AlithiA – The Moon Has Fallen

Via Wild Thing Records komt het progressieve collectief Alithia met het album The Moon Has Fallen. Het is het eerste album met percussionist en toetsenist Jeffrey Raul Ortiz Castro die het geluid van de band een bijzonder accent heeft meegegeven zonder daarbij afbreuk te doen aan de basis van Alithia. Oorspronkelijk opgericht in 2004 door zanger John Rousyanis heeft de band ondertussen twee EP’s en een album in de discocrafie op kunnen tekenen en dat leidde hen naar optredens met onder meer Leprous.
Het album kan gezet worden in de post-progrockhoek en is vooral gestoeld op sferische, soms melancholische muziekbeelden. Het eigentijdse geluid doet af en toe denken aan de jaren tachtig waarin bands als Dif Juz of The Dream Parade furore wisten te maken met eenzelfde sound.
The Sun is wel een goed voorbeeld van de sferische atmosfeer van waaruit Alithia werkt. Het heldere stemgeluid van John Rousyanis klinkt fris en prettig en de kleine maatverschillen in de compositie zijn interessant. Daarbij zijn er wat electro-pop-invloeden verwerkt in het geheel. Toch zijn er in deze lange composities dusdanig veel veranderingen aanwezig die weinig samenhang kennen. Afzonderlijk spreekt het best wel aan, maar zo bij elkaar in één compositie zorgt het er voor dat de eenheid een beetje ontbreekt.
Empress is wat krachtiger ingezet. Het accent blijft op het elektronische sfeerbeeld dat ze creëren en Empress heeft een mooi refrein in zich. Naast het heldere stemgeluid van John wordt er ook gebruik gemaakt van een meer krachtiger rauwer stemgeluid en dat klinkt afwisselend en sterk. De tempowisselingen hier passen uitstekend bij elkaar waardoor Empress zeker aanspreekt. Verderop praat ik liever over melancholie in Blood Moon en  wanneer The Knife met piano en zang wordt gestart. De zang is meer onderdeel van het instrumentarium en het is leuk dat dit gaandeweg de compositie steeds terug komt terwijl de primaire zangmelodie voor het verhaal zorgt. Breathe ligt hier in het verlengde van The Knife en ook hier is het vooral de beleving die voor de aantrekkingskracht zorgt. Hier komt de progressieve kant sterk naar voren, maar ondertussen wordt ook duidelijk dat The Moon Has Fallen toch wat pieken mist. Het album klinkt wat oppervlakkig en langdradig en dat is wel jammer. De afsluiter Faces In The Leaves kabbelt zo aan het eind dan ook nog wat door.
The Moon Has Fallen heeft, zonder dat het echt krachtig wordt, zeker een paar mooie composities, maar over de hele linie is een heel album wel wat veel van het goede en merk ik dat de aandacht bij het beluisteren van het gehele album wat aan het verslappen is en dat is bij mij geen goed teken. Alithia is een band die zeker leuke composities neerzet, maar ik heb voor mezelf besloten om het album partieel af te spelen. Daardoor blijft het fris en zit er echt wel glans aan. Het is een soort van zoete koekjes eten. Eén of twee koekjes zijn erg lekker, maar teveel koekjes geeft je niet altijd een prettig gevoel.