Althea – The Art Of Trees

Het Italiaanse Althea bestaat oorspronkelijk al sinds 1998. Er werden de nodige demo’s gemaakt, maar mede door wat bezettingswisselingen, wilde het nog niet echt van de grond komen tot  2014 met de release van de EP Eleven. Memories Have No Name werd daarna in 2017 uitgebracht en langzaam wist Althea zich in de kijker te spelen bij publiek en critici.
Het viertal start het jaar 2019 sterk door het nieuwe album The Art Of Trees dat door Sliptrick Records wordt uitgebracht. The Art Of Trees is een fraai progressief album geworden met een melancholische inslag en wordt vooral gekenmerkt door de sfeerbeleving die je meekrijgt bij het beluisteren van het album.
For Now wordt heel mooi opgebouwd, vanuit een sereen karakter wordt de spanning lichtelijk opgevoerd met een muzikanische eruptie tot gevolg. En dan ineens terug naar de melancholie waarin tegen een rustig decor de pianoklanken opbloeien en de zang van Alessio Accardo mooi tot zijn recht komt en het geheel heel Althea klinkt met een snufje Jim Steinman en Pendragon erdoor.
Deformed To Frame wordt gekenmerkt door een sterk progressief geluid met drums en gitaar die onevenredig toch steeds op hetzelfde moment bij elkaar komen totdat alles samensmelt in een glad melodieus geheel dat moeiteloos tot de verbeelding spreekt en wat elementen van de Beatles heeft. Elementen die in One More Time terugkeren.
Althea bewijst gevoel voor intensiteit en gevoelsopbouw te hebben. Today is een heerlijke compositie die bol staat van de melancholie. Een soort van knuffelprogrock. Behalve dat de muzikale basis je laat zweven is het vooral de (meerstemmige) zang die de kippenvel over de rug laat glijden. Today zou goed passen met het stemgeluid van Geoff Tate, want daar is het aardig mee verweven. Zonder langdradig of gezapig te worden, glijdt de compositie als een warme deken over je heen en laat de lucht lichtelijk prettig vibreren.
Evelyn wordt gekenmerkt door een ingetogen en rustig geluid met de schone zang van Alessio Accardo dat even lekker onderuit wordt geschoffeld door een progressieve  interruptie dat de boel flink opschudt. Daarmee laveert de compositie ergens tussen progressieve rock en new-age. Bij Evelyn krijg ik eenzelfde gevoel dat ik kreeg bij het beluisteren van de albums van Order Of Voices.
Not Me is een instrumentale compositie waarin vooral gitarist/toetsenist Dario Bortot zichzelf even helemaal mag laten gaan in het creëren van een universeel progressief landschap met grove lijnen en speelse details en de zang van Alessio gedijt, ingetogen en warm, uitstekend in deze muzikale omgeving. Naar het einde toe wordt er terug gegrepen naar de start van de compositie en wordt er nog even venijnig gerifft.
The Shade glijdt rustig langs als een herfstblad in de lichte stroming in de progressieve beek. Het is een compositie die niet meteen opvalt, maar heeft een schoonheid die met de ogen dicht warm aanvoelt. Althea heeft in de hele beleving Dario Toscano bereid gevonden om zijn kunsten op de saxofoon te integreren in het totale geluid. Het daaropvolgende titelnummer The Art Of Trees gaat wat rapper van start en al gauw staat er een bijzondere fundering waarop gebouwd kan worden. Maar The Art Of Trees is meer dan een wat snellere compositie, want Althea houdt de gevoelige snaar ook hier, bijna tien minuten lang, mooi gespannen. En dat blijft nog wel even bij het beluisteren van Away From Me om daarna in stijl en met veel gevoel voor emotie, orchestra en melancholie het album af te sluiten.
The Art Of Trees is mijn kennismaking met Althea en ik was niet meteen verliefd op het geluid van de band, maar al gauw kreeg het album me in de greep en komt het album menig keer langs op een dag. Mag 2018 een goed muziekjaar zijn geweest. Met The Art Of Trees zal ook 2019 al bijzonder goed beginnen wanneer het album op 8 januari bij Sliptrick Records uitkomt.