Deze avond in de Groene Engel staat redelijk in het teken van de kracht van de vrouw. Het is dan ook mooi om te zien hoeveel jongedames aanwezig zijn, die zich duidelijk laten inspireren door de acts. In eerste instantie lijkt de opkomst, waarschijnlijk door het concert van Marduk in de Pul deze avond, wat tegen te vallen. Gelukkig is de zaal later toch best goed gevuld. En terecht, want de hoofdact maakt redelijk wat tongen los in de black metal kringen. Dus toch iets waar je bij moet zijn.
We zagen Alkahest al eerder in De Groene Engel in 2023 als onderdeel van Engel of Deathfest. Deze uit samenwerking tussen Roadburn en Metal Factory geboren band staat tegenwoordig prima op eigen benen. Vanavond is een bijzonder avond, want ze hebben hun nieuwe album bij zich, dat vanavond officieel in premiere gaat. Een optreden van Alkahest is altijd spannend door de gelaagde aanpak. Frontvrouw Cheyenne Reudenbach wisselt grunts en screams af met heldere clean vocals, bijgestaan door incidentele, dieper vocalen van de bassist. Geen easy listening: onverwachte tempo wendingen, een lange, marcherende drumpartij en stiltes maken dit muziek voor de fijnproever, niet de minder doorgewinterde luisteraar. Wat deze band gemeen heeft met de hoofdact is een stukje storytelling. Met hun muziek vertellen ze het verhaal van een alchemist die onsterfelijk wordt, een oorlog tegen de mensheid start en vervolgens zichzelf van het leven tracht te beroven. Geen vrolijke kost, en dat is deze mix van death metal, post-rock, sludge en black metal ook niet. Neemt niet weg dat vooral gitarist Christian Muller duidelijk staat te genieten op het podium.
Witch Club Satan kreeg redelijk wat aandacht in de metal pers. Niet zo vreemd, want er schuilt wel een mooi verhaal achter. Deze feministische black metal-band ontstond nog maar kort geleden, bedoeld als theaterstuk. De drie Noorse dames leerden in een half jaar, speciaal voor dit optreden hun instrumenten spelen. Dit werd zo goed ontvangen dat ze doorzetten en een volledig album uitbrachten en gingen touren.
In eerste instantie komen de drie dames, Nikoline Spjelkavik op gitaar, Victoria Røising op bas en Johanna Holt Kleive op drums het podium op in nog redelijk standaard black metal outfits. Veel leer, plateauzolen en natuurlijk corpsepaint. Ook de muziek, het type rauwe, naar punk neigende, jaren tachtig stijl black metal is vrij standaard. De dames zijn niet de geweldige muzikanten die we zagen in Alkahest, maar in die rauwheid en energie zit ook veel charme. Creatief is het incidentele gebruik van een kortzwaard, en later afgeragde strijkstok, om de bas te spelen.
Dan, als een afgepelde ui, ontdekken we langzaam maar zeker de verschillende lagen van deze band. Het stukje theater ontvouwt zich. Na een betoverende, dramatische vertelling van een verdronken meisje door Victoria gaan de lichten uit en verdwijnen de dames van het podium. Als ze terugkomen heeft leer plaatsgemaakt voor hun naakte huiden en pruiken met lang haar. Twee fans worden over de armen met bloed als het ware gedoopt. Victoria spuugt nog wat bloed in de zaal en dan gaan de dames weer los. Het heeft iets primitiefs, zeker niet perse iets sensueels wat de dames doen. Naakt is eerlijk, niet noodzakelijk sexy. Dat is hier zeker ook niet zo bedoeld. Het is makkelijk om dit als een gimmick weg te zetten, en natuurlijk, het legde ze qua aandacht geen windeieren, maar het is meer dan dat. Ontblote mannenlichamen op het podium kraait geen haan naar, dus waarom zouden dames zichzelf ook niet op die manier mogen laten zien.
Als ze weer het podium verlaten en het weer donkerder wordt stijgt de spanning, ook door het gebruik van wat industrial beats om de sfeer te verhogen. Hoe zullen ze nu weer terugkeren? Welnu, iets meer gekleed, maar nog niet compleet. Victoria draagt nu een occult masker en Victoria een witte jurk. Alles illustreert de kracht van de vrouw, de rol die bloed daarbij speelt en de pijn die ze moeten doorgaan in een wereld die ze niet begrijpt en voor heksen uitmaakt. Krachtig zijn de momenten dat het drietal naast elkaar clean zingt en de instrumenten even rust krijgen. Als een heuse heksen coven lijken ze elkaar te versterken en kracht te geven.
Zonder meer een bijzonder concert dat mijn verwachtingen overtrof. Waar ik enige vrees had dat het een soort rariteitencircus zou worden werd ik getrakteerd op een mooie theatershow én black metalconcert in één. Dat de andere aanwezigen ook positief verrast werden blijkt uit de lange rij bij de merch waar de band geduldig de fans te woord staat.