Alchemists – Chapter One Love

Vanuit Zwitserland komt Alchemists (vooralsnog digitaal) onze kant op. De band debuteert met het album Chapter One Love bij Tenacity Music. De bandleden zijn nog jong maar hebben al de nodige ervaring in bands als Make Me A Donut, Path Of Desolation en Buried Skies. Hun combinatie van agressieve metal met complexe (djent)structuren en sterke melodieën zorgt ervoor dat het album Chapter One Love wel lekker blijft hangen.
De start met Flame is al lekker stevig en kent een aantal flinke djent-elementen. Alchemists weet agressieve stukken mooi af te wisselen met meer rustige momenten waarbij zanger Julen Ibarrola laat horen dat hij behalve een sterke grunt ook een fraai stemgeluid heeft wat een beetje doet denken aan Tears For Fears. Het daaropvolgende Arya  start goed agressief waarbij drummer Thomas Giroud zijn eigen ritme weet te versmelten met de gitaarmelodie van Marc Chevalley. Ook hier weet Alchemists een mooie combi neer te zetten van melodie en kracht in een metalcore-djentachtig decor. Het is niet allemaal uptempo en agressief wat de klok slaat want in Satyre From Hubris ligt het tempo  wat lager en ligt de nadruk wat meer op het ietwat afwijkende ritme en een groovende vibe. Satyre From Hubris is niet zozeer een moshpitkraker maar meer een metalbeleving in zijn soort.
Hoewel Julen zijn partijtje wel kan grunten heeft de band Randy Schaller (Voice Of Ruin) en Philippe Chandry (Kadinja) bereid gevonden om even lekker mee te doen op respectievelijk Osvominae en About Amber en dat klinkt verdomde goed.
Dat Alchemists meer is dan een band die een mix maakt van deathmetal, progressieve metal en hardcore bewijzen ze in Venus On Fyre dat als een muzikaal rustpuntje voorbereidend werk doet voor wat nog gaat komen in de vorm van Oma Trees (dat voor de Nederlandstalige lezer heel bekend in de oren klinkt). Het intro is goed complex en zet je al in de verwondering voordat de toon agressief wordt ingezet. Juist hier wisselen hardcore en progressieve muziekpartijen zich mooi af. Oma Trees mag misschien binnen de coronamaatregelen tot een specifieke doelgroep gerekend worden. Muzikaal is er nog geen virus dat in de buurt durft te komen. Eenmaal aangekomen bij Frontiere zijn de heren wel een grensje over gestoken. Alle elementen uit de eerder genoemde genres worden hier eens extreem strak neergezet. Het contrast tussen de verschillende onderdelen is daardoor groter dan voorheen en mede daardoor ook intenser voor de luisteraar.