Als opwarmer voor zijn tweede album ligt nu de drie nummers tellende ep Monarkeys (prachtige woordspeling overigens) voor mijn neus. Opgenomen met een internationaal gezelschap. Op basgitaar treffen we de Amerikaanse jazz bassist Ric Fierabracci (Planet X, Yanni), op gitaar de Braziliaan André Nieri (Virgil Donati Band) en op drums de Brit Craig Blundell (Frost*, Steven Wilson).
Wanneer je de ep luistert zal het geen verrassing zijn dat Bertoni beïnvloed is door Derek Sherinian. Muzikaal zit het allemaal redelijk in dat straatje van fusion/jazzrock. Maar met wat minder bombast. Toch is de dominantie van toetsen minder dan je zou verwachten op een solo-album van een toetsenist. Zachte toetsen vormen wel de intro van het relaxte Hopeless Delight. De zalig knorrende basgitaar van Ric Fierabacci is hier goed te horen. Jammer dat we die daarna nog maar weinig op de voorgrond horen. Over het algemeen speelt het technisch begaafde gitaarspel van André Nieri een voorname rol op met name Choler en Gates Of Arcadia. En zo nu en dan laat Bertoni horen dat hij goed uit de voeten kan op zowel synthesizer als piano.
Ondanks de totale speelduur van iets boven het kwartier minuten kom je haast oren te kort om alles te volgen. Dat maakt de muziek tegelijk zo boeiend en onvoorspelbaar. Een verademing in tijden van gezapigheid en voorspelbaarheid. Maar daar is de afspeelmodus ‘repeat all’ voor uitgevonden. Met het album Keystone nog na-vibrerend op mijn trommelvliezen, maakt Monarkeys mij extra nieuwsgierig naar Alessandro Bertoni’s nieuwe album.