Eerst de goede punten op het rapport, want die zijn er zeker en vast. Voor de vakken Intro’s en Compositie zijn ze bij All Over Again geslaagd, met onderscheiding zelfs voor Intro’s. Potige Riffs lukt ook aardig. Voor Refreinen Die Blijvan Hangen halen ze nog net een voldoende, maar dat is geen absolute vereiste in het genre. Voor opnames en mix moeten ze nog wat bijbenen. De nineties-grunge was die van Butch Vig: een vette, volle productie en lagen gitaren over elkaar tot je een massieve wall of sound gebouwd hebt. Dat lukt niet helemaal, wel lijken ze het volle gitaargeluid te willen benaderen door extra veel bas toe te voegen. Ook bij de opnames waren ze misschien net iets te snel tevreden. De overall sound (en van de drums in het bijzonder) ruikt bij momenten nog wat naar het repetitiehok en niet naar de studio of het podium.
Het is niet altijd zuivere grunge bij All Over Again. Deja Vu is ZZ Top meets Kyuss. The Reverb Boys likt aan wel vijf verschillende genres, maar geen ervan is grunge. The Kraken’s Voice zit ergens tussen Mastodon en Soundgarden. In Revolt had – de vocalen even buiten beschouwing gelaten – van de vroegste versie van The Smashing Pumpkins kunnen zijn en voor de intro van Humanity zouden ze zich bij Pearl Jam niet schamen. Het hele album bij elkaar blijkt dat de invloed van (desert) stoner minstens zo belangrijk is als die van de grunge. Het meest onder de indruk zijn we van Fuck You Andy en Downrise.
De eindconclusie is een makkelijke: Weekend Cheaters is een heel aangenaam album in een genre waarin we in Nederland maar weinig aanbod hebben. Geef deze band wat tijd om een fanbase op te bouwen en veel te spelen en dan komt het allemaal wel goed. Het volgende album zal voor vuurwerk zorgen.