Alex Band of The Calling – Effenaar (Eindhoven) 20/02/2020

Een iets ouder publiek dan ik gewend ben vult vandaag de kleine zaal van de Effenaar. Dat is niet zo vreemd want de hoofd act van vanavond maakte vooral furore in de jaren negentig. Mooie avond dus om dit publiek ook gelijk kennis te laten maken met wat jongere bandjes die de avond openen.
Screams On Sunday start hun eerste Europese tour in Eindhoven. Dit jonge, sympathieke Spaanse bandje maakt een springerige alternatieve rock die tegen emo aanschurkt. Regelmatig doet zangeres Patty me denken aan een jonge Gwen Stefani met haar podium presentatie en maniertjes.
Het accentvolle accent van Patty heeft een zekere charme en het jeugdige enthousiasme een grote gun-factor. Tegelijkertijd schemert de relatieve onervarenheid van de band wel door in het herhalen van praatjes tussen de nummers door die het tempo er een beetje uit halen. Echter, met een geluid wat zo maar op 3FM zou kunnen en toch een alternatief publiek kan aanspreken is dit zeker wel een bandje om in de gaten te houden.
Het Oostenrijkse Psycho Village pakt qua productie best uit voor een bandje van die omvang. Schermen tonen clips tijdens hun vurige optreden.
Zanger/gitarist Daniel is bezig een tourrecord te vestigen en dat blijkt want zijn stem heeft er flink onder geleden. Grappig genoeg geeft dat eigenlijk wel een extra interessant rauw randje aan zijn stem.
De ervarenheid van deze band (ze tourden bijvoorbeeld al met Puddle of Mudd) blijkt uit hun perfecte act. Hij weet daar ook indrukwekkende verhalen over te vertellen gevuld met busongelukken en gestolen instrumenten. Waar andere bands vragen aan mensen om mee te klappen geeft Daniel gewoon stil het voorbeeld en volgt de zaal. Slimme vondst is het om bij het nummer It’s Okay de tekst in het clipje op de schermen voorbij te laten komen zodat iedereen het moeiteloos mee kan zingen. Als afsluiter gaat Daniel tenslotte met microfoonstandaard en gitaar midden in de zaal staan tussen het publiek om zo het energie niveau in de zaal nog eens extra op te krikken.
Voor het hoofdprogramma begint eist geluidsman Benj Heard nog even de aandacht op. De soundcheck bestaat uit het zelf spelen en zingen van twee nummers waaronder een niet onverdienstelijke Supremes cover. Hij heeft zelfs een papiertje bij met een te scannen QR-code zodat de bezoekers zijn muziek kunnen opzoeken.
Als Alex Band of The Calling het podium op komt en start met Adrienne kun je bijna de vrouwenharten sneller horen kloppen. Alex is zeker prima bij stem en hij heeft de looks van een oudere L.A. rocker die hem een interessante verschijning op het podium maken. De zanger die in de nineties diverse hits scoorde en vooral vrouwelijke fans had is na een gevecht met Parkinson terug van weggeweest! Ondersteund door een aantal getalenteerde muzikanten brengt hij vooral oude nummers van The Calling maar brengt hij ook nog een nummer van zijn solo album alsmede zelfs een nieuwe song.
Leuk is het als de band even het podium verlaat voor een intiemere sessie waarin Alex alleen met gitaar publieksverzoekjes speelt. Het maakt de afstand tussen publiek en muzikant op geslaagde wijze kleiner wat het gevoel geeft bij een heel bijzondere avond te zijn.
Uiteraard worden we op het laatst (voor het uit 1 nummer bestaande toegift) getrakteerd op de grote hit Wherever You Will Go.
Na het optreden staat hij nog geduldig de fans te woord bij de merch. Foto’s met hem zijn alleen voor mensen die een VIP-ticket hebben (tegenwoordig komt een artiest van optreden bijna niet meer rond) maar handtekeningen deelt hij graag uit. Ook de andere bandleden blijken sympathieke figuren met tijd voor een praatje. Ik gun Alex en zijn band dan ook zeker een herhaling van al het succes uit de nineties.