Alcatraz Metal Festival 2014 – Kortrijk (België) 09/08/2014

Vandaag zijn we voor dag twee van Alcatraz Metal Festival in Kortrijk. Door onder andere een leuke file op de E40 zijn we wat later dan de bedoeling was, maar gezien de weersvoorspelling voor vandaag kan het niet anders dan dat dit weer een erg leuke en muzikaal interessante dag gaat worden.
Met een enorme hoeveelheid bas worden we begroet door Prong. Deze al oude trash metallers hebben het publiek al flink warm. Het terrein staat al lekker vol, dat zal vast te maken hebben met het weer en de goeie sfeer. De band houdt er een lekker tempo in, wat het publiek zeker kan waarderen. De constante pit die er is daar ook een uitstekend bewijs van.
Arch Enemy is next. Sinds de laatste keer dat we ze live zagen is de zangeres van de band vervangen, Alyssa White-Gluz mag nu deze eervolle positie bekleden. Dit doet ze met veel klasse en een flinke grunt! Er gaan geruchten dat ze nog niet gearriveerd zijn, maar het podium wordt gewoon in gereedheid gebracht. Iets verlaat maar desalniettemin compleet betreedt de band het podium. Ze gaat gelijk volledig los, Alyssa hoeft maar te kikken en het publiek doet helemaal mee. Met haar blauw groene haar is ze een opvallende verschijning. De band doet een gevarieerde set, van Ravenous tot Together We Will Rise en uiteraard Nemesis.
Alyssa moet wel een kant van het publiek aansporen en wijst twee pit bazen aan, want het publiek aan de rechterkant van het podium heeft wel wat hulp nodig voor het vormen van een pit. Als dit eenmaal gebeurd is gaat het publiek aan beide kanten lekker los en is het genieten van onder andere No Gods no Masters. Het is ook weer hard werken geblazen voor de security, die probleemloos de ene na de andere festivalganger al crowdsurfend van het publiek af moet trekken. Petje af heren!
Sacred Reich is de volgende band op het programma. Net als vorig jaar mag een goede trash metal band natuurlijk niet mankeren op zo’n festival als dit. In eerste instantie zou eigenlijk Testament het festival aandoen, maar deze werden uiteindelijk afgeblazen. In een bloedgang wordt het podium omgebouwd voor de groovy trashers. Met Independent beginnen ze goed, deze gouwe ouwe klinkt als een klok. Als even later een grote camera drone boven het terrein vliegt roept Phil op om dat ding de middelvinger te geven… wat uiteraard door ongeveer het hele publiek gehonoreerd wordt. Dit zal vanuit de lucht een mooi plaatje opgeleverd hebben!
Phil merkt net als Alyssa op dat de linkerkant van het publiek enorm lekker losgaat in de pit, terwijl dit aan de rechterkant wat achterblijft. Zowel tijdens Love Hate en Death Squad wint de linkerkant het ruimschoots. Misschien ligt het wel aan de rode en groene power ranger die mee staan te moshen aan deze kant. Al met al is het optreden veel te snel voorbij en wordt er al weer omgebouwd ter voorbereiding van de volgende op de lineup.
Channel Zero. De naam doet ons nog kippenvel krijgen van vorig jaar. Toen was er ineens dat moment dat we te horen kregen van de organisator dat de drummer, Phil, zomaar overleden was. De stilte die dat veroorzaakte op het terrein van Alcatraz was oorverdovend. Heeft de band het opgegeven? Nee absoluut niet, want zo zou Phil het niet gewild hebben. Er is zelfs een nieuw album uit wat Kill All Kings is gaan heten. Er is zelfs al wat airplay op de radio, dus dit gaat goed voor de Belgen!
Aan het begin van de set vraagt Franky, de voorman van Channel Zero om nog een keer even stilte om even terug te denken aan Phil. De stilte is weer compleet, maar ontaard al gauw in een enorm en welverdiend applaus. Het concert staat volledig in naam van Phil. Vanaf het begin wordt er gelijk lekker geheadbanged en ook is er een ware zondvloed van vliegende bekerhouders, die vanaf een punt in het publiek de lucht in worden gesmeten.
Vanaf ongeveer het vierde nummer gaat de moshpit open en de band gaat verder met nummers als Sucking me Dry en Duisternis Overal. Tijdens het laatste nummer besluit de zanger het podium te verruilen voor tussen de menigte. Hij belandt op het invaliden podium, waar hij een jong ventje op de arm neemt en deze lekker in de microfoon laat schreeuwen. Gevolg hiervan is dat zodra de kleine zijn “horns” in de lucht houdt het publiek dit uiteraard volgt. De zanger vervolgt zijn weg rond het terrein en is tegen het einde van het nummer weer op het podium om het erg vette concert in stijl af te sluiten. Nadat de band met het publiek op de foto is gegaan, zwaait de band uiteindelijk af en verlaat trost het podium.
De festival weide ziet er intussen al aardig ingewijd uit. Een enorme hoeveelheid lege vertrapte plastic bekertjes, zittende, hangende liggende en slapende mensen en een hoop gezelligheid. Als W.A.S.P. er eindelijk klaar voor is en het podium op komt wordt het veld in z’n geheel weer wakker! Onder luid lucht alarm, helicopter geluid en een hoop gemixte metal komen deze metal goden het podium op.
Dat ze al op leeftijd zijn is overigens totaal niet te merken, Blackie en de zijne zijn nog steeds echte festival meesters. Met veel swung gooien ze nummers als The Torture Never Stops en Wild Child eruit en laten overduidelijk horen hoe je een metal publiek helemaal wild krijgt. Alle nummers worden door menig festivaller mee gezongen, het mag duidelijk zijn dat het hier om grootheden van weleer gaat met een bijbehorende reputatie. Na de afsluiter Blind in Texas deelt de band ongeveer alles met het publiek, zelfs de bekkens van het drumstel gaan het publiek in!
Als laatste gaan we vandaag kunnen genieten van Twisted Sister. De opdruk van het t-shirt van de o zo opvallende zanger Dee Snider zegt het al helemaal: Shit’s happening!! De band start met de titelsong van hun al dertig jaar oude album Stay Hungry. Ook het oude Captain Howdy komt voorbij en het publiek geniet met volle teugen. De lichtshow (waarvoor het eindelijk donker genoeg is) komt ook goed tot zijn recht.
De nummers vliegen voorbij en de fans maken er een feestje van. Totdat het nummer we’re not gonna take it ingezet wordt… Dit levert zo’n enorme singalong op dat de band er compleet van onder de indruk is en bijna niet aan het volgende nummer toekomt. Zelfs de kleine jongetjes in de nek van pa blehren dit al mee. Hoezo eeuwige klassieker… Dee kan zijn metal gezicht ook niet meer ophouden en grijnst als een idioot als het veld nogmaals a capella inzet met hetzelfde refrein.
Jay Jay vertelt ons dat ze misschien oud zijn, maar nog hard kunnen! Na het concert springen ze onder de douche in het hotel, om daarna naar het vliegveld te gaan. Daar zal de reis naar Canada vertrekken, waar ze morgen spelen samen met Slayer! Dit kunnen we vertelt hij, omdat ze de beste fans ter wereld hebben. Zoals ze even later ook inzetten: I Believe in Rock ’n Roll!!
Het crowdsurfen gaat net als bij de vorige bands ook onverminderd door en na Under the Blade laten ze ons vuur nog wat harder branden met The Fire Still Burns. Hierbij worden ook een behoorlijke hoeveelheid pyro’s ingezet, echter zijn deze na een paar keer het refrein te hebben verfraaid tot de laatste stoot leeg. Burn in Hell wordt door Dee ingezet, terwijl al het licht uit is, behalve een rode lamp die vol op een shirtloze Dee gericht staat. Het nummer wordt gevolgd door een vette drumsolo, waarbij de drummer ook gebombardeerd wordt met gekleurd licht, wat in het schemerdonker nu een ontzettend vet effect heeft.
Als laatste nummer van de set wordt I Wanna Rock gespeeld. Het nummer vraagt natuurlijk om flink mee schreeuwen, maar dit gaat naar Dee’s idee niet helemaal zoals het zou moeten. Wellicht is rock niet het goeie woord voor hier in België, misschien werkt f*ck iets beter! Als dit eenmaal uitgeprobeerd wordt, blijkt dit vele malen effectiever, zo goed als het hele veld blehrt hartstochtelijk mee. Misschien toch een idee voor een nieuwe single?
Natuurlijk komt de band nog terug voor een toegift, zeker omdat het publiek al uit zichzelf weer begint met We’re Not Gonna Take It. De band wordt even aan ons voorgesteld en met trots wordt uiteraard ook verteld dat het hier gaat om de vijf originele bandleden. Daar vanavond het einde is van de Europese tour wordt ook de crew (voor zover die op het podium aanwezig is) naar voren gehaald en bedankt door de band. Voor een van de crewleden, Rick, wordt zelfs een Happy Birthday ingezet. Daarna schotelt de band het publiek als toegift S.M.F. voor, wat natuurlijk een heerlijke afsluiter is.
Nadat dit nummer ook afgelopen is, kan het publiek er nog steeds geen genoeg van krijgen en wordt nogmaals We’re Not Gonna Take It a capella vanuit het publiek ingezet. Dit kan de band natuurlijk niet weigeren en gauw worden de instrumenten terug naar voren gehaald voor een allerlaatste keer het refrein. Na een zeer uitgebreid dankwoord van de band verlaat de band het podium en het publiek voor een groot gedeelte het terrein en komt er aan dit geweldige metal feest helaas een einde.