Ieder jaar word ik blij verrast door een debuutalbum dat enorm aanspreekt. In het verleden was dit zo met Mister Misery of met Avkrvst. Zo aan het begin van 2024 kreeg ik het album Out Of Time van Almaniax onder ogen. Een band uit Brussel die in 2015 reeds de EP L’Ombre du Minotaure uitbracht, maar nu officieel een heus album op de markt brengt. En dan vraag je je af onder welke steen deze band zich de afgelopen tijd heeft liggen rijpen om zo’n album neer te zetten. Zelf laat de band zich muzikaal inspireren door krachtige gitaarmuziek uit het begin van 2000 en de elektronische elementen uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. Het resultaat is ingebed in elf composities als centrale tekstthema Death And Time heeft.
Centrale spil bij Almaniax zou je zanger/gitarist Sebastien Rombout kunnen noemen die daarnaast ook de productie en het artwork voor zijn rekening nam. Hij wordt muzikaal bijgestaan door gitarist Faruk Coban, bassist Julien Fierens, toetsenist/zangeres Fiona Rombout en drummer Valentine Potten.
In alles is Out Of Time passend binnen het progressieve genre, maar dan ook echt progressief want er komen wat zijpaden uit andere genres uit op het hoofdpad van de band.
802,701 AD start met een sample en heeft daarna een stevige, sterke muzikale opening waarin progressieve ritmes ondersteund en aangevuld worden met industriële invloeden. Tekstueel haalt de band de invloed uit The Time Machine van H.G. Wells en The Time Ships van Stephen Baxter en volgt de reis van een tijdreiziger die erachter komt dat de mensheid steeds dezelfde fouten blijft maken. Muzikaal wordt dit mooi ondersteund. Het heeft een krachtige puls maar er ligt zeker ook een sci-fi-karakter verscholen in het geheel.
Die industriële elementen komen later op het album terug in World Collapsing, één van de instrumentale bruggetjes op het album. In dit geval wordt de transformatie rond 1900 (de Industriële revolutie) van een muzikaal decor voorzien. Naast het industriële karakter krijgt de muziek ook een licht hiphopgevoel mee. Daar komt de ware progressieve aard naar boven die trouwens in Time, waarschijnlijk de meest positieve compositie op het album, nog sterker aanwezig is.
Startend met slechts piano en de zang van Sebastien lijkt dit een onvervalste ballad te gaan worden. Een ballad waarin de boodschap verscholen ligt dat het verleden vastligt, maar je altijd invloed hebt op de toekomst door van je fouten te leren. Na ongeveer anderhalve minuut verandert het karakter en is er ineens plaats voor een heus rapstuk. De groove wordt aangevoerd door drummer Valentine en krijgt meer melodie in het refrein. Op een gegeven moment ligt er een subtiele versnelling en neemt het geluid qua kracht evenredig licht toe. Een moment waarin het gitaargeluid ook iets meer accent krijgt. Heerlijke progrock in de pure vorm.
We hadden het eerder over instrumentale bruggetjes. Die zijn er meer te vinden zoals Apocalypse waarin de Chernobylramp aan de basis stond en het Russisch terugkomt in de sample. De laatste is de George Orwel sample die begeleid wordt door pianospel in een licht Massive Attackdecor.
Verder zijn er nog de composities waarover je je kunt verbazen wanneer je gaat bedenken dat dit een jonge band is aan het begin van een carrière. Wings Of Change heeft een volwassen en professioneel geluid met een evenwichtig karakter en een uitstekende opbouw. Erg aantrekkelijk qua melodie, maar daar is de single Hope & Dreams ook een voorbeeld van. In alles heeft dit een goede vibe en melodie. Het stevige drumwerk is netjes neergezet en ik heb het idee dat er zelfs doedelzakmuziek is verwerkt in het geheel.
Donkerder van aard is It’s Darker On The Inside. Het gitaargeluid is zwaar aangezet en biedt zo een mooi contrast met het heldere stemgeluid. In alles past hier het etiket progressieve rock/metal. Zo ook het ‘zwoegende’ Misfit’s Anthem. Het is lekker qua sfeer, vol van karakter en aantrekkelijk. Opvallend is de samenzang waardoor alles meer diepte krijgt.
Naar het einde toe is Le Vieil Arbre, La Mort Et Le Temps een verrassing omdat het in de Franse taal is gezongen. Muzikaal erg meeslepend en aangrijpend en tot slot sluit Lost Ones het album af. Een compositie met gevoel. Het pianospel is geen verrassing, de zang van Fiona wel. In een mooi duet met Sebastien bouwt het zich mooi op en ontluikt de passie tot een volwaardige bloem.
Out Of Time is een verrassend album in veel opzichten. Het is een goed evenwichtig album waarin Almaniax elementen uit de industriële rock, de rap en progressieve rock weet te verenigen in een consistent geluid waarin er een mooie balans te vinden is in muziek en tekst en het centrale thema Death And Time netjes is neergezet. Daarbij is het verrassend dat deze band in dit stadium van de carrière op een sterk DIY-manier zo’n professioneel geluid weet neer te zetten. Hulde! Chapeau!