Het beste moet echter nog komen en sneller dan verwacht begint de band aan de encore. Het lijkt alsof de tijd de planning toch heeft ingehaald, wat Sabaton nu moet bekopen. De set voelt wat kort en als we op de klok kijken klopt dit ook wel. Men is wat laat begonnen, maar moet wel op tijd ophouden, het is per slot van rekening zondag avond. De toegift is gelukkig erg goed, met Night Witches, Primo Victoria en als allerlaatste Metal Crüe zet de band een uitstekende show neer. Tijdens het laatste nummer zorgt het festival voor een fikse vuurwerk show, die samen met al het vuur op het podium en de rondvliegende confetti een passend einde maken aan een erg gave show. Terugkijkend op het festival kan er maar een conclusie getrokken worden: Dit was goed! Het terrein is prima uitgedacht, met een of twee schoonheidsfoutjes, zoals bijvoorbeeld de kleine hoeveelheid bonnenkassa’s, maar verder prima voorzien. Daar tegenover staat dan weer de geringe bonnenprijs van €2,20. De aankleding is ook helemaal volgens het gevangenis thema, waarbij het podium dit jaar wel heel erg gaaf is in combinatie met de wachttoren in het midden, waar onder andere het geluid geregeld wordt. Daarnaast hangen er aan de hekken heel veel erg mooi werk van verschillende fotografen, waaronder Tim Tronckoe en is het geluid over het festival terrein uitstekend te noemen. De move naar het nieuwe terrein is een goede keuze gebleken gezien het bezoekers aantal, wat schijnbaar richting de 13.000 is gegaan over het hele weekend. Hiermee is het een van de grotere metal festivals in de buurt en gezien de kwaliteit die hier door de organisatie geleverd is, mag men aan een hoop dingen hier een voorbeeld nemen.
