Almost Honest komt uit de US of A en alleen al aan de titel van het album (The Hex Of Penn’s Woods) kun je direct zien met wat voor muziek je te maken gaat krijgen. Jep, heavy rock met diverse invloeden van stoner tot wat klassiekere doom riffs en van grunge naar meer 70’s achtige rock en alles wat er tussen en om heen hangt. Oftewel spek naar mijn bek, althans dat zou het moeten zijn….
Mortician Magician knalt er gelijk goed op na een soort ringmaster achtige introductie (ik zou zweren dat het Corey Taylor is die het aankondigt, zo identiek lijken de stemmen). We worden in een soort Fu Manchu achtige vibe gezogen, helemaal niet verkeerd! Heerlijke groove, ja dit is stoner waar ik blij van word. Voordat het wat te repetitief wordt, stoppen ze er een heerlijke bridge tussen met wat gillend gitaarwerk op het einde. Wat een binnenkomer! Als de luisteraar in de auto al heel snel keihard MORTICIAN MAGICIAN zit mee te brullen, dan weet je dat je een goed opener hebt geschreven.
Op het tweede nummer wordt Shayne Reed op vocals bij gestaan door Brandon Yeagley van Crobot en dat geeft het nummer net wat extra cachet. Het uptempo gedeelte ligt ook wel in lijn wat je van bands als Crobot of Scorpion Child kan verwachten. En dan een heerlijke Hetfield achtige knauw in de frase I can hold the liiiine. Ook dit nummer kent wat verrassingen en dat houdt de spanningsboog flink gespannen.
De volgende nummers hebben ook allen hun momenten waarbij je even de oren spitst en je lekker op het verkeerde been gezet wordt. Er komt alleen ook een minpuntje om de hoek kijken en dat zijn de vocals van Shayne Reed. Hij zingt niet slecht en zijn vocals passen goed bij dit soort muziek, maar waarbij er instrumentaal steevast interessante zaken voorbij komen klinken de vocals te vlak en redden het niet bij de instrumentale tegenhangers. Daar zit echt nog ruimte voor groei.
Een positieve uitzondering is daarbij Ballad Of a Mayfly, daar worden de vocals anders ingezet. Een iets hogere pitch en minder loom, erg prettig! Sowieso is dit nummer één van de hoogtepunten van de plaat. Het gaat alle kanten op, met weer een erg sterke bridge waarbij het bijna lijkt of je naar een gitaarsolo van een Muse plaat zit te luisteren. Verrassend wederom!
Eveneens een goed punt vind ik dat de nummers nergens te lang aanvoelen. In dit genre hebben bands nog weleens de neiging om riffs tot in het oneindige door te trekken of de nummers langzaam op te bouwen, maar Almost Honest gebruikt de ongeveer 5 minuten per nummer uitstekend. Leuke bridges, spaarzaam gebruik maken van gangvocals, versnellingen die ineens komen, we hebben duidelijk te maken met muzikanten die het smeden van songs in hun vingers hebben. Waarom ze dan kiezen voor het afsluiten met het nietszeggende instrumentaaltje William Penn is me dan weer een raadsel.
Het stoner/heavy rock genre heeft een hoop kleppers opgeleverd dit jaar. Het leek wel of ik elke maand omver geblazen werd van weer uitstekend album. Almost Honest kan prima in dit rijtje aansluiten. Ik werd dan niet zo overdonderd als bijvoorbeeld door de albums van Fire Down Below, Howling Giant of Borracho, maar dit album zit daar kort achter. Als op het volgende album nog net even meer aandacht aan de vocalen gegeven kan worden, dan zou dat zomaar een klassieker in wording kunnen zijn. Sterke release!