Alkaloid – Liquid Anatomy

Na onder meer deel geweest te zijn van bands als Obscura, Blotted Sience en Dark Fortress besloten drummer Hannes Grossmann en zanger/gitarist Morean om zich te richten op een nieuwe band die een dynamisch metalgeluid zou voortbrengen waarbij extremen niet zouden worden geschuwd. Met de toetreding van Christian Muenzner, Danny tunker en Linus Klausenitzer hadden ze de perfecte bezetting om Alkaloid op te richten in 2013.
Het album laat inderdaad een heel divers palet aan metalinvloeden de revue passeren, hoewel de extremen (voor deze reviewer) best wel meevallen. Toch zorgt de diversiteit ervoor dat Liquid Anatomy een bijzonder album is geworden.
Hoewel de zang van Morean geenszins op het stemgeluid van Ian Anderson lijkt, heeft opener Kernal Panic wel het karakter van een goede Yessong. Het drumritme en de riffs doen me denken aan de Yes van de jaren tachtig. In de meer krachtige stukken verdwijnt dit gevoel, maar in de basis komen ze altijd weer terug naar het vertrouwde geluid. Een stuk minder lichtvoetig is de riff in As Decreed By Laws Unwritten. Heerlijk zwaar wordt deze compositie op je afgevuurd in een overweldigend ritme waarin bassist Linus Klausenitzer en drummer Hannes Grossmann de lijntjes van een ultieme groove neerzetten die door de drie gitaristen Morean, Christian Muenzner en Danny Tunker perfect wordt ingekleurd. De thrashgitaarsolo is ergens heel afwijkend in de sfeer maar tegelijkertijd juist dat pittige accent en het sublieme bijna akoestische tussenspel zorgt daarbij voor de zachte noot. As Decreed By Laws Unwritten laat me niet meer los; dit is een prachtexemplaar en dat al in de eerste helft van het album.
De eerste wat meer extreme noot in het geheel komt naar voren in Azagthoth waarin onregelmatige elementen en pittig gitaarspel de overhand hebben en het zware stemgeluid van Morean extra zwaarte toevoegt aan het geheel. Er wordt aardig geëxperimenteerd met tempo en met melodielijnen die soms bijna onnavolgbaar de revue passeren waarbij ik ergens moet denken aan Skindred.
Over een hele andere boeg gooit Alkaloid het in het titelnummer dat akoestisch start met Morean die in dit geval heel ingetogen zijn stem gebruikt. In een imaginaire barkruksetting krijgt Liquid Anatomy vorm en laat je als luisteraar langzaam zakken in een hypnotiserende modderpoel die je warm en zacht omgeeft waarbij de gitaarnoten als gasbelletjes je aan alle kanten kietelen.
Op het album is het credo van de drie musketiers aardig van toepassing. Eén voor allen en allen voor één is kenmerkend voor de composities op Liquid Anatomy. Iedere compositie is anders in zijn structuur en karakter, maar maken samen een album dat toch in evenwicht is. Tumoil’s Swirling Reaches ligt ergens in het verlengde van Kernal Panic, maar kent toch meer uitstapjes naar andere metalvariaties naar onder meer het progressieve genre. Vrij eenvoudig, met een voortstuwende en stabiele ritmebasis, vervolgt Alkaloid het album met Interstellar Boredom. Vooral die ritmebasis zorgt ervoor dat Interstellar Boredom je het gevoel geeft van snelheid met de andere voet lichtjes op de rem. Heel even gaan alle remmen dan toch los en komen kleine extremiteiten ritmetechnisch  en muzikaal op je af. Chaos Theory And Practice doet zijn naam wel eer aan. Het tempo is aan de snelle kant en muzikaal wordt er flink uitgepakt in een wat chaotisch karakter waarbij ieder muziekgenre vertegenwoordigd lijkt te zijn. Van dark blackmetal via progressief naar reggaeachtige sferen met een groovende basis als ondersteuning en valnet. Naar mijn idee de meest bijzondere compositie tot nog toe waarbij Alkaloid de term extreme metal eer aan doet. Maar het album sluit nog af met het epische Rise Of The Cephalopods dat bijna twintig minuten duurt. De eerste vier minuten doen denken aan de compositie Liquid Anatomy, maar langzaam zwelt het geheel heel langzaam aan. Morean gebruikt zijn stem heel divers en de drie gitaristen spelen een quatre-main met zes handen. Dat is even afgelopen na zes minuten wanneer de vaart er weer in gaat en deathmetalachtige elementen de overhand lijken te nemen met accenten van de progressieve metal er doorheen gemixt. De compositie vervolgt zijn weg in een fraaie lus waarbij eerdere muzikale karakters terugkeren. Van gevoelig en traag tot zwaar en snel. Qua opbouw klinkt het wel heel organisch en passen de diverse passages als puzzelstukken in elkaar.
Na ruim een uur kan ik concluderen dat Alkaloid met Liquid Anatomy een heel bijzonder album heeft afgeleverd dat meerdere luisterbeurten nodig heeft om het voldoende te kunnen begrijpen en daarbij zoveel elementen in zich herbergt die zich niet in één keer laten vangen. Liquid Anatomy is wel de moeite van het beluisteren (en bestuderen) waard want alle composities maken afzonderlijk op een mooie manier deel uit van een groter geheel dat Liquid Anatomy wordt genoemd.