All That Remains – The Order Of Things

Tussen 2003 en 2007 was het onrustig in het kamp van All That Remains. All that remains waren zanger Philop Labonte en gitarist Oli Herbert. De laatste jaren is de bezetting wel stabiel en anno 2015 levert ATR zijn zevende album af. The Order Of Things is de volgende in een rij en ik geloof dat ook dit product succesvol zal zijn.
De muziek van de band laat zich absoluut niet in een hokje duwen. Ook op The Order Of Things is het een gevarieerd programma wat je als luisteraar te horen krijgt. Het maakt volgens mij niet uit wat ATR schrijft; ze hebben een gave om alle grenzen te doorbreken en pakkende nummers te maken die soms richting gure metal gaat en soms richting de mainstream rock. Waarschijnlijk is de term New Wave Of American Heavy Metal dan nog het meest van toepassing op de band waarbij het geluid vergeleken kan worden met het geluid van een band als Trivium of het Duitse The New Black. In Victory Lap is dit goed hoorbaar. Het nummer is een mix van stevige metal met luchtigere fragmenten waarbij Oli zijn gitaarsolo in dienst stelt van de melodie. Ondertussen weet Labonte met zijn rockstem de muziek te complementeren. Enerzijds klinkt hij heel jeugdig en fris, zoals in This Probably Won’t End Well, anderzijds weet hij met zijn grunts de aarde doen beven. In het geweldig krachtige No Knock komt dit heel sterk naar voren, maar ook Pernicious, Bite My Tongue en Tru-Kvft-Metal worden gesierd door de kracht en het dualistische karakter in zang. In Bite My Tongue blijkt ook bassiste Jeanne Sagan voldoende uitgedaagd te zijn om haar zangkwaliteiten uit te breiden en te tonen. Haar bijdrage zorgt ervoor dat het nummer nog meer gaat spreken. Alle eerder genoemde nummers zijn nummers van goede kwaliteit die bovenal aanstekelijk klinken en interessant blijven. The Greatest Generation echter is door een variatie in tempo nog dynamischer dan al het voorgaande dat genoemd is en spreekt me (ook tekstueel) op de een of andere manier bijzonder aan. Dat ATR ook een gevoelige snaar wist te vinden bij zichzelf blijkt uit het nummer For You. Een heerlijke powerballad in goede Amerikaanse traditie. Maar ook Criticism And Self-Realization bevat de nodige ‘gevoelige’ stukken, die afgewisseld worden door keiharde stevige metalstukken en uiteindelijk eindigt met het pianogeluid dat tevens de start is van het album. Zo kun je de cd-speler mooi op <repeat> zetten.
Was 2015 al goed begonnen. All That Remains doet daar nog eens een schepje bovenop met The Order Of Things dat gekenmerkt wordt door uitstekende krachtige, maar ook commerciële, nummers. All That Remains heeft ervoor gekozen om zijn eigen weg te gaan en dat resulteert in een heel goed album dat ongetwijfeld positief ontvangen gaat worden door een groot publiek. Zowel de All-American-Musicfan alswel de metalhead kan iets op dit album van zijn gading vinden.