Een nieuwe brutal deathmetalband uit Sidney, zitten we daar in Nederland op te wachten? Is in brutal death dan niet alles al tig keer eerder gedaan? Niet op de manier dat Alchemy het aanpakt. Deze Australiërs voegen aan hun brutale, agressieve death met diepe guturale grunts nog flink wat andere elementen toe. Ze pikken de mooiste kersen bij black, folk en thrash zodat het toch voor iedereen spannend blijft. Titeltrack Infinite Forms Of Torture schippert lang tussen death en black, maar heeft net voor de finale een opstoot van folkmetal-riffs. In Hadethma komt zelfs kort even een oldschool-heavymetal-gitaarsolo langs. Nocturnal Forest heeft dan weer kort een intro die je eerder in pagan of powermetal verwacht en een stuk voorbij halfweg een solo die lijkt weggelopen uit een softe 80’s-powerballad en die doorgetrokken wordt in een blackmetal-riff en die dan nog over-the-top-pathetisch wordt afgerond met een piano-outro. Om dan niet op je bek te gaan, dan kan je wel wat.
Deze EP telt wel slechts drie tracks. Het zou me verbazen dat dit recept een volledig album kan boeien. Het is wel een knap gevonden vertrekpunt. Hier kan je wat mee als band. Hiermee kan je een verschil maken met al die andere brutal death-bands. Diep het allemaal nog wat verder uit en maak er je trademark van, dan komen de fans vanzelf.
Als je de video van Infinte Forms Of Torture bekijkt, merk je ook meteen dat Alchemy niet alleen muzikaal alle clichés uit de weg gaat. Heel bijzonder.