Alien Weaponry: Maori metal op z'n best!

De hele wereld over touren is niet niks, al helemaal als je nog maar een tiener bent. Hier hebben de jongens van Alien Weaponry uit Nieuw-Zeeland geen last van. Drummer Henry de Jong is pas 19 en Lewis de Jong en Ethan Trembath zijn allebei 17! Toch hebben ze al gespeeld op Wacken Open Air en Metal Days. Hoe voelt dat nou, op zo’n jonge leeftijd? Hierover ging ik met hen in gesprek.
De naam van jullie band is gebaseerd op de film ‘District 9’, hoe is dat idee tot stand gekomen?

Lewis: Henry was tien jaar oud toen we onze band begonnen. We hadden toen net de film ‘District 9’ gekeken. We hebben de band vernoemd naar de wapens die de aliens hadden in de film, vandaar Alien Weaponry.
Henry: We vonden het eigenlijk gewoon cool en we waren een beetje overenthousiast denk ik.
Lewis: In Nieuw-Zeeland staat de term Alien Weaponry voor de introductie van musketten, dus als je het zo bekijkt heeft het ineens een heel andere betekenis. Dat was niet per se onze bedoeling, maar wel mooi.
Henry: Het is een unieke naam en ik vind ook dat het echt wel bij ons past.
Jullie zijn allemaal nog erg jong, hoe zijn jullie er destijds bij gekomen om een band te beginnen?

Lewis: Ik kwam als eerste met het idee denk ik.
Henry: Ja. We hadden één nummer geschreven en toen begonnen we meteen serieus te bedenken hoe we onze band zouden gaan noemen.
Lewis: De allereerste muziekvideo die wij ooit gemaakt hebben staat nog steeds op Youtube denk ik, maar we gaan je niet vertellen hoe die heet, want het was echt verschrikkelijk slecht.
Henry: Het enige dat je ziet is dat we aan het spelen zijn in een of andere lounge en Lewis is aan het schreeuwen, zo hard dat je gewoon oordoppen in wil doen. Daar is het toen mee begonnen voor ons.
Het is daarna allemaal erg snel gegaan. Jullie hebben al gespeeld op Wacken Open Air en Metal Days. Hoe voelt dat nou?
Lewis: Dat was onze droom! We wilden op Wacken hebben gespeeld tegen de tijd dat Henry twintig zou worden, maar het is ons al gelukt toen hij pas achttien was.
Ethan: Ja, Lewis en ik waren zelfs pas zestien. We hadden nog niet echt eerder een show gespeeld waar we zenuwachtig voor waren, maar voordat we op Wacken moesten spelen was ik zo verschrikkelijk nerveus.
Henry: We hebben heel wat mijlpalen gehad in het afgelopen jaar.
Lewis: We zijn gegaan van spelen voor 50 mensen in een bar in Nieuw-Zeeland naar reizen over de wereld en op mega podia staan.
Spelen jullie wel nog steeds in café’s?

Ethan: Ja, soms wel, maar nu over de hele wereld in plaats van alleen in Nieuw-Zeeland!
Lewis: We hebben wel wat interessante dingen meegemaakt in Italië. We speelden in een zaal waar met gemak 800 mensen in konden, maar uiteindelijk kwamen er maar 80 mensen opdagen.
Henry: Ja, erg interessant ja haha. Ach ja, de 80 mensen die er waren hadden het wel naar hun zin!
Wat heeft jullie voorkeur? Spelen in een bar of op een groot festival?
Lewis: Op een groot festival. Daar gebeurt zoveel meer, het is elke keer weer een geweldige ervaring.
Ethan: Grote festivals zijn ook gewoon een stuk makkelijker. Alles wordt voor ons georganiseerd en klaargezet.
Henry: Het verschilt voor mij wel per festival. Het is fijn als het goed geregeld is, maar dat is meestal maar afwachten. Ik vind ook het persoonlijk contact met fans wel erg leuk wanneer we in kleinere zalen spelen en dat mis ik dan weer op een festival.
Wie waren jullie grote inspiraties in de muziekwereld?
Lewis: Pfff… uhm…
Henry: Voor mij toch zeker wel Metallica en Rage Against The Machine, dat soort bands. Dat waren de bands waar we altijd veel naar luisterden.
Lewis: Maar ook Bob Marley, daar begon mijn liefde voor reggae mee.
Ethan: Er zijn tegenwoordig zoveel verschillende genres dat ik het niet altijd meer bij kan houden, maar er is veel muziek waar ik graag naar luister.
Sommigen van jullie nummers zijn geschreven in de Maori taal. Spreken jullie de taal zelf of hebben jullie hulp gekregen van een vertaler?
Lewis: Henry en ik hebben een tijd op een school gezeten waar in deze taal les werd gegeven. Henry heeft langer op die school gezeten dan ik. Sinds we weg zijn van die school ben ik de taal een beetje kwijt geraakt. Henry is zeker weten degene die de taal het best spreekt.
Ethan: We bedenken meestal eerst het idee. Waar we over willen zingen. Daarna gaan we er pas over nadenken hoe we die dingen het best kunnen verwoorden in de Maori taal.
Henry: Er is in ieder geval geen vertaler bij betrokken geweest.
Lewis: Nee, je moet nooit proberen Maori te vertalen, dat is verschrikkelijk. Het werkt gewoon niet. Het is een taal die je echt moet leren door het te spreken, vertalen is niet te doen.
Wat is jullie favoriete aspect van de Maori cultuur?
Ethan: Ik vind het heel mooi hoeveel waardering de Maori’s hebben voor familie. Het is een erg belangrijk ding voor hen. Ze waarderen waar ze vandaan komen en zijn daardoor erg close met hun familie.
Henry: Er zijn eigenlijk twee versies van ontstaan, de moderne cultuur en de historische cultuur. Ze zijn beiden erg gaaf, maar de historische cultuur begint wat te verdwijnen. Het is ook niet meer bekend voor de buitenwereld. De moderne Maori cultuur heeft op een bepaalde manier ook wat meer humor.
Lewis: Ik vind het artistieke aspect van de Maori cultuur erg mooi. Hun kunst is echt prachtig.
Is de cultuur nog erg aanwezig in Nieuw-Zeeland of is het veel minder geworden?
Ethan: Ja, de cultuur is een groot deel van het toerisme in Nieuw-Zeeland. Het wordt soms een beetje gekaapt door mensen die er alleen maar geld mee willen verdienen.
Henry: Het is niet zoals in Australië, gelukkig. Mensen zijn wel echt trots op de Maori cultuur. Vooral sinds we een nieuwe regering hebben. Het wordt nu veel meer geaccepteerd en iedereen probeert zo goed mogelijk samen te leven.
Lewis: Het is best goed in Nieuw-Zeeland. Het kan zeker erger.