Je hoort het van iedereen die je op het festival spreekt en merkt het aan het feit dat de mensen over de dag heen pas naar binnen druppelen, het was een groot drama op de Belgische wegen en iedereen heeft wel ergens in de file gestaan. Van heinde en verre zijn er weer duizenden naar Kortrijk getogen om te genieten van de al weer tiende editie van Alcatraz Metal Fest, alleen dus al dan niet met wat (of soms heul erg veul) vertraging. Het feit dat het festival zijn tiende verjaardag viert betekent een hoop speciale dingen dit jaar. Het festival heeft dit jaar een tweede podium gekregen, de swamp stage! Officer Nice was er niet over te spreken, want juist de kerel die hij nooit te pakken heeft gekregen heeft zijn eigen stage dit jaar! Naast de prison stage is er een grote overdekte ruimte, genaamd de Swamp stage. We krijgen dit jaar dan ook een zo goed als back-to-back lineup, dus met ongeveer constant muziek. Met in totaal 39 bands over de drie dagen verspreid, het begint namelijk vandaag al, op de vrijdagmiddag. Om 16:00 gaan de deuren naar de hel voor ons open en kunnen we alles wat het festival biedt aanschouwen. Er is veel te zien. De aankleding is zoals die van de vorige jaren. Een grote gevangenis, compleet ommuurd en met bewakings torens. Er zijn zoals al vermeld twee podia, een camping met dit jaar een aparte feesttent, talloze kraampjes voor eten en drinken, El Presidio; de metal bar met speciaalbieren, een flinke relax ruimte met bankjes en overkapping en meer dan voldoende ruimte voor alle verwachte festivalgangers op de velden. Het belooft daarnaast ook vrij aardig weer te worden en iedereen lijkt er zin in te hebben!
Ook wij hebben zelf wat last van de files en missen daardoor helaas op het nippertje de eerste band Dyscordia en we komen dan ook binnen bij Evil Invaders, die optreden op de Swamp stage en hiermee dit podium ontmaagden. Onze eerste aanraking met de tent en de band zijn best wel goed, want de vier jonge heren zetten gelijk de juiste sfeer neer en het geluid in de tent is eigenlijk best prima. Ze spelen iets tussen speed en thrash metal met een flinke ruige scream er overheen. Het publiek vindt het ook erg lekker, want ondanks de verbodsborden voor wat betreft crowdsurfen bij de ingang en in de tent wordt de eerste crowdsurfer al gesignaleerd. De Vlamingen spelen een thuis wedstrijd en krijgen een verdiende goede response van het publiek.
Er zijn vandaag dus twee podia en de lineup sluit zo goed als naadloos aan. Het doet aan alsof het iets overlapt, want aan het einde van het concert is het dankzij de verplaatsing van zoveel mensen mis je iedere keer net een stukje van het einde, of het begin. Op het hoofd podium is een band waarvan de gemiddelde leeftijd op z’n zachts gezegd ietsje hoger is dan de vorige. Deze heren maken al metal sinds 1982 en vieren hier dus hun 35 jarig jubileum. De Pretty Maids uit Denemarken hebben een rijk verleden en met hun veelal tweestemmige zang en een goede toetsen partij zit dit muzikaal zeer goed in elkaar. Ze kondigen het ook van harte aan: “Here’s some stuff from the eighties!” Tijdens het spelen worden al menig keer de vuurspuwende bewakingstorens in gebruik genomen. De response vanuit het publiek is erg goed, evenals de band. Ondanks wat technische uitdagingen blijft de band toch aan de gang, af en toe gestoord door de wat gedwongen kleine pauzes door de technische issues. Ze hebben allerlei eigen materiaal opgebouwd waaronder het erg lekkere Kingmaker, maar ze doen ook een aantal geniale covers en stukjes van andere nummers, zoals Another One Bites the Dust van Queen, Another Brick in the Wall van Pink Floyd en zelfs Monty Python komt even langs. Het is een erg leuke set van een stelletje ouwe rotten, waar het hier op het festival sowieso niet aan ontbreekt.
Next, we are going to Hell! Op de swamp stage wel te verstaan. De zeer charismatische en weinig stilstaande zanger is erg leuk om bezig te zien. Hij heeft dan ook geen microfoon in zijn handen, deze kleine microfoon zit professioneel aan zijn hoofd vast, wat het gebaren erg makkelijk maakt. Ook deze pot metal heeft een behoorlijk tempo en zit zeer goed in elkaar. Dit betreft ook een stelletje oude rotten, de band bestaat ook al sinds het begin van de jaren tachtig, maar heeft wel geruime tijd niet bestaan. Tussen de power metal stem door wordt er gretig gebruik gemaakt van de muzikale ruimte voor lekkere scheurend solo’s. Bij Something Wicked This Way Comes doet de zanger zijn uiterlijk eer aan. Er was al wat (nep)bloed te zien op zijn inmiddels ontblote bovenlijf, maar hij neemt dan ook een zweepje ter hand en kastijdt zichzelf, hij zal het wel nodig hebben zeker? Het is wel lekker luisteren, de gitaarpartijen zijn om van te smullen en het is ook nog eens zeer vermakelijk om naar te kijken.
Op de prison stage is het dan tijd voor nog zo’n klassieker: Krokus. De heren zijn afkomstig uit Zwitserland en maken lekkere ouderwetse groovy heavy metal. Ik luister toch al wat jaren metal, maar ik realiseer me bij het lezen van de bio van de band dat deze ouder is dan ik ben! De band is ontstaan in 1975 en bestaan dus al 42 jaar! Onder trompetgeschal marsmuziek komen ze het podium op en laten zien hoe het moet. Het publiek vind het prachtig en geniet van de oude songs zoals de eerste song op de set, Long stick Go’s Boom en de Guess Who cover American Woman. De band is een lekker brok geweld om te zien, behalve de drummer en de zanger staan er wel vier gitaristen op het podium! Een indrukwekkende set is het gevolg, waarbij het publiek lekker meeblehrt met Bedside Radio. Het is wel duidelijk dat het publiek op Alcatraz smult van dit soort bands en da’s maar goed ook, want er staat nog veel meer lekkers op het programma!
Dan is het tijd voor twee gitaar goden, Michael Denner en Hank Shermann. Deze ex Mercyful Fate gitaristen hebben samen een album gemaakt, Masters Of Evil. Je zou verwachten met zo’n historie dat dit een ontzettend lekker optreden zou worden. Het begint dan ook hard en hevig op de gitaren, wat na eventjes te luisteren behoorlijk overdreven over komt, alsof men te hard probeert. Daar overheen zijn de vocalen van de zanger niet goed te horen, wat door afstelling kan komen, maar als ze even later wel goed doorkomen blijkt het niet aan de afstelling te liggen. Het is verre van krachtig, niet zuiver en overtuigt totaal niet. Charisma mist er ook een beetje en al met al is het maar een slap aftreksel van wat het ooit geweest is. Ondanks dat er veel Mercyful Fate nummers in de lineup zitten is dit hem toch niet helemaal, het komt gewoon niet uit de verf. Jammer.
Het hoofd podium baadt in een hemels blauw licht en er klinkt een kerkkoor op de achtergrond, ter voorbereiding van de mis die komen gaat. Ghost is in aantocht! Papa Emiratus (de derde al weer?) is met zijn aparte stem en bijzonder heilige verschijning een vreemde vogel. Dit gecombineerd met de gezichtloze ghouls er naast op het podium, is het geheel op zijn zachts gezegd wat vreemd om te zien. Als bij het derde nummer dan ook nog een wierookvat gehanteerd wordt begin ik me af te vragen wat dit voor moet stellen. Nog een paar nummers later komen er zelfs nog een tweetal nonnen bij op het podium, maar die verdwijnen ook weer even snel van het podium af. Wat ze kwamen doen, geen idee? Muzikaal is het echter wel lekker. Het beukt goed, er zit een goede toetsenpartij achter en het klopt wel met de “kerkelijke” setting. Het is uiteraard geen kerk zoals we die kennen, maar juist het tegenovergestelde. Veel van de nummers zijn dan ook geinspireerd door het demonische, maar met een grappige ondertoon. Het geheel blijft ook interessant om naar te kijken, de gitaristen zijn vaak met elkaar aan het wisselen qua plek en de lichtshow erbij is fenomenaal. Er zijn ook duidelijk veel fans in het publiek, sommigen zelfs compleet geschminkt in Papa Emiratus stijl! Het concert is de laatste van de dag op het hoofd podium en eindigt met een spectaculair vuurwerk boven het podium.
Als afzakkertje krijgen we nog een oudgediende voorgeschoteld in de tent, Udo Dirkschneider om precies te zijn. De typische acdc-achtige scream rolt van het podium, samen met een fijn tempo metal. Ondanks dat de hoofdact al geweest is staat de tent bommetje vol en de sfeer zit er goed in. Als je hem op straat zou tegen komen zou het iemands opa kunnen zijn, maar de kleine grijze man doet het nog uitstekend op het podium. Hij maakt af en toe plek voor de jonge gitaristen om hun kunnen te laten zien en horen, maar neemt het dan weer gauw frontstage over. Dit is hoe heavy metal hoort te zijn! Het publiek zingt de klassieke refreinen zo mee en vermaakt zich opperbest. Met Living for Tonite, Balls To The Wall en nog een aantal klassiekers maakt het de eerste dag compleet.