De afgelopen jaren heeft Alice Cooper niet stilgezeten. Zowel solo als met de Hollywood Vampires heeft hij een rits albums gemaakt waar je U tegen zegt. In die tijd heb ik hem een paar keer live gezien en blijft hij continu de hoge verwachtingen waarmaken. Twee jaar geleden bracht Cooper zijn 28ste studio album, Detroit Stories, uit op het EarMusic label. Dat album beviel me erg goed en behoort nog steeds tot mijn favoriete Alice Cooper albums. De verwachtingen waren dan ook erg hoog toen Road aangekondigd werd. Vandaag is het album uitgebracht door EarMusic en kunnen miljoenen fans smullen van wederom een geslaagd album.
Dat gezegd hebbende heeft dit album helaas wel wat minpunten. Zo doet album opener I’m Alice me eerlijk gezegd niet zoveel. Geen sterk begin, want ook het tweede nummer, Welcome to the Show, wist me nog niet te overtuigen. Vanaf All over the World gaat het de goede kant op. Alice lijkt goed bij stem, de band speelt strak en dankzij de productie van Bob Ezrin klinkt het album nog best goed ook. Sowieso ben ik meestal erg te spreken over zijn manier van mastering. Zo zijn de LP versies van Deep Purple’s ”Bob Ezrin trilogie” erg goed, helaas besluit EarMusic telkens weer dat overmatig gebruik van compressie voor de CD versies en downloads een goed idee zijn. Nummers als Dead Don’t Dance zijn helaas overdreven luid. Geen idee waarom ze zo met Ezrin’s mix hebben lopen moeien voor de digitale versie. Een slechte keuze die niet alleen detail doet verliezen, maar er ook meteen voor zorgt dat je de volume knop fors omlaag moet draaien.
Genoeg over hoe het album klinkt, terug naar de nummers zelf. Waar ik van mening ben dat Detroit Stories van begin tot eind het betere album was, kent dit album een hoop hoogtepunten en slechts enkele nummers die me niet wisten te overtuigen. Zo is White Line Frankenstein een heerlijk Cooper nummer wat ik graag eens live zou horen. Het album is vrij consistent. Alice klinkt goed, evenals de band en de nummers vervelen niet. Wat ook interessant is, is dat er geen overdubs gebruikt zijn. Met dit album wil Cooper laten zien hoe goed de band live is. Dat is gelukt. Daarnaast is er lekker veel gitaarwerk te horen van onder andere Nita Strauss. Ik heb haar meerdere keren met Cooper gezien voordat ze de band helaas verliet, een absolute topgitarist. Hetzelfde kan gezegd worden over Ryan Roxie en Tommy Henriksen (waarvan ik ooit een plectrum heb gevangen die ik in mijn ooghoek zie liggen terwijl ik de review aan het uitwerken ben).
Ondanks een matig begin, is dit een fijn album waar mijn buren en ik de komende tijd enorm van zullen gaan genieten. Zeker een mooie toevoeging aan de uitgebreide discografie van een van de invloedrijkste en beste muzikanten ooit. Hopelijk zitten er nog meer albums in met deze line-up. Tot die tijd vermaak ik me goed met Alice Cooper’s Road.