Rockportaal is vandaag weer eens in het buitenland, dit keer bij onze zuiderburen in Kortrijk op het Alcatraz Metal Festival. Na een nogal saaie rit erheen (een en al snelweg) komen we aan op het parkeerterrein wat zeer makkelijk te vinden is. Het festival terrein zelf is op de campus van Katho, het parkeer terrein van het naastgelegen beursgebouw wordt gebruikt en dit blijkt prima te werken. Meerdere in en uitvals wegen en nog eens goedkoop ook, je betaalt voor de gehele dag parkeren wel €1,50. Na onze persbandjes te hebben opgehaald kunnen we naar binnen, waar we op een mooi ingerichte festival weide uitkomen. Her en der liggen dekentjes op de grond, er liggen mensen te slapen in de zon en er staan uiteraard ook mensen lekker te rocken vooraan bij het podium. Het publiek is in tweeën gedeeld, in het midden loopt een metalen barriere van de fotopit naar de audio mengtafels in het midden van het veld. Aan weerszijden is een flinke lange bar en aan een van de zijkanten en de achterkant staan allerlei kraampjes waar je smoskes, fritten in een puntzak en zelfs goeie pasta kunt krijgen, allen redelijk betaalbaar. Hiernaast bevinden zich een aantal stands met sommige sponsoren van het festival waaronder de Large, Safety Jogger en Rocktribune. Ook zijn hier gratis oordoppen te vinden voor een ieder die ze wil gebruiken. Aan de andere zijde is het toilet terrein en de vip lounge. Aan de voorkant naast het podium is de merchandise en de signeerstand te vinden. Hiernaast bevind zich ook de stand van West Coast Choppers waar je niet alleen de festival merchandise kunt krijgen, maar ook allerlei leuks van WCC zelf. Het bord doet zelfs vermoeden dat je er een motor zou kunnen kopen, echter heb ik dat niet bevestigd gezien. Al met al een prima ingericht terrein, zeker als je bedenkt dat dit de eerste keer is dat het festival in de open lucht gehouden wordt.
We krijgen nog net het laatste mee van Vicious Rumors, een amerikaanse power metal band. De nummers World Church en Down to the Temple zijn nog net genoeg om een indruk te krijgen van de band. Deze band, zoals ook veel andere bands op dit festival, heeft een enorm lang verleden en stamt uit 1979. De screams doen het goed in combinatie met de muziek en van de klanken genietend zorgen we eerst voor iets te drinken.
Nadat de band van het podium af is komt de aankondiger het podium op en vraagt zeer serieus of het publiek even dichter bij wil komen voor een mededeling. Er valt een vreemde stemming over het publiek en deze wordt nog eens versterkt als de beste man aankondigt dat Phil Baheux, de drummer van Channel Zero, beter bekend als Phil B, plotseling is overleden vandaag en de band dus niet zal komen optreden. Uit respect vraag hij dan ook of dat iedereen hiervoor een minuut stilte wil houden en dit gebeurt dan ook. Een minuut lang is het doodstil op het terrein en er wordt na de minuut hartelijk geapplaudiseerd om dit gebaar. Er zal voor de band ook geen vervanger komen, de andere bands zullen hun sets verlengen om het onstane gat op te vullen.
Na de ombouw pauze worden we getrakteerd op Death Angel. Deze bay area trash legende is weer helemaal terug van weggeweest. Na een aantal moeizame jaren zijn deze ouwe rockers weer helemaal boven aan in de festivals lineups te vinden en dit is met goed recht. De nummers zijn heerlijk afwisselend maar oh zo hard. Dit is trash metal met een dikke plus. Er onstaat aan weerszijde van de midden barriere een lekkere pit en er wordt abnormaal veel gecrowdsurfed. De security op dit festival heeft zijn handen letterlijk vol aan de hordes mensen die over het publiek aan gesurfed komen en opgevangen moeten worden. Een van de heren uit het publiek, die al redelijk grijs is, maakt het wel heel bont, hij komt zeker tien keer over het publiek heen tijdens dit concert alleen. Tijdens het nummer Claws in so Deep worden de pits nog even een tandje groter en het crowdsurfen wordt er niet minder op! Beide gitaristen zijn een genot om naar te kijken en de drummer doet zijn bijnaam Beastman ook eer aan. Animal van de muppets is er niks bij! De band speelt ook nog eens een langere set dus we kunnen extra lang genieten. Zoals zanger Mark Osegueda het erg mooi zegt: We didn’t come here to fuck around!!!
De pauze tussen de bands duurt iets langer, we vermoeden in eerste instantie dat dit gedaan wordt om de tijd op te vullen. Niets is echter minder waar zoals de zanger van Exodus uitlegd zodra ze opgekomen zijn. Ze zijn gisteren in komen vliegen vanuit Zweden, maar hun baggage is kwijt! Ze staan nu te spelen met apparatuur van onder andere Death Angel en andere bands. Waar deze laatst genoemde erg goed is in het tempo af te wisselen, zo maakt Exodus maar een tempo trash metal: hard. In een moordend tempo blijven ze doorspelen, het publiek geniet hier duidelijk van. Het mosh feest wat al begonnen was gaat in alle hevigheid verder. Deze band is ook al bijna oud te noemen, ze komen uit dezelfde locatie en historie als Death Angel en zijn een van de grondleggers van het trash metal genre. De niet onbekende Kirk Hammett (Metallica) is een van de mede oprichters van de band. Tegenwoordig wordt de band voorzien van grunts door de grote Rob Dukes. Deze is in staat om het publiek nog wat verder op te zwepen en krijgt zowel een hoop handen in de lucht als ook menig circle pit voor elkaar. Ook deze trash metallers spelen langer dan origineel gepland, wat zowel de band als het publiek totaal geen enkel probleem vinden.
De inwendige mens begint zich intussen grommend kenbaar te maken en daar we ons hier in België bevinden is de rij voor ‘t fritkot uiteraard het langste. Zonder gekheid, het eten op het festival is goed geregeld. Niet extreem duur en afwisselend genoeg en de mensen die het eten leveren werken zich in ‘t zweet om iedereen bediend te krijgen. Er zijn ook een tweetal gebieden in de buurt van de etens gelegenheden waar je lekker even aan een tafel kunt zitten en lekker kunt kletsen met de mede festival gangers onder het genot van (uiteraard) Belgisch bier.
Om kwart voor zeven komt Doro op samen met haar internationale gezelschap waaronder de Nederlander Bas Maas, die we nog kennen van zijn tijd uit After Forever. Het lijkt intussen wel of dat het festival alleen maar bestaat uit oud gedienden want ook Doro doet al eventjes mee. Ze vierde pas haar 30 jarig jubileum. Ze heeft in haar tijd al heel erg veel paden vrijgebaand voor haar vrouwelijke collega’s en ze rockt nog steeds! De band maakt lekker ouderwetse metal waar beide gitaristen, Luca en Bas, hun solo’s heerlijk in kwijt kunnen. De interactie van Doro met het publiek is altijd fijn om te zien, ze besteed hier altijd genoeg tijd aan en checkt geregeld of dat men het nog wel naar zijn zin heeft. Nummers als Burning the Witches, Rock till Death en vooral Metalheads worden door het publiek goed ontvangen. Menig hand is in de lucht en er wordt heerlijk mee gerocked vooraan. De moshpits laat men even achterwege, het crowdsurfen gaat echter onverminderd door. Dat Doro nog steeds haar titel “Metal Queen” mag voeren is duidelijk, het kost haar totaal geen moeite om het publiek mee te krijgen, een enkele handbeweging is genoeg. De band voert het nummer “Fur Immer” op als eer betoon de drummer van Channel Zero, maar ook voor iedereen die er niet meer is, maar nog wel in het hart is. Het publiek wordt ook nog getrakteerd op een goede Judas Priest cover, Breaking the Law wat uiteraard door menig bezoeker wordt meegezongen. Als toegift wordt er nog een nummer uit Doro’s Warlock tijdperk gespeeld van het album Triumph and Agony, All we Are. Het is intussen wel duidelijk dat menig festival ganger hier aanwezig al wat jaren mee gaat want er is duidelijk te zien dat men geniet van dit soort klassiekers en ze daadwerkelijk ook kent. Aan het einde van de set krijgt Doro bloemen aangeboden en doet een van de crew members een huwelijks aanzoek op podium! Met gelukwensen van Doro…
Next up, Anthrax! Deze metalband behoeft geen introductie. Als een van de “big four” samen met Megadeth, Slayer en Metallica heeft deze band zich al jaren lang bewezen. Dit is ook goed te merken, het publiek gaat gelijk helemaal los en de fans blehren echt alle teksten mee! De sfeer in het publiek is geweldig en Joey hoeft geen moeite te doen om de mensen massa warm te krijgen. Anthrax staat er in tegenstelling tot de andere grote bands om bekend om lekker de draak te steken met vanalles en vaak erg leuke en lollige teksten te schrijven. Zo komt ook het nummer N.F.L. voorbij en bijvoorbeeld ook de klassieker Caught in a Mosh. Hun tribute aan Phil B bestaat uit het nummer Deathrider. Joey kondigt op een gegeven moment aan de pyro van Nightwish die al staat opgesteld te gaan molesteren en begint daarna aan het volgende nummer, maar tijdens het nummer geeft juist het grote video scherm naast het podium met een Blue Screen Of Death er de brui aan…. Toeval?
De band doet ook nog nummers als TNT van AC/DC, het snelle Time en Madhouse, maar ook nieuwe nummers zoals Final en levert hiermee een compleet concert af. Zowel oude als nieuwe nummers worden duidelijk gewaardeerd en Anthrax bewijst hiermee nogmaals nog lang niet uit gerockt te zijn!
Er resteert vanavond nog maar een band: Nightwish. De finse female fronted metal sensatie heeft sinds een korte tijd een nieuwe zangeres: Floor Janssen. Haar kennen we nog van After Forever en van haar huidige eigen band ReVamp. De fan base van Nightwish is groot, dit was ook al te zien tijdens de signing sessie eerder op de dag. De rij ervoor stond bijna tot aan de achterkant van het terrein, dus er zijn een hoop fans die daar niet aan bod zijn gekomen. Het publiek verwelkomt de band al klappend terwijl de intro nog speelt. In het licht is nu duidelijk te zien wat een hoeveelheid vuurwerk er klaar staat op het podium, dit belooft wat! De eerste die opkomt is Tuomas, die na een slokje wijn te hebben genomen Dark Chest of Wonders inzet, waar de pyro al flink gebruikt wordt. Het nummer wordt gevolgd door I Wish I Had An Angel en She’s My Sin. Floor zingt de nummers op haar eigen wijze, maar deze wijze past uitstekend bij de muziek van Nightwish. Ten opzichte van Anette Olzon, de vorige zangers van Nightwish, heeft Floor wel haar voordelen aangezien haar zang bereik een compleet andere niveau betreft. De nummers die in het verleden voor Tarja zijn geschreven zijn hierdoor weer een genot om te horen. Zo ook de volgende nummers Ghost River, Ever Dream en ook Storytime en I Want My Tears Back. Vanaf dit laatste nummer doet ook Uilleann pipes (Ierse doedelzak)- en fluitspeler Troy Donockley mee.
Dit weekend vormen de laatste shows van de Imaginaerum tour en dit wordt uiteraard betreurd door de band. Floor vraagt het publiek vervolgens of ze, na dat ze tot drie heeft geteld, even willen laten horen dat ze er zijn om hiermee weer een mooie herinnering erbij te krijgen aan de tour. Na in het Nederlands tot drie te hebben geteld (wat voor Floor wel weer even wennen is, maar ook wel lekker volgens haar eigen zeggen) barst het publiek los en wordt Nemo ingezet. Een genot om dit nummer weer eens te horen, alhoewel ik toch het gevoel niet kan uitzetten dat het een cover is. Dit zal puur gewenning zijn aan de uitvoering door Tarja, want Floor zet het nummer uitstekend neer, maar het gevoel blijft. Ze krijgt even pauze als de band het nummer Last of the Wilds uitvoert, waarbij Troy zowel de intro als de outtro verzorgt op zijn instrumenten. Na dat hij het podium heeft verlaten komt Floor weer terug en volgen Bless the Child, Romanticide en Amaranth elkaar snel op. De laatste nummers worden gevormd door Ghost Love Score, Song of Myself en als klap op de vuurpijl is de afsluiter van de avond het toepasselijke nummer Last Ride of the Day. Het resterende vuurwerk, waarvan een paar zeer zware knallen, worden in combinatie met de laatste akkoorden van het nummer afgeschoten en na een flinke buiging en het bedanken van het publiek verlaat de band het podium.
Het Alcatraz festival is wat mij betreft een behoorlijk succes. Voor een festival wat voor de eerste keer in de open lucht gehouden wordt zijn de zaken goed geregeld. Drank en voedsel zijn goed voorradig en niet duur, het geluid is goed afgesteld, de sfeer is prima en de muziek keuze uitstekend. Het was voor ons een eind rijden, maar zeker de moeite waard en absoluut voor herhaling vatbaar. Volgend jaar staan Arch Enemy en W.A.S.P. al op de lineup, dus dat belooft wat. Hier staat hij in ieder geval alvast op de agenda!
Meer foto’s:
Death Angel
Exodus
Doro
Anthrax
Nightwish
Sfeer