All That Remains – Victim Of The New Disease

Het is vreemd om een album van een review te voorzien wanneer kort geleden de lead gitarist van de band Oli Herbert is overleden. Maar uiteindelijk is dit gewoon een trieste samenkomst van omstandigheden en zet hij met de vier bandleden nog wel een album op de markt waarvan ze zelf zeggen dat het het meest ‘heavy’ album is in tijden.
Met de opener en eerste single Fuck Love is daar niets teveel over gezegd. De ritmesectie is genadeloos aan het werk en Oli Herbert en Mike Martin geselen hun gitaarsnaren terwijl zanger Philip Labonte zijn krachtige en afwisselende zang er overheen brult/blaast. Dit is drie minuten strak metalwerk waarin geen enkel scheurtje ontstaat. Naar het einde toe lijkt de compositie afgelopen maar vervolgt All That Remains het basisgeluid maar dan een tandje zwaarder en langzamer. Qua spanning en kracht doet het wat denken aan het geluid van Slipknot.
Met Everything’s Wrong is het even andere koek. Na een rustig, vredig intro valt de riff in en laat Philip horen dat hij meer is dan een brulboei. Met zijn heldere stemgeluid, dat overeenkomsten met Ivan Moody van FFDP vertoont, past hij uitstekend in de melodielijn die hier is uitgezet. Qua opbouw waan ik me even in de het genre van Trivium waarin clean vocals en grunts elkaar mooi afwisselen terwijl overeenkomsten met het eerder genoemde FFDP zeker ook om de hoek kijken. Enerzijds brengt me dat een beetje in de war, anderzijds  ligt hier ook weer de kracht van All That Remains die uit diverse vijvers hun invloeden put. Van pure metal gaan ze onverstoord over op de kracht van melodieuze stadionrock. Dat deden ze al acht albums lang en ook op dit negende album is dat niet anders.
In Blood I Spill is dat niet anders. Drummer Jason Costa is goed op dreef en de compositie is gestoeld op strak gitaarwerk. Ook hier maakt All That Remains gebruik van de zangkwaliteiten van Philip. Zowel zijn krachtige als melodieuze kant komt mooi naar voren. Vooral in de aansprekende refreinen. Dat kenmerk komt gaandeweg het album vaker naar voren zoals in Misery In Me, Broken en I Meant What I Said, waarmee All That Remains zich kan scharen in het rijtje van Killswitch Engage.
Aangezien het alle kanten uit kan gaan op Victim Of The New Disease is het zwaardere karakter op Wasteland niet echt meer een verrassing. Toch wordt dit zware karakter op een wel heel rustige manier telkens onderbroken. Voor mij verliest deze compositie daarmee de kracht, de snelheid en de vibe. Desalniettemin past het in het geheel.
Met de twee gevoelige composities Alone In The Darkness en Just Tell Me Something is het album erg veelzijdig en compleet te noemen.
All That Remains doet waar het goed in is en dat betekent dat stevige metal afgewisseld wordt met poppy mainstream melodieën die stadionwaardig zijn, maar zeker ook in de kleinere zalen tot een aardige aardverschuiving zouden kunnen leiden.
Liefhebbers van All That Remains mogen dit schijfje omarmen, zeker omdat het het laatste werk is van gitarist Oli Herbert. De band komt 19 december de Melkweg onveilig maken.