Het was ook het jaar dat de tweede EP werd uitgebracht. Momenteel zijn we toe aan het tweede echte album van de band. Een album dat vol staat met old-fashioned hardrock zoals dat gespeeld dient te worden. Hardrock met een flinke dosis AOR er doorheen. Cursed opent muzikaal sterk en het is meteen duidelijk dat het toetsenspel van Andrew Traelsi belangrijk is voor het geluid van de band. Zanger Marcello Spera opent in de wat lagere regionen en daar vind ik het niet sterk, moet ik zeggen. Maar al gauw blijkt hij over een dijk van een stem te beschikken wanneer hij een octaafje stijgt. De muziek is niet vernieuwend maar voelt als een warm bad waar je je vertrouwd in mag vleien. In One Step Away moet ik sterk denken aan het geluid van Triumph. Dat betekent aanstekelijke rock gemengd met een forse dosis melodie. Easy en lekker en dat biedt rust en genot.
Vooral in Nuketown lijkt alles perfect neergezet te zijn. Het tempo is lekker, de melodie is heel aantrekkelijk, het synthesizergeluid is aanwezig maar niet overdreven en de gitaarsolo is precies op het juiste moment ingezet en krijgt bijval van een synthsolo die kort maar treffend is.
Bijzonder is de compositie Hero. Een prachtige compositie die helaas niet van de hand van de heren is, maar zo als soundtrack bij een Marvelfilm zou kunnen dienen.
Dan zijn er, zoals het een goede hardrockband betaamt, natuurlijk ook de gevoelige snaren die geraakt worden. When It Takes mag opgetekend worden als eerste ballad met een gevoelig akoestisch gitaargeluid. Marcello maakt hier ook gebruik van de wat lagere regionen en hier past het uitstekend. Hij krijgt daarbij bijval van een tweede stem. De tweede ballad heet Goodbye en is aan het eind van het album in akoestische versie als bonus toegevoegd. De oorspronkelijke versie is wat meer orkestraal neergezet, maar laat wel wat kaarsjes branden en heeft geen toevoeging nodig.
Het overige werk op het album pakt me eveneens. Take Another Shot is wat krachtiger om maar een compositie te noemen. Voor de rest is het album heerlijk om te beluisteren. Het heeft de kracht om op velerlei momenten afgespeeld te worden. Als achtergrond bij het werk, maar tevens is Dyadic een album dat je in alle rust, het liefst liggen met de volumeknop richting max, van voor naar achteren kan en wil beluisteren.
Het is mijn kennismaking met Alchemy en ik mag wel zeggen dat dit naar meer smaakt.