Het Franse Alcest heeft het als kunst verheven om melodieus en heftig tegelijk te klinken. Daarvoor gebruikt men soms de (bijna)grunt en ijselijke schreeuw zoals op Améthyste. De Fransen nemen de tijd om hun nummers tot volle wasdom te laten komen. De nummers klokken over het algemeen tussen de vijf en achtenhalve minuut. Uitzondering is het slechts twee minuut vijftig durende Réminiscence. Het is een indrukwekkend mooi nummer waarin de hoofdrol gespeeld wordt door de piano in plaats van de elektrische gitaar. Met L’Enfant de la Lune worden we weer wakker geschud door heftige gitaren. Vooral het ongekend snelle drumwerk valt op. Het kenmerkt de band dat het op een heel andere noot eindigt dan het begint. Dat drumwerk doet het overigens ook goed tijdens opener Komorebi. Het luchtige Flamme Jumelle flirt een beetje met pop zonder dat het de metal kant uit het oog verliest. Het ijzersterke L’Adieu laat tot slot horen dat een emotionele ballad niet standaard hoeft te klinken. Er is zoals altijd veel tijd gestoken in de sfeervolle opbouw van de nummers. Daarin gebruikt de band elementen van postrock, progrock en de hardere metalsoorten. Feit blijft dat de band melodie en sfeer als basis houdt. Het filmische karakter zorgt ervoor dat je als luisteraar als het ware mee op reis genomen wordt. Een interessante en intensieve trip want de band weet van begin tot einde te boeien. Of het nu hard of zacht(er) klinkt. Voordeel is dat het Franse taal prima past bij de muziek. Les Chants de I’Aurore is Alcest op haar best.