Allamedah is een progressieve metalband uit Portugal en laat met Alumeda een heerlijk aanstekelijk geluid horen. Het is even wennen omdat de band in het Engels zingt, maar daarnaast ook veelvuldig hun teksten in het Portugees en zelfs Hebreeuws declameren en dat is voor mijn gehoor niet gebruikelijke kost.
Impermanencia en Inverno klinken meteen, ongeacht de Portugese taal, aantrekkelijk in de oren. In Impermanencia wordt de luisteraar meteen getrakteerd op stevige rockmuziek waarin het duo dat Allamedah vormt het niet schuwt om het tempo ineens te vertragen. Een moment waar slechts een gitaarmelodie en het wat hese stemgeluid de toon zetten. Inverno vervolgt op het gebaande rockpad en klinkt verdomde aantrekkelijk. Holy Radical is de eerste compositie in het Engels. Het is allemaal wat zwaarder aangezet en het tempo is wat opgeschroefd wat het geheel ten goede komt. Butterflies is de tweede compositie in de Engelse taal.
Het gitaargeluid bij de start is fris. Wat opvalt is het moment waar het hese stemgeluid in een a-capellastuk goed staande blijft. Het refrein is fijn en de variatie in de compositie heeft een organisch karakter. Het loopt allemaal soepel en gesmeerd.
De Portugese twist is goed hoorbaar in Zaharim. Het ligt allemaal vrij gemakkelijk in het gehoor en de gehele compositie heeft een glooiende melodie in zich. Een stuk akoestisch gitaarspel past mooi in het geheel en zeker bij het hese stemgeluid. Naar het einde toe verhoogt Allamedah het geheel een octaafje wat prettig in het gehoor klinkt.
Wat het album ook leuk maakt is de inbreng van enige gruntaccenten. In Ser Humano lijkt het allemaal lekker gelikt en netjes vorm te krijgen, maar na een stuk tekst en innemend gitaarspel gaat het duo los binnen de grenzen. Grunt en clean vocals vullen elkaar hier aan.
De gevoelige snaar wordt geraakt in Nossa Senhora Da Hora. Een mooi stuk muziek dat alles in zich heeft van een goede ballad. De solo is mooi neergezet en naar het einde toe krijgt het gruntaccent nog de ruimte en geeft de compositie zo meer ‘body’. Het is een mooie voorbode voor de sterke riff waarmee Prejudice start. Het is de derde en laatste compositie waarin Engels de boventoon voert in de clean vocals die hier ook ondersteund worden door de grunt op de achtergrond. De melodie is aantrekkelijk en maakt het album sterk. Daar zorgt ook de afsluiter Paz No Coracao voor. Het is een echte meezinger, hoewel ik me moet beperken tot een fonetische variant. Halverwege verandert de stijl en komt de vrolijkheid je tegemoet. Verder een goede melodie en daarmee mag ik concluderen dat Alameda een fijn album is om meermalen te beluisteren.
Het stemgeluid is fijn om te beluisteren en er ligt zoveel variatie in het spel dat het gehele album blijft boeien.