Vol verwachting betreden we grote zaal van Doornroosje, alwaar de DJ ons alvast in de juiste sferen brengen. Er zijn vanavond twee voorprogramma’s en als de klok kwart over zeven aantikt mag Aether Realm de avond openen. De band uit North-Carolina weet wel hoe ze het publiek kunnen opwarmen en hun muziek past redelijk bij de hoofdact en dat mag ook gezegd worden voor hun humor. Het publiek gaat al snel los en laat de band “the horns” zien, maar dat is voor de zanger van de band niet voldoende. Hij wil in plaats van “the horns” de kleinste horns ooit zien, oftewel iedereen maakt de vingers wat kleiner, wat een mooi moment oplevert. Aether Realm mag gezien worden als een Amerikaanse variant op de folkmetal uit Scandinavië en ademt dan ook dezelfde muziek. De band is mede op tour om hun eigen nieuwe album Tarot te promoten, maar de meeste aandacht krijgt de band van het publiek als zanger Chris van Alestorm in een ludieke outfit een nummer komt meedoen.
Aan ludieke outfits geen gebrek, in de zaal staan heel wat bezoekers in piratenoutfit professioneel bier te hijsen aan de bar als het tweede voorprogramma zich laat zien. Troldhaugen komt op met de muziek van The Village People en daarmee is de toon direct gezet. Foute outfits, elektronische beats, rare danspasjes en een flinke dosis humor, dat is waar het bij Troldhaugen om draait. Ze band maakt wel eigen nummers, er staat een complete band gitaren en drumstel op het podium, maar we raken enorm afgeleid door alle quasi moves van de zanger, die daarbij het twerken en dabben niet overslaat. Deze act neemt zichzelf dan ook verre van serieus en de rare intro’s en geluiden tussendoor versterken dit gevoel. Voor de feestvreugde werkt dit perfect, maar eigenlijk vragen we ons stiekem wel af waar we nu eigenlijk naar gekeken hebben en of dit wel zo goed is. Maar genoten? Dat zeer zeker!
Er wordt vervolgens druk omgebouwd en een gigantische badeend staat centraal in het midden van het podium. Ergens tijdens hun reis over zee is Alestorm dit beest ergens tegengekomen en mag het niet op het podium ontbreken,. Terwijl de ombouw in drukke gang is weet de DJ wel hoe ze het publiek hoort op te warmen. Vrolijk zingt de massa mee op We Will Rock You, We Are The Champions en Eye Of The Tiger. Het echte feest barst echter los als Chris en zijn mannen van Alestorm het podium komen oplopen en aftrappen met publieksfavoriet en meezinger Keelhauled. De Schotten wanen zich een in warm bad, de stemming zit er meteen in en elk nummer wordt woord voor woord meegezongen. De mensenmassa is een kolkende zee die van links naar rechts beweegt, stilstaan is er niet bij, de moshpits gaan maar door en door. Zanger Chris is de kapitein van Doornroosje en binnen no-time vindt er voor zijn ogen roei-act plaats, die tot ongeveer de geluidstafel reikt. Alestorm beleeft dan ook een vrij gemakkelijke avond, het feest is meteen los. Eerder dit jaar bracht de band hun nieuwe album No Grave But The Sea uit en als er gevraagd wordt wie dit album allemaal heeft gaan de handen massaal de lucht in. Men kent dan ook de nieuwe nummers vrij goed in Doornroosje en het meezingen en springen op Mexico is geen punt in Nijmegen.
Aan feest is het dan ook geen gebrek. Oude en nieuwe nummers wisselen elkaar in sneltrein vaart af en de energie spat van het podium. De roei-act wordt tijdens Nancy The Tavern Wench nog eens vrolijk overgedaan en terwijl het publiek roeit gaan er een paar crowdsurfers over de roeiers weer naar voren. Vanavond vliegen de crowdsurfers door heel de zaal, maar op het podium worden ze direct weer het publiek in gedirigeerd. De piraten in de zaal hebben van alles meegenomen om het vermaak te verhogen, een confettikanon, ballonnen, opblaasbare dolfijnen, niets blijkt te gek. Ook Alestorm is niet alleen gekomen, ze hebben een gastzanger meegenomen die nadat hij binnen luttele seconden twee flessen bier wegtikt de song Hangover ten gehore brengt. De Taio Cruz-cover wordt overal uit volle borst meegezongen en het publiek blijft vrolijk aan het springen. Het is dan ook genieten van de kunsten van Alestorm, de band is in vorm en ze zorgen ervoor dat het feestvreugde maar niet afneemt. Zo organiseert men een wall-of-sex, waarbij men wil dat iedereen uit de kleren gaat en “in elkaar opgaat”. Het blijft bij de klassieke wall-of-death, waarbij bezoekers soms ineens aan de andere kant van de zaal uitkomen..
Ook aan feestelijke avonden komt een eind en als Shipwrecked heeft geklonken verlaat de band voor het eerst het podium. Natuurlijk zit er nog in een toegift in het spreekwoordelijke vat en wie nog niet genoeg songs heeft gehoord over rum, drank, vrouwen, piraten en andere zeemanscapriolen kan zijn of haar hart ophalen. Het is wederom volop meezingen geblazen op Drink, maar de ultieme meezinger blijkt voor het allerlaatst te zijn bewaard. Zonder dat de band überhaupt een noot gezongen heeft klinken de woorden al van Fucked With An Anchor. Het nummer van het recente album blijkt al een instant-klassieker te zijn geworden. Na anderhalf uur hossen en springen op Alestorm zit de avond er dan toch echt op. De Schotten hebben hun livereputatie meer dan waar gemaakt en de fans staan dan ook al snel in de rij bij de merchandise om een T-shirt weg te kapen.