We zijn door de plenzende regen over de Belgische snelwegen onderweg naar Alcatraz. Dit metal festival wordt, net als vorig jaar, gehouden op het terrein van Hogeschool VIVES (wat eerder bekend stond als KATHO). Dit jaar zijn het twee dagen vol bands, terwijl dit vorig jaar maar beperkt is gebleven tot een dag. Het parkeren is net als vorig jaar goed geregeld, hiervoor zijn de terreinen van de XPO aan de overkant van de weg tot de beschikking van het festival gesteld. Voor een luttele € 1,50 kun je hier de hele dag je auto kwijt. Als we richting het festival lopen zien we van een afstandje een flinke rij mensen voor de kassa staan. Misschien veel mensen die nog een kaartje willen kopen? Niets blijkt minder waar, de mensen die een e-ticket hebben gekocht moeten deze per stuk inwisselen voor een bandje. Het gedeelte voor de vip – press – guest gaat al niet veel sneller vooruit en bijna missen we de eerste band. Wellicht dat het verschil met vorig jaar te verklaren is door het feit dat het maar 1 dag was, nu zijn het er al twee.
Als we het ruim opgezette terrein eenmaal oplopen horen we al de eerste klanken van Diablo BLVD. De Antwerpenaren doen al erg goed hun best om het publiek te verwelkomen. De temperatuur is prima, maar het publiek is nog niet warm. Na wat interactie tussen de band en het publiek (en misschien hier en daar wat bier) begint men toch te ontdooien en vormt er zich zowaar iets aan beweging in ‘t publiek. De uit Antwerpen afkomstige rock en roll klinkt live best lekker en is een mooi begin van het festival.
Het festival terrein is weer uitstekend opgezet. Er zijn kraampjes genoeg, drink gelegenheden zat en er is uiteraard koffie! Ook zijn er gratis goede kwaliteit oordopjes te verkrijgen. Er is uiteraard een limiet op het geluidsniveau, te weten 102 Db. Als je echter leest dat een uurtje of acht 90 db aanhoren al een permanente gehoorbeschadiging kan veroorzaken, is het wel fijn om te weten dat dit festival begaan is met het behouden van het gehoor van de festivalgangers! Dit zouden meer festivals moeten doen!
De volgende band is Avatar uit Göteborg, Zweden. Het is de eerste keer dat ze spelen op een Belgisch festival en dat bevalt ze zo te zien prima. De opvallend uitziende zanger zet een flinke grunt/scream in en de muziek heeft een lekker headbang tempo. Het eerste Hail the Apocalypse doet het goed en het publiek zet het op een springen bij Vultures Fly. De muziek bestaat uit een mix van een aantal stijlen, maar is hoofdzakelijk death metal. Tijdens het concert komt er nog wel een buitje over, maar dit mag de pret niet drukken. De set wordt afgesloten met het toepasselijke Smells like a Freak Show!
Next up: Hellyeah! Deze oude rotten komen uit Texas. Ze mogen dan al even meegaan, maar rocken kunnen ze. Er komt een flinke muur van geluid op je af bij het concert. Drummer Vinnie kan er nog wat van en bij het tweede nummer Sangre por Sangre (Blood for Blood) gaat het publiek lekker los. Er schijnt ergens een crowdsurf verbod te zijn, maar daar trekt geen mens zich iets van aan. De security is overigens ook net als vorig jaar heel goed geregeld en staan in de pit meer dan hun mannetje. Ook Drink, Drank, Drunk doet het altijd goed bij het publiek. De menigte luistert goed naar de band en zet het om in daden. De tekst “Let’s get f*cked up!” wordt vrij letterlijk genomen en aan beide kanten moshed men er lustig op los. Vonden we deze band heel erg vet? Hellyeah!!
Na wat gegeten te hebben gaan we richting het podium voor Lacuna Coil. Donkere wolken pakken zich samen boven het veld en menig poncho wordt uit de tas gehaald. Het is nat! Niet dat de band daar ook maar iets om geeft want de show is goed! Zoals altijd klinkt het geluid uitstekend en worden klassiekers als Heaven’s a Lie en Upside Down gespeeld. Tegen de tijd dat de band aan Spellbound toekomt is het eindelijk weer droog. Het publiek staat uit te dampen en er is ook menig persoon zeiknat geregend. Poncho’s? Die zijn voor pluisjes die niet tegen een beetje regen kunnen. Christina vraagt aan het publiek om eens goed te laten horen waar ze bang voor zijn: “We fear nothing!!”. Uiteraard wordt dit scanderen gevolgd door Nothing stands in our way. Ondanks de nattigheid laat de band weer eens zien en horen waar ze toe in staat zijn, regen of niet.
Als Life of Agony begint is het duidelijk dat Keith, of tegenwoordig Mina, er zin in heeft. De set begint met onder andere This Time, die uiteraard lekker meegeblehrd wordt door menig persoon in het publiek. Mina is zo enthousiast over haar uiterlijk dat ze het publiek vraagt of we haar tieten zouden willen zien, of haar lul? Als daar wat weinig response op komt is de volgende vraag of het publiek haar zou “doen”… Het kan best zijn dat je een status aparte hebt in de rock wereld gezien de transformatie, maar je kunt het ook overdrijven.
De band heeft het wel gemist om te spelen en dat is er dan ook wel aan af te zien. Enthousiast worden allerlei klassiekers gespeeld en als antwoord daarop crowdsurfed en springt men heerlijk mee op de lekkere metal klanken.
Tijd voor een van de hoofdacts van vanavond, Cradle of Filth. Hun reputatie is behoorlijk, niet het minst om zijne goorheid zelve, Dani Filth. Getooid met grote duivelse zwarte hoorns op de schouders komt hij samen met de al even zo duivels gesminkte bandleden het podium op. De set bestaat eigenlijk alleen maar uit klassiekers, tot en met het eerste album toe. De set begint al goed met onder andere The Children of the Night. De vrouwelijke zangpartijen worden tegenwoordig verzorgt door de toetseniste die dit zeer goed vertolkt. Dit is wel eens anders geweest… The Principle of Evil Made Flesh, het titelnummer van het eerste uitgebrachte album wordt opgedragen aan iedereen vooraan en aan diegene die bij de signeer sessie zijn geweest.
Na Beneath the Howling Stars wordt een nieuwe nummer ingezet waarbij het tijd wordt voor een circle pit, namelijk For your vulgar Delectation, van het laatste album The Manticore and other Horrors. Leuk verschil om te zien is dat het publiek de oude nummers vaak woordelijk kan meeblehren, terwijl dit bij de nieuwe eigenlijk niet het geval is. De huidige bandleden staan muzikaal hun mannetje waarbij Dani wel Dani blijft. Zeker bij de wat snellere nummers wil de timing van de teksten niet altijd helemaal vlekkeloos lopen, alhoewel dit natuurlijk ook onder dichterlijke vrijheid zou kunnen scharen. Storend is het allerminst. We worden verwend met onder andere Cruelty brought thee Orchids, Nymphetamine en Born in a Buriel Gown.
De set maakt wel duidelijk dat de band het vooral moet hebben van de klassieke nummers. Aan de ene kant waren dit ook wel zulke meesterstukjes dat deze nog moeilijk ooit zullen worden overtroffen. Aan de andere kant, de band is zijn bijzondere status een klein beetje kwijt geraakt aangezien ze al lang niet meer de enige duistere, enge en vreemde metal band op deze planeet zijn. De unieke sound is wel gebleven en ook live komt deze nog steeds uitstekend tot uiting, waarbij de performance op het podium ook nog steeds dik in orde is.
De laatste act van vanavond zal Marilyn Manson zijn. De excentrieke Amerikaan heeft het ook vanavond weer op z’n heupen. Na de hele dag al de meest rare eisen te hebben gesteld aan het festival, mogen er maar een beperkt aantal fotografen de pit in. Tijdens het eerste nummer Angel With the Scabbed Wings is de licht show minimaal en wat blijkt, na een nummer is het wel genoeg geweest. De fotografen mogen de pit al weer verlaten, blijkbaar wil hij niet graag op de foto? De set schijnt aardig lang en compleet te zijn geweest, maar wij gaan alvast richting huis om morgen weer op tijd terug te zijn voor deel twee.