Van de naam Alluvial gaat wellicht niet bij iedereen direct een lampje branden. De band uit Atlanta is sinds 2017 bezig en bestaat uit muzikanten die eerder bij o.a. The Faceless, Suffocation en Devin Townsend speelden; al dan niet als live muzikant of zanger. Met de EP Death Is But a Door wil de band na het zeer verdienstelijke album Sarcoma uit 2021 laten horen hoe hun toekomst er muzikaal uitziet. Van de ondertussen 13 geschreven nummers brengt men er met deze schijf vast 4 ten gehore, als warmhouder tot de nieuwe full-length.
Opener Bog Dweller laat er in ieder geval geen gras over groeien. Met complexe doch puntige riffs, snelle blasts, technisch indrukwekkend soleerwerk van gitaarheld Wes Hauch en hondsbrutale, werkelijk pisnijdige vocalen komt de band zeer sterk uit de startblokken. Zowel vocaal als qua algehele aggressie doet de band op een smakelijke manier aan bands als Thy Art is Murder en Fit For An Autopsy denken. Ook de productie van Jeff Dunne valt op en verdient een dikke pluim. De mix klinkt donker en toch kraakhelder met genoeg ruimte voor alle instrumenten, zelfs op de meest chaotische barrages.
Met Fogbelt gaat de voet iets van het pedaal, maar desalniettemin voelt de band heviger en gemener dan ooit. Als een stoomwals rolt de muziek over de luisteraar heen met een heerlijke logge sloopriff inclusief gepitchshifte dissonante narigheid. Het beukende midtempo wordt afgewisseld met welhaast willekeurig geplaatste versnellingen en hierdoor houdt de band constant de aandacht vast. Een dijk van een song waar ik toch echt even van bij moet komen.
Die ruimt biedt Alluvial echter geen moment. Het geweld gaat verder op Area Code. De band verstaat de kunst van groove maar al te goed en al gauw zit ondergetekende headbangend in de kamer. Wanneer vervolgens een sublieme Dimebag achtige solo met bakken wah langskomt is het feest compleet. Het venijn druipt werkelijk uit de speakers en ook dit is een zeer overtuigend nummer. Wel klinkt deze derde track wat meer geplakt en dus minder gestroomlijnd dan de voorgaande twee, waardoor een en ander net iets minder blijft hangen.
Dan is het tijd voor afsluiter en titelnummer Death Is But a Door. Hopend op meer van de gewelddadige lekkernij uit de voorgaande tracks houd ik toch even mijn hart vast wanneer de track met cleane zang aftrapt. Ik moet even schakelen want dit klinkt in eerste instantie een stuk gladder dan de rest van de EP. Gelukkig wisselt de band de cleane zangpassages van Wes Hauch al snel af met de brute grunts van zanger Kevin Muller en zo ontstaat er een meeslepende en afwisselende moderne death metal ballad. Het geheel klinkt emotioneel beladen maar weet de donkere sfeer vast te houden en ontwikkelt zich na enkele luisterbeurten tot een heuze oorwurm. Een onverwachte track, maar de band bewijst ook hier verdienstelijk mee uit de voeten te kunnen.
Al met al doet Death Is But a Door precies wat het moet doen. De band brengt op deze 4 nummers een volwassen maar pissed-off geluid ten gehore, waarmee men veelzijdig uit de hoek komt. Een zeer sterke, uiteraard veel te korte plaat die smaakt naar meer!