All Things Fallen – Shadow Way

In 2017 startte Markus Sigfridsson (Darkwater, Harmony, Lance King) de band All Things Fallen. Voor het debuutalbum sloten drummer Leo Margarit (Pain Of Salvation) en zanger Erik Tordsson (End Of September) aan. Dit album in het progressieve rockgenre sloeg goed aan en anno 2022 zet de band het tweede album op de markt. Raphael Dafras (Edu Falschi, Almah) neemt hier de baspartijen voor zijn rekening.
Het album Shadow Way bevindt zich muzikaal in de meer atmosferische hoek van het progrockgenre en All Things Fallen weet de negen composities genoeg passie mee te geven en daarbij heel toegankelijk te klinken
The Sentinel is de opener en meteen overtuigt All Things Fallen. Het tempo ligt langzaam en kan in het straatje van Queensrÿche geplaatst worden. Binnen de hele setting valt het stemgeluid van Erik meteen op. Ergens is het breekbaar en enigszins fragiel maar het past zo ontzettend goed in het muzikale plaatje dat gepresenteerd wordt. Daarbij laat hij horen dat hij een aardig bereik heeft. Een heel aantrekkelijke compositie die niet complex toch de progsnaar kan raken. Ergens is er iets oosters aan de compositie en dat komt vaker terug op het album.
Rebirth geeft eenzelfde gevoel. Enigszins sneller vervolgt ATF het album en laat horen dat ze zeker ook weten hoe ze een goede groove neer kunnen zetten. Dit oosterse twist komt ook nog terug in Path Of Dismay.
De kracht van ATF ligt zeker in de manier waarop de heren de muziek aantrekkelijk en gangbaar weten te houden. Soms met behulp van wat vioolspel van Maria Grigoryeva in Pandemonium dat verder gesierd wordt door een mooi funky tussenstuk waar Nile Rodgers jaloers op zou kunnen zijn en daarbij een mooi contrast is met het zware progressieve vervolg. Het gevoel voor melodie maakt het daarnaast helemaal af, net als bijvoorbeeld Chaos System.
Gangbaar doeltreffend zou je het allemaal kunnen noemen. Dat was zo bij het eerder genoemde The Sentinel en zeker ook in Narcissistic Ritual. De basis ploegt zich naar voren op een progaardige manier en ook hier geven de groovy stukken juist dat extra element en dat komt hier mede door het toetsenspel van Markus. Kiss Of Death is wat zwaarder aangezet en kent eigenlijk de meest onregelmatige stukken op het album.
Shadow Way is mijn kennismaking met All Things Fallen en ik moet zeggen dat het uitstekend is bevallen. In eerste instantie lijkt het album door de schijnbare eenvoud misschien wat gemakkelijk en oppervlakkig, maar na meerdere luisterbeurten neemt de muziek van All Things Fallen je toch mee en laat je niet meer los. Uitstekend album.