Het is al vroeg druk! Het is pas half elf op zondag ochtend, maar toch staat het veld bij het hoofd podium al redelijk vol met metalheads! Zouden ze hier op de camping gebleven zijn met z’n allen? Je zou bijna denken dat men niet weg geweest is van het veld hier, maar niets is minder waar, de gevangenis gaat ‘s nachts toch echt op slot, er kan niemand in of uit. Het belooft weer een goeie metal dag te worden, met nog meer afwisseling dan de dag van gisteren. Vandaag krijgen we echt van alles, heavy metal uiteraard, maar ook hardcore, black, death, classic en viking metal, bijna het hele spectrum aan metal staat hier vandaag op het podium, dus er is voor ieder wat wils.
De band die het spits mag afbijten is Raven. Deze heren zijn ook afkomstig uit Engeland en maken al tijden lang muziek. Wat ooit begon in de britse hardrock en hier en daar wat progressieve tintjes had eind jaren 70, zijn de heren best wel gegroeid in de loop der jaren. Recent materiaal is er niet, maar dat deert helemaal niet. De heren op het podium hebben er zin in en zijn duidelijk gewend om op het podium te staan. Het ziet er volkomen natuurlijk uit, alsof ze niets anders doen dan dit en hier gewoon horen te staan. Met de gillende heavy metal stem zetten ze een lekkere wakker worden set neer. Vergane glorie is het zeker niet en de toch wat gedateerde metal is stiekem toch verrekte lekker. Wat moet dat worden als al die ouwe rotten er mee ophouden…
Tweede vandaag, die al begint terwijl het hoofd podium nog speelt, is Carnation. Of we zin in death metal hebben? Ja hoor! Moet je alleen wel even iets doen aan de afstelling van het geluid, want de ontstellend brij aan herrie die nu te horen is, heeft zwaar verbetering nodig. De band zet een lekker lomp stuk death metal neer met een grunt die iets aan die van Gorefest doet denken. De stijl neigt wat naar die van Cannibal Corpse, alleen zijn de vocalen bij lange na niet zo snel als die van George Fisher. De zanger is net een duivel om te zien, in zijn leren jack en compleet vuurrood geschminkt hoofd. Hij is ook nog eens flink van postuur en daarmee een imposante verschijning. De set is niet verkeerd, lekker afwisselend in tempo, van bijna thrashy tot wat trager. Op het podium gebeurt niet heel veel qua interactie, maar muzikaal staat het als een huis. Het is nog een vrij jonge band, dus wat dat betreft zetten ze al een erg goede show neer. De set eindigt met het nummer Explosive Cadavers en laat daarmee zien goed mee te kunnen in het genre. Als dit pas de tweede band is van vandaag, dan staat ons nog veel te wachten!
Dan is het de beurt aan Phill Mogg en de zijnen om een wat rustigere vorm van heavy metal te laten horen. UFO komt uit Engeland, wat ook wel duidelijk is op basis van het accent van de betreffende zanger bij de aankondiging van Run Boy Run, een wat nieuwer nummer. De beste man is overigens geheid een van de oudste zangers op het festival, zijn geboorte was in 1948!!! De set staat bol van de lekkere solo’s en simpele maar erg fijn klinkende gitaarriffs. Het orgeltje geeft er ook een fijn geluid aan, maar het is in zijn geheel tegenover de andere geweldenaars op de podia vandaag wat tam. Naar mate de set vordert gaat het steeds beter, komt het charisma van de zanger steeds verder naar voren en worden de solo’s steeds avontuurlijker. De dag wordt beter en beter!
Tijd voor weer iets anders op deze toch al afwisselende dag, Dr. Living Dead. Deze Zweden weten wel hoe je een pit moet veroorzaken! Gelijk vanaf het eerste nummer gaat men lekker los vooraan in het publiek. Genieten is het, van zowel het moordende tempo als ook de lekkere groovy breaks. Alle bandleden zijn onherkenbaar, ze dragen allemaal een doodshoofd masker. Ze zijn lekker actief over het podium heen aan het springen en de zanger spoort het publiek steeds verder aan om tijdens de snelle stukken de pit nog groter te maken. Deze datum is speciaal voor de band, aangezien dit het einde is van de 2 jarige run voor wat betreft het huidige album. Het zal even duren, maar er gaat nieuw materiaal aankomen. Voor het nummer Another Life wil de zanger wel minimaal 1000 headbangers zien, anders beweert hij backstage te moeten gaan huilen. Het komt echter helemaal goed, want het publiek lust er wel pap van! Het nummer is qua tempo inderdaad uitstekend geschikt voor een potje haarzwieren! De set is helaas te snel voorbij, want hij is uitermate lekker. Voor de band zelf geldt dit ook, het laatste nummer wat ze willen spelen wordt ze ontnomen, want de organisatie houdt zich strikt aan de tijd.
Sacred Reich is zoals altijd wat politiek geladen. Zeker nu de rassen ongelijkheid weer oplaait in Amerika is het belangrijk om te herinneren, zo vertelt Phil. Ze spelen daarom o.a. werk van het album Surf Nicaragua. Ook dit is weer een publieks lieveling, het veld is weer goed gevuld. Er is echter, zoals de zanger ook meldt, nog geen pit gezien. Verbazend als het is, duurt het even voor het publiek het enigszins door krijgt dat er bij thrash metal als dit eigenlijk een lekkere pit hoort. Wellicht zijn ze nog aan het bekomen van het felle tempo van de vorige band en is het daarom wat ingetogen. De band speelt overigens een prima set, waar inderdaad de huidige status van Amerika lekker aan de tand wordt gevoeld, nummers als One Nation, Free, Crimes Against Humanity en The American Way zeggen genoeg…
De volgende band kondigt zichzelf maar aan, bij gebrek aan ander: ouwe school death metal!!! Een beukende drummer, 2 headbangende gitaristen en een langharige grijze kerel die zijn longen er uit screamt. Jep, death metal!! Na de vraag van de zanger: “Hey, maak eens wat lawaai?” Zet de band nog een extra tempo tandje bij. De heren van Asphyx doen dit ook al een tijdje, de band stamt namelijk uit 1987. Ondanks een pauze van een paar jaar zijn ze het niet verleerd en staan ze al weer sinds 2009 op de bühne. Zoals het death metal betaamt wisselt de set van lekker loom en zwaar naar heavy en hard, dus vervelen gaat dit niet gauw. De crowdsurfers zijn ook weer wakker, de security heeft weer aardig wat werk wat op hen af komt van bovenop het publiek. Voordat de band Death the Brutal Way inzet, bedanken ze zowel Alcatraz als hun eigen crew voor alle hulp en service van de afgelopen tijd. De afwisseling tussen de brute engelse death metal screams en het compleet hilarische nederlandse achterhoekse accent zijn erg amusant, het overkomt ons meerdere keren een grinnik niet te kunnen onderdrukken. De muziek is er overigens geen haar minder om, dit is oldscool death metal op en top. Aan het einde van de set wordt er op vraag van de band ook nog even Happy Birthday gezongen voor drummer Stefan Hüskens, waar de zaal graag gehoor aan geeft.
Life of Agony, wie kent ze nou niet? Als je het album River Runs Red niet kent, wordt dat toch wel eens tijd. De band is ook bekender geworden door de transitie die toenmalig frontman Keith heeft gemaakt naar Mina. Het eerste concert na die verandering was hier op Alcatraz en dat was een mega goeie show. Die wordt hier nog eens herhaald en muzikaal gaat het van het ene klassieke top nummer naar het andere. Jammer is echter wel dat Mina de aandacht moet trekken door haar shirt omhoog te trekken en ons haar roze beha moet showen. De set begint overigens ook met deze klassieker, River Runs Red en is behoorlijk lang, maar gaat niet vervelen want hij is best lang en gevarieerd. Het publiek vindt het sowieso vet en beantwoorden de show met een hoop applaus. Dat Mina dan ook nog even de fotopit in gaat om echt contact te zoeken met het publiek is al helemaal top.
Enslaved is een heel andere wereld, waar grunt en clean zang gecombineerd worden met een behoorlijke progressieve set. De band kent ook een death metal verleden, maar daar komt vrij weinig van terug vandaag. Het is ook wat ingewikkelder muziek dan wat menig band hier vandaag laat horen, dus wel lekker anders dan de rest en daarom ook misschien wat minder populair. Het effect op het publiek is in ieder geval beduidend anders dan bij vorige bands. Waar daar een pit uitbrak en geheadbanged werd, staat men hier ingetogen te luisteren, zelfs hier en daar met de ogen dicht. De band draagt ook nog een nummer op aan Bidi (Danny van Drongelen, die nog niet zo lang geleden overleedt), het nummer Ground is voor hem. Waar een van de gitaristen de grunts verzorgt, is het juist de toetsenist die de clean vocals doet. Een aparte set, die me toch wel kan bekoren.
Op het hoofd podium mag Trivium laten horen waarom ze zo populair zijn. Is het omdat ze altijd wel een dikke show neer zetten? Zelf zo ambitieus zijn? Originele en lekker harde metal maken? Het werkt in ieder geval wel, want er ontstaat acuut een pit en het publiek klapt uitbundig mee als daar om gevraagd wordt. Heel de set is een groot moshpit en crowdsurf feest en als de band aankondigt dat er nog wat meer “fast sh*t” aan komt dan is men er al weer helemaal klaar voor. Met Down From the Sky en bijvoorbeeld Forsake Not the Dream is het ook inderdaad echt een veestje. De ‘toegift’, of in ieder geval het laatste nummer van de set is In Waves. Matt vraagt aan iedereen om door de knieën en naar beneden te gaan, om dan bij de start helemaal los te gaan. Dit lukt ook nog voor een groot gedeelte van het publiek op het veld, maar dat is niet alles. Even later wordt er in hetzelfde eerste stuk van het nummer nog een wall of death uitgevoerd! Het publiek gaat werkelijk helemaal los en de band blijkt dan ook weer mateloos populair te zijn. Met goed recht.
Alsof dat nog niet hard genoeg was krijgen we I am Morbid voorgeschoteld. Waar in eerste instantie Morbid Angel op de planning stond, hadden deze blijkbaar paspoort of visum problemen en kunnen hier dus niet zijn. Laat nou net I am Morbid daar geen moeite mee te hebben! De ex vocalist en drummer van Morbid Angel kunnen er ook wat van. De loeiend harde gitaren, kneiterharde drums en een hoop gitaar pingeltjes in de brute death metal zijn echt een genot voor iemand die van dit soort old school death metal houdt. Laat ik er daar nou net een van zijn… Het begint al met genieten van Visions from the Dark Side, want drummer Tim Yeung is ook al weer zo’n monster net als de dag hiervoor bij Abbath het geval was. Tot mijn grote persoonlijke plezier is een flink deel van de set van het album Domination. Menigeen is vooral fan van de oudere albums zoals Altars of Madness en bijvoorbeeld Covenant, maar laat nou net Domination voor mij puur jeugd sentiment zijn… Eyes to See, Where the Slime Live, Dawn of the Angry, ik heb geen keel meer over na de set… heerlijk!
Moonspell! Bij het binnenkomen van de tent is al duidelijk wat hier gaat gebeuren. Er hangt een nogal herkenbare backdrop, namelijk die van het album Irrilegious. Op verzoek van Alcatraz doen ze het album integraal! Heerlijk zweven we terug naar de tijden van het album met Opium, Ruin and Misery, A Poisened Gift, ze komen allemaal voorbij.Het is wel duidelijk dat niet iedereen dit graag luistert want de tent is niet helemaal vol. Om de set lang genoeg te maken speelt de band ook wat van Wolfheart zoals het heerlijke Alma Mater, wat zelfs nog even verder wordt gezongen door het publiek als de band het nummer al klaar heeft. De fans die staan te kijken zijn wel echte. Als laatste nummer krijgen we ook het laatste nummer van het album, namelijk het fantastische Full Moon Madness. Het is in de tent net een zooitje huilende wolven, het effect wat het nummer heeft op het publiek is werkelijk geniaal. De band kan het ook zeer waarderen en spelen het nummer in volle overgave. Heerlijk concert.
Dan is het weer gauw door naar het hoofd podium voor viking metal met Amon Amarth! De vertaalde “mountain of doom” doet hun naam wel eer aan, het viking headbang geweld blaast van het podium met onaardse kracht. De zwaar klinkende snelle metal, voorzien van de nodige grunts ontaarden ook weer in een moshpit, waar ook een opvallende snoeshaan in knalgele Pokemon outfit in rondspringt! De heren zien er ook werkelijk uit als een stelletje Noormannen. Groot, ruig, bebaard en voorzien van woeste blikken! De vuren van Alcatraz zijn ook weer ontbrandt en worden vaak gebruikt, ook op het podium staat genoeg vuur om het concert bij te lichten. Het optreden is geweldig om te zien. Het ‘Viking Feast’ zoals Johan het zelf noemt, is zeer overtuigend, zeker als er tijdens The Way of the Vikings twee volbewapende vikings het podium opkomen en een zwaard gevecht tot de dood inzetten! De podium aankleding ziet er ook indrukwekkend uit, de enorme viking helm met horens zo groot als de complete drumkit zetten de juiste sfeer neer. Er is nog meer spektakel op het podium, tijdens Guardians of Asgaard gaat een stuk van de podium aankleding in vuur en vlam, er staan twee logo’s volledig in brand wat er echt episch uitziet. Het wordt ook nog eens bijgestaan door pyro’s die afgaan aan de voorkant van het podium. Het is intussen donker, wat het effect van het vuur samen met de toch al indrukwekkende lichtshow een genot maakt. Als Johan dan bij het laatste nummer Twilight of the Thunder God de hamer van Thor op het aambeeld slaat en hiermee een stuk getimed vuurwerk laat afgaan is het viking feest bijna compleet, de show eindigt uiteindelijk ook nog eens in een vuurwerk regen… Wat een show!
De laatste in de tent vanavond is Paradise Lost, die een set spelen van een dik uur. Als een van de groten der death/doom metal hebben ze wel wat te bewijzen, maar dat doen ze dan ook gelijk. De Britten laten bijvoorbeeld het gevoelige One Second horen en nodigen iedereen uit om hun aanstekers en lampjes te gebruiken. Op 1 september aanstaande komt het nieuwe album van ze uit, getiteld Medusa. Ze doen van het album een nummer wat ze op youtube al hebben uitgebracht, Blood and Chaos. Dit nummer is weer een stuk steviger dan de vorige en laat hiermee de veelzijdigheid van de band zien. Dit typeert overigens heel de set, het gaat van het ene uiterste naar het andere wat hem heel interessant houdt. Het gaat van bijvoorbeeld Faith Divides Us – Death Unites Us naar Say Just Words en dan weer terug naar The Longest Winter. Ze spelen een topset, waarmee ze het festival voor wat betreft de Swamp Stage afsluiten voor dit jaar.
Als grote headliner staat Korn op de Prison Stage. Deze band verveelt werkelijk nooit. Ze blijven zichzelf keer op keer opnieuw uitvinden en met de terugkomst van “Head”, ofwel Brian Welch, is de band weer zoals hij in mijn optiek zou moeten zijn. Alhoewel sommige van de gitaristen wat vermoeid overkomen op het podium is de muziek top. Het fijne van zo’n grote band is, iedereen kent deze nummers, zeker als het gaat om hits zoals Clown, Twist en Shoots and Ladders waar Jonathan uiteraard zijn doedelzak even boven haalt, iedereen om je heen staat mee te zingen en te genieten van de show. De eigen lichtshow van Korn mag er ook zijn. Er is over heel de breedte van het podium een grote hoeveelheid bewegende licht elementen opgezet, die ook stroboscopisch goed hun best doen. Ze blijken ook nog eens om hun as te kunnen draaien, wat van een afstand bij overzicht over het podium echt een heel gaaf effect heeft. Het is een indrukwekkend gezicht, werkelijk heel het festival publiek staat naar de show te kijken. Het veld is zeker niet klein, maar het staat van links tot rechts helemaal vol. Het VIP dek, wat aan de achterkant van het veld uitkijkt op de mainstage is ook vol. Korn maakt zijn reputatie waar en zet echt een fantastische show neer en is een waardig afsluiter van dit 10 jarig jubileum. Behalve het grote vuurwerk aan het einde van de show wat achter en boven het podium wordt afgestoken, is er kort nog een ander ding gaande op het podium. Er wordt zowaar op het podium een aanzoek gedaan en er wordt ja gezegd! Niet alleen door de man in kwestie, maar het hele publiek scandeert volmondig ja! Dit moet voor het aankomend paar toch een fantastisch moment zijn geweest.